Κατηγορία: Άρθρα
▶ Ο Άλμπερτ Χόφμαν και η ερυσιβώδης όλυρα » Το LSD και οι Αλκοολικοί » Το ενδιαφέρον της CIA για τη Μεσκαλίνη και το LSD » Το LSD και η αντικουλτούρα του '60 » Οι προσπάθειες έρευνας στα ψυχοδηλωτικά μετά τη δεκαετία του '70 » Οι σύγχρονες προσπάθειες ερευνών στα ψυχοδηλωτικά » Γραφειοκρατία, αυστηρός έλεγχος στις ουσίες Παραρτήματος Ι » Η μελέτη στα ψυχοδηλωτικά δεν αποφέρει κέρδος » Η επιστημονική έρευνα στα ψυχοδηλωτικά βρίσκει εμπόδια σε απαρχαιωμένα νομοθετικά πλαίσια
Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1970, επιτρέπεται στους ερευνητές να μελετήσουν τις πιθανές ιατρικές ιδιότητες των πιο αυστηρά ελεγχόμενων ψυχοτρόπων ουσιών που υπάρχουν.
Αλλά δεν είναι εύκολο.
Όταν ο Ντέιβιντ Νίκολς κέρδισε ένα διδακτορικό (PhD) στην ιατρική χημεία από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα το 1973 μελετώντας τα ψυχοδηλωτικά· σκέφτηκε ότι θα συνέχιζε τις σπουδές του στα παραισθησιογόνα επ' αόριστον. «Νόμιζα ότι θα εργαζόμουν σε αυτό τον κλάδο για το υπόλοιπο της ζωής μου», λέει.
Ο συγχρονισμός του ήταν τουλάχιστον τυχαίος. Το 1970, το έτος αφότου ο Νίκολς ξεκίνησε το γυμνάσιο, ο Ρίτσαρντ Νίξον υπέγραψε το νομοσχέδιο των ελεγχόμενων ουσιών, με σκοπό να πατάξει την κατασκευή και τη διανομή των ναρκωτικών στις ΗΠΑ. Το νομοσχέδιο ταξινομούσε παραισθησιογόνες ουσίες όπως το LSD, τη DMT, την ψιλοκυβίνη, τη μεσκαλίνη ως ουσίες που ανήκαν στο Παράρτημα Ι - η πιο περιοριστική κατηγορία χρήσης, που προορίζεται για ναρκωτικά με μεγάλες δυνατότητες κατάχρησης και καμία αποδεκτή ιατρική χρήση. Η μαριχουάνα τοποθετήθηκε επίσης σε αυτή την κατηγορία, και 15 χρόνια αργότερα, όταν εμφανίστηκε το «ecstasy», το MDMA («ecstasy») ήταν έκτακτης ανάγκης να ταξινομηθεί ως ουσία του Παραρτήματος Ι. Αντίθετα, η κοκαΐνη, το όπιο και η μορφίνη είναι ουσίες που εντάσσονται στο Παράρτημα ΙΙ, που σημαίνει ότι μπορούν να συνταγογραφηθούν από γιατρό.
Ετικέτες: έκσταση, ιατρική, κοκαΐνη, μαριχουάνα, μεσκαλίνη, μορφίνη, ναρκωτικό, Ντέιβιντ Νίκολς, όπιο, παραισθησιογόνο, παράρτημα Ι, ψιλοκυβίνη, ψυχοδηλωτικό, ψυχοτρόπο, DMT, MDMA, LSD, άρθρα,
Παρά κάποια ενθαρρυντικά αποτελέσματα από τις δοκιμές των ψυχοδηλωτικών στη θεραπεία του αλκοολισμού, σε ψυχιατρικές παθήσεις και μοντελοποίηση ψυχικών ασθενειών, από τις αρχές της δεκαετίας του '70 η κυβέρνηση έκανε αυστηρότερο έλεγχο των ουσιών Παραρτήματος I, ακόμη και αν προορίζονταν για έρευνα. Μόλις τώρα είναι που επανερχόμαστε να κατανοήσουμε ότι αυτά τα «ναρκωτικά» μπορούν να γίνουν φάρμακο.
Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του '90, και καθώς περισσότεροι επιστήμονες αποδεικνύουν ότι είναι εφικτό, κατά την τελευταία δεκαετία όλο και περισσότεροι ερευνητές λαμβάνουν έγκριση για τη διενέργεια κλινικών δοκιμών σε ανθρώπους και υπάρχουν ελπιδοφόρα αποτελέσματα που δείχνουν ότι ουσίες όπως η MDMA θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες στη θεραπεία της κατάθλιψης και στη θεραπεία του Συνδρόμου του Μετα-τραυματικού Στρες (PTSD)· και ότι τα κλασικά ψυχοδηλωτικά όπως η ψιλοκυβίνη και το LSD θα μπορούσαν να είναι ένα μέσο για να απαλύνουν το στρες στο τελικό στάδιο της νόσου, στη θεραπεία του αλκοολισμού και πολλά άλλα. Αλλά είναι ακόμα μακριά από άμεσα εφαρμοσμένα αποτελέσματα στο πεδίο αυτό.
Ετικέτες: μοντελοποίηση ψυχικών ασθενειών, Σύνδρομο Μετα-τραυματικού Στρες, φάρμακο, ψυχιατρική, PTSD
Ετικέτες: Άλμπερτ Χόφμαν, βιβλίο, ερυσίβη, ερυσιβώδης όλυρα, μέθη, μύκητας, προβληματικό παιδί, Albert Hofmann, Sandoz
Σκεπτόμενος ότι θα μπορούσε η ανακάλυψη να έχει ιατρικές χρήσεις, ο Χόφμαν και συνάδελφοι ερευνητές στα ερευνητικά εργαστήρια Sandoz άρχισαν τις δοκιμές LSD σε ζώα και το 1947, το πρώτο έγγραφο που εξέταζε την ψυχιατρική χρήση του LSD δόθηκε στη δημοσιότητα. Οι ερευνητές είδαν την οξεία δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί ως υπόδειγμα για ψυχωσικές διαταραχές σε υγιείς εγκεφάλους - ένας τρόπος για τους ψυχιάτρους να προκαλέσουν στον εαυτό τους τα είδη των αισθήσεων που οι ασθενείς τους βιώνουν ως αποτέλεσμα της ψυχικής ασθένειας. Θα μπορούσε επίσης να είναι ένας τρόπος για να σπάσει τα όρια, απελευθερώνοντας το νου έτσι ώστε οι ασθενείς θα μπορούσαν να είναι πιο δεκτικοί στην ψυχοθεραπεία.
Παρά τη σημερινή φήμη του, το LSD δεν ήταν μόνο για τους Beatles και τους χίπις της Καλιφόρνια, θεωρήθηκε ως «ένα πολύτιμο όπλο για ψυχιάτρους», όπως το περιοδικό Time αποκάλεσε το 1955. Η έρευνα ποίκιλλε ευρέως, αλλά το LSD δοκιμάστηκε σε περίπου 40.000 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των ετών 1950 και 1963.
Ετικέτες: Καλιφόρνια, περιοδικό time, χίπις, beatles
Το 1953, ένα ζευγάρι Καναδών ερευνητών προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν υψηλές δόσεις LSD για να τρομάξουν τους αλκοολικούς σε νηφαλιότητα, αλλά αντί αυτού ανακάλυψαν ότι παράγεται ένα είδος μυστικιστικής, σχεδόν θρησκευτικής εμπειρίας στους ίδιους οπότε πείστηκαν να σταματήσουν να πίνουν. Είχαν ανακαλύψει κάτι. Μια μετα-ανάλυση του LSD το 2012 και από δοκιμές σε σχέση με τον αλκοολισμό διαπιστώθηκε ότι πολλές από τις μελέτες από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ήταν πολύ μικρές για να παράγουν στατιστικά βιώσιμα αποτελέσματα από μόνες τους, σε συνδυασμό, έδειξαν συνεπή, θετικά αποτελέσματα.
Μεταξύ 1953 και 1964, σε ένα πρόγραμμα με την ονομασία MKULTRA, η CIA πειραματίστηκε με το LSD[1] σε ανυποψίαστους πολίτες, φυλακισμένους, εργαζόμενους της κυβέρνησης, ακόμη και σε δικούς της πράκτορες[2], κατά τρόπο που ο γερουσιαστής Έντουαρντ Κένεντι (Edward Kennedy) περιέγραψε αργότερα στο Κογκρέσο ως «ελάχιστης επιστημονικής αξίας.» Η κατάσταση έφτασε στο σημείο «τα τριπ με LSD να αποτελούν κίνδυνο του επαγγέλματος ανάμεσα στους πράκτορες της CIA», όπως οι Martin Lee και Bruce Shlain περιγράφουν στο βιβλίο τους 'Acid Dreams'[3].
Οι πράκτορες που παρακολουθούσαν τα πειράματα δεν ήταν επιστήμονες και τουλάχιστον ένα άτομο σκοτώθηκε πηδώντας από ένα παράθυρο υπό την επήρεια LSD. Δεν μπόρεσε όμως να γίνει σαφές αν δολοφονήθηκε πριν βρεθεί ακολούθως στο πεζοδρόμιο[3]. Μέχρι τη στιγμή που η Γερουσία διεξήγαγε ακροάσεις για το θέμα MKULTRA το 1977, πολλά έγγραφα που σχετίζονταν με την επιχείρηση MKULTRA είχαν καταστραφεί με διαταγή του τότε διευθυντή της CIA Ρίτσαρντ Χελμς (Richard Helms) το 1973[4].
Ετικέτες: έλεγχος συνείδησης, θρησκευτική, Καναδοί ερευνητές, μυστικιστική εμπειρία, ορός αλήθειας, πειράματα, καλιφόρνια, περιοδικό time, Ρίτσαρντ Χελμς, χίπις, beatlesτριπ, CIA, mind control, MKULTRA, Richard Helms
Εκφράζοντας ανησυχία για τις παραβιάσεις της CIA, το Κογκρέσο περιόρισε το 1965 την επιστημονική έρευνα στη χρήση των παραισθησιογόνων όπως το LSD. Από εκείνο το σημείο, η παλίρροια είχε ήδη αρχίσει να στρέφεται εναντίον των ψυχοδηλωτικών, εν μέρει λόγω της ανήθικης συμπεριφοράς (αναφέρεται από ένα σύγχρονο ερευνητή ως «υπερβολικός ενθουσιασμός») από μερικούς από τους επιστήμονες που έλαβαν μέρος. Ο Τίμοθι Λίρι (Timothy Leary), ένας ψυχολόγος και ο υπέρμαχος του "Turn on, tune in, drop out", έχασε το διορισμό στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1963 λόγω των ανησυχιών της διοίκησης ότι ο ίδιος (Τίμοθι Λίρι) και άλλοι ερευνητές του προγράμματος του Χάρβαρντ 'Harvard Psilocybin' δεν ήταν αρκετά επιμελείς στην επιστημονική τους προσέγγιση· ακόμα και κατά τη διεξαγωγή ερευνών των ιδίων υπό την επήρεια ψιλοκυβίνης, αφότου έδωσαν ψιλοκυβίνη σε ένα προπτυχιακό φοιτητή εκτός της πανεπιστημιούπολης.
Ετικέτες: Τίμοθι Λίρι, Χάρβαρντ, Harvard, Timothy Leary, Turn on, tune in, drop out
Ετικέτες: αντικουλτούρα '60, δεκαετία πόλεμο Βιετνάμ, Mystic Chemist
Ως ψυχίατρος ο Τσαρλς Γκρομπ (Charles Grob) έγραψε σε ένα άρθρο του 1994 στην 'Επετηρίδα για την Εθνοϊατρική και τη μελέτη της Συνείδησης':
«Μαζί με τις αποκαλύψεις των ανήθικων δραστηριοτήτων των ψυχιατρικών ερευνητών στο πλαίσιο της σύμβασης της στρατιωτικής κατασκοπείας και της CIA, η μεγάλη δημοσιότητα και αμφιλεγόμενες συμπεριφορές των οπαδών των παραισθησιογόνων οδήγησαν στην καταστολή των προσπαθειών για τη διερεύνηση επισήμως των εν λόγω ουσιών. Για τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια έρευνας στα παραισθησιογόνα ανέλαβαν παρίες εντός της ακαδημαϊκής ψυχιατρικής, θέτοντας ουσιαστικά τέρμα στον επίσημο διάλογο και τη συζήτηση.»
Ετικέτες: εθνοϊατρική, μελέτη συνείδησης, Τσαρλς Γκρομπ, ψυχίατρος, Charles Grob
Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Νίκολς ήταν σε μια επιστημονική συνάντηση αφηγώντας μια ιστορία που είχε επαναλάβει ένα εκατομμύριο φορές: «Κρίμα που δεν υπάρχει καμία κλινική έρευνα, έρευνα με ανθρώπινα υποκείμενα, με τα ψυχοδηλωτικά. Θα μπορούσες να κάνεις κάτι, αλλά θα έπρεπε να έχεις ιδιωτικά κεφάλαια.» Αποφάσισε ότι θα μπορούσε να βρει ιδιωτικό κεφάλαιο, ακόμη κι αν δεν είχε τον απαραίτητο ιατρικό βαθμό για να κάνει ο ίδιος κλινική έρευνα. Μαζί με τον Τσαρλς Γκρομπ και άλλους, ίδρυσε το 'Heffter Research Institute' το 1993 για να κάνει νόμιμες, αυστηρά επιστημονικές έρευνες σχετικά με τα ψυχοδηλωτικά.
Ο Τσαρλς Γκρομπ, καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του UCLA, ήταν ένας από τους πρώτους ερευνητές που έλαβε έγκριση από τον 'Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) για να διεξαγάγει μια ερευνητική μελέτη για τις θεραπευτικές επιδράσεις των ψυχοδηλωτικών δεδομένου ότι η έρευνα είχε επιβραδυνθεί και σταμάτησε 35 χρόνια νωρίτερα. Ενδιαφερόταν για τη χρήση της ψιλοκυβίνης (ένα «ναρκωτικό» λιγότερο πολιτικοποιημένο από το LSD ή ακόμα και την MDMA), για να διευκολύνει το άγχος και την κατάθλιψη σε ασθενείς με καρκίνο με περιορισμένο προσδόκιμο ζωής.
Ετικέτες: Ιατρική Σχολή, καρκίνος, Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων, FDA, Heffter Research Institute, UCLA
Η έρευνα σε ζώα συνεχίστηκε, επειδή η κυβέρνηση εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το πώς οι συγκεκριμένες χημικές ουσίες λειτουργούσαν, αλλά «το τεκμήριο ήταν ότι ήταν αδύνατο να γίνει έρευνα σε ανθρώπους,» σύμφωνα με τον Mark Geyer, ακόμη έναν συνιδρυτή του 'Heffter Research Institute', ο οποίος έχει μελετήσει τη βασική νευροεπιστήμη των ψυχοδηλωτικών σε ζώα για σχεδόν 30 χρόνια με χρηματοδότηση από το 'Εθνικό Ινστιτούτο για την Κατάχρηση Ναρκωτικών Ουσιών (NIDA). Ακόμη και αν ο 'Οργανισμός Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) ήταν διατεθειμένος να εγκρίνει τις δοκιμές των ψυχοδηλωτικών σε ανθρώπους, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπήρχαν πολλές αιτήσεις που υποβλήθηκαν, διότι οι ερευνητές υπέθεσαν ότι δεν μπορούσε να γίνει.
«Ο στόχος δεν ήταν να σταματήσουν τους επιστήμονες, ο στόχος ήταν να σταματήσει η χρήση στο δρόμο... αλλά η παρενέργεια αυτού ήταν ότι ακόμη και η νόμιμη έρευνα περιορίστηκε,» εξηγεί ο Geyer. «Αποδεικνύεται, όπως καταλαβαίνω... ότι δεν υπήρχε κανένας νόμος στα βιβλία που να απαγόρευε τέτοιου είδους έρευνα.»
Σύμφωνα με τον Νίκολς, κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του '90, μια ανατροπή στην ηγεσία χαλάρωσε τη στάση του οργανισμού στα ψυχοδηλωτικά σε δοκιμές με ανθρώπινα υποκείμενα. Μετά από χρόνια πιέσεων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για άδεια, ο ψυχίατρος Ρικ Στράσμαν (Rick Strassman) ήταν επιτέλους σε θέση να κάνει μια μελέτη με ανθρώπινα υποκείμενα για την ψυχοδηλωτική ένωση DMT (διμεθυλοτρυπταμίνη).
«Η νόμιμη έρευνα σε ανθρώπους με τα παραισθησιογόνα, μολονότι ενέχει έντονο θεωρητικό και πρακτικό ενδιαφέρον, περιλαμβάνει τρομακτικά ρυθμιστικά εμπόδια που έχουν αποθαρρύνει τους ερευνητές από το να επιχειρήσουν μια τέτοια έρευνα,» διαμαρτυρήθηκε ο Strassman σε ένα άρθρο του 1991 για την 'Επιθεώρηση των Ψυχοτρόπων Ουσιών'. Παρ 'όλα αυτά, η μελέτη του, στην οποία συμμετείχαν 60 εθελοντές και εκατοντάδες δόσεων της DMT, δεν έφερε δα και τη συντέλεια του κόσμου στον 'Οργανισμό Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων' (FDA), ανοίγοντας έτσι το ενδεχόμενο ο οργανισμός να είναι σε θέση να εγκρίνει περισσότερες κλινικές δοκιμές με ψυχοδηλωτικά.
Με το 'Heffter Research Institute', ο Charles Grob έλαβε τελικώς έγκριση από τον 'Οργανισμό Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων' (FDA) για μια μικρή μελέτη για τη χορήγηση ψιλοκυβίνης σε 12 ασθενείς με καρκίνο στο τελικό στάδιο, μεταξύ 30 και 60 ετών. Οι ασθενείς είχαν δύο συνεδρίες το μήνα χωριστά - αλλά όλοι έλαβαν μια δόση ψιλοκυβίνης σε μία από τις δύο συνεδρίες. «Δεν αισθανθήκαμε ότι ήταν ηθικό να τους αρνηθεί κανείς μια δραστική θεραπεία επειδή είχαν περιορισμένο προσδόκιμο ζωής,» εξηγεί ο Grob.
Ετικέτες: διμεθυλοτρυπταμίνη, θεραπεία, Ρικ Στράσμαν, Rick Strassman
Επειδή ήταν η πρώτη μελέτη έπειτα από δεκαετίες στην οποία χρησιμοποιήθηκε ψιλοκυβίνη, ο 'Οργανισμός Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) ενέκρινε μια πολύ χαμηλή δόση για τη μελέτη. «Οι άνθρωποι δεν εκδήλωσαν συμπτώματα παραισθήσεων», πρόσθεσε ο Grob, αλλά αντιθέτως η επίδραση ήταν περισσότερο σαν ένα όνειρο σε κατάσταση εγρήγορσης. Μετά από έξι μήνες παρακολούθησης, οι ασθενείς παρουσίασαν σημαντική και διαρκή μείωση του άγχους. Η μελέτη άνοιξε το δρόμο για άλλες έρευνες της χρήσης της ψιλοκυβίνης στον κατευνασμό του στρες σε ασθενείς κατά το τέλος του κύκλου ζωής τους, στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Αν και ο Strassman απέδειξε ότι η κλινική έρευνα είναι νόμιμη και εφικτή, ακόμη δεν είναι μια εύκολη διαδικασία για τους επιστήμονες. Αυτός είναι ένας λόγος που ομάδες όπως το 'Heffter Research Institute' και του 'Διεπιστημονικού Συλλόγου Μελετών στα Ψυχοδηλωτικά' (MAPS) με έδρα το Σάντα Κρουζ στη Καλιφόρνια, υπάρχουν: Έχουν τα μέσα και το κίνητρο για να διασχίσουν μέσα από φαινομενικά ατελείωτα γραφειοκρατικά εμπόδια για να προχωρήσουν στην εξέλιξη των μελετών. Το 'Heffter Research Institute' μπορεί να συμβουλεύσει έναν ερευνητή σχετικά με την πρόοδο της εργασίας σε προηγούμενες δοκιμές, και παρέχουν μια διαδικασία αξιολόγησης από ομότιμους για την υποβολή προτάσεων. Αν το πρωτόκολλό τους έχει εγκριθεί, ο οργανισμός επιδιώκει ιδιωτική χρηματοδότηση για αυτό.
«Χρειάζονται χρόνια για να πάρει κάποιος όλες τις εγκρίσεις», λέει ο Grob. Η πρώτη μελέτη του πήρε ένα ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα για να λάβει έγκριση, αν και τώρα που πολλές μελέτες έχουν αποδείξει τις παραμέτρους ασφάλειας και της σκοπιμότητας για αυτούς τους τύπους των δοκιμών, η διαδικασία είναι κάπως πιο ομαλή.
Για τις μελέτες που αφορούν ανθρώπους, όχι μόνο χρειάζεται η έρευνα να εγκριθεί από την επιτροπή δεοντολογίας του πανεπιστημίου, όπως και οι περισσότερες κλινικές δοκιμές, αλλά θα πρέπει επίσης να εγκριθεί από τον 'Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) και ο ερευνητής πρέπει να διαθέτει άδεια από το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) για να αποθηκεύσει και να εργαστεί με την ψυχοτρόπο ουσία. Το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών απαιτεί μέγιστη ασφάλεια όταν πρόκειται για την αποθήκευση των ψυχοτρόπων ουσιών, μήπως τυχόν κάποιος πολυμήχανος φοιτητής προσπαθήσει να αδειάσει το εργαστήριο από τις ψυχοτρόπες ουσίες, όπως επίσης και οι άδειες εκδίδονται ειδικά σε έναν ερευνητή σε ένα εργαστήριο - αν αλλάξεις δωμάτια, θα πρέπει να πάρεις την έγκριση από το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA).
Στην κλινική έρευνα, οι ψυχοτρόπες ουσίες θα πρέπει να παρασκευάζονται κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο φαρμακευτικής καθαρότητας για την εξασφάλιση της ποιότητας. Αν και δεν υπάρχουν οι ίδιες προδιαγραφές παρασκευής, θα πρέπει επίσης να έχεις την ίδια άδεια Παραρτήματος Ι για να εργαστείς με ζώα και με ανθρώπους· αν και λιγότερο από μια ανθρώπινη δόση MDMA για παράδειγμα, θα μπορούσε να προμηθεύσει μια μελέτη με εκατοντάδες ποντίκια.Ετικέτες: Διεπιστημονικός Σύλλογος Ψυχοδηλωτικών Σπουδών, Ορθή Παρασκευαστική Πρακτική, πιστοποίηση, Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών, DEA, Donald Abrams, GMP, MAPS, Rick Döblin
«Χρειάζεται να το θέλεις πραγματικά να εργαστείς με τα παραισθησιογόνα», λέει ο David Nichols, του οποίου το εργαστήριο στο 'Purdue' παρασκεύασε ένα μεγάλο μέρος των παραισθησιογόνων με κλινική καθαρότητα, για τις δοκιμές άλλων ερευνητών. «Όποιος είναι καλός χημικός θα μπορούσε κατά πάσα πιθανότητα να το παρασκευάσει, αλλά δεν αποφέρει κέρδος.»
Επί του παρόντος, σύμφωνα με το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA), διαρκεί περίπου 9 μήνες για να πάρεις την έγκριση από τον Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων (FDA) και το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) για τη χορήγηση άδειας για την έρευνα ουσιών που ανήκουν στο Παράρτημα Ι, αν και οι ερευνητές είναι λίγο πιο επιφυλακτικοί. «Το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) δεν βιάζεται να χορηγήσει τις εν λόγω άδειες,» προσθέτει ο Nichols.
Μόνο 349 επιστήμονες έχουν αυτή την άδεια και ο αριθμός αυτός είναι σε κάμψη: Πριν από τρία χρόνια, υπήρχαν 550 άδειες στις ΗΠΑ. Ο Nichols υπαινίσσεται ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα των κατασταλτικών μέτρων του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) σε ερευνητές με ξένα πιστοποιητικά. Στο παρελθόν, οι άδειες του Παραρτήματος Ι είχαν ανανεωθεί σε ετήσια βάση χωρίς πολλή φασαρία, αλλά τα τελευταία χρόνια ο Οργανισμός έχει ζητήσει από τον Nichols να υποβάλει το ισχύον πρωτόκολλο και να δικαιολογήσει γιατί εξακολουθεί να χρειάζεται την άδεια.
«Οι συνάδελφοί μου, σε αυτή την εποχή της νανοτεχνολογίας και της στοχευμένης θεραπείας μου λένε, τι κάνεις;» συμπληρώνει ο Donald Abrams, καθηγητής της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, ο οποίος έχει κάνει την έρευνα για την ιατρική μαριχουάνα. «Ζούμε στον 21ο αιώνα. Μελετώντας φυτά με ενδεχόμενη ιατρική χρήση δεν είναι ένας τομέας όπου οι περισσότεροι ερευνητές βάζουν τα χρήματά τους».
Και χωρίς την εξωτερική χρηματοδότηση για να συνεχιστεί η έρευνα, η καριέρα ενός επιστήμονα δεν οδηγεί πουθενά, έτσι λοιπόν ακόμη λιγότεροι επιστήμονες θέλουν να συμμετάσχουν.
Οργανισμοί όπως το 'Heffter Research Institute' και ο 'Διεπιστημονικός Σύλλογος Μελετών στα Ψυχοδηλωτικά' (MAPS) χρηματοδοτούνται από ιδιώτες χορηγούς και δεν έχουν την οικονομική άνεση για να κάνουν ακριβές, μεγάλης κλίμακας δοκιμές σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να δώσουν αξιόπιστα αποτελέσματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο Nichols ελπίζει σε μια ομοσπονδιακή χρηματοδότηση ώστε να είναι σε θέση να κάνει εκτενέστερες μελέτες με τα ψυχοδηλωτικά κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη δεκαετία, αν οι τρέχουσες μικρότερες μελέτες μπορούν να δείξουν αποτελέσματα. «Υπάρχει μια μετακίνηση προς την αποδοχή της πιθανότητας ότι αυτές οι ψυχοτρόπες ουσίες είναι χρήσιμες και ότι δεν είναι δα και τόσο επικίνδυνες», λέει.
Το στίγμα εξακολουθεί να υφίσταται, όμως. «Είναι ακόμα πιο δύσκολο για κάποιον να εμπλακεί σε έρευνα με τα ψυχοδηλωτικά, όσον αφορά το επαγγελματικό σκέλος και τη χρηματοδότηση», λέει ο Διευθυντής Επικοινωνίας του 'Διεπιστημονικού Συλλόγου Μελετών στα Ψυχοδηλωτικά' (MAPS) Brad Burge.
Και παρόλο που η έρευνα στα ψυχοδηλωτικά έχει σημειώσει κάποια πρόοδο στην Αγγλία και στην Ελβετία, υπάρχουν ωστόσο εμπόδια κατά των ψυχοδηλωτικών ερευνών στο εξωτερικό. Η πρώτη κλινική δοκιμή με ψιλοκυβίνη για τη θεραπεία της κατάθλιψης οδήγησε σε αδιέξοδο στις αρχές Απριλίου, λόγω των κανονισμών του Ηνωμένου Βασιλείου που απαιτούν οι ψυχοτρόπες ουσίες που χρησιμοποιούνται σε κλινικές δοκιμές, πρέπει να παρασκευάζονται υπό αυστηρές προδιαγραφές 'Ορθής Παρασκευαστικής Πρακτικής' (GMP), και οι ερευνητές, από το Imperial College του Λονδίνου, δεν μπόρεσαν να βρουν μια εταιρεία για την παρασκευή ψιλοκυβίνης με υψηλά κριτήρια.
«Ο νόμος για τον έλεγχο των ψυχοτρόπων ουσιών (αναφέρονται ακόμη ως ναρκωτικά), όπως η ψιλοκυβίνη ως ουσία που ανήκει στο Παράρτημα Ι Κλάση Α, καθιστά σχεδόν αδύνατο αυτές οι ουσίες να χρησιμοποιηθούν για έρευνα,» δήλωσε ο Ντέιβιντ Νατ (David Nutt) σε ανακοίνωση τύπου. «Ο λόγος που δεν ξεκινήσαμε τη μελέτη είναι επειδή δεν βρήκαμε εταιρείες που να μπορούν να κατασκευάσουν τη συγκεκριμένη ψυχοτρόπο ουσία και να είναι έτοιμες να περάσουν από τις ρυθμιστικές δυσκολίες για να πάρουν την άδεια, η οποία μπορεί να διαρκέσει έως και ένα χρόνο και να τριπλασιάσει το κόστος. Όλο αυτό αποδεικνύεται πολύ δύσκολο. Η όλη κατάσταση επιδεινώθηκε από αυτή την πρωτόγονη, παλιομοδίτικη νοοτροπία ότι τα ναρκωτικά του Παραρτήματος 1 δεν μπορούν ποτέ να έχουν θεραπευτικές δυνατότητες, και έτσι έγινε αδύνατη η πρόσβαση σε αυτό το χώρο.»
Ωστόσο, παρά τα εμπόδια, για ορισμένους ερευνητές, η δυνατότητα να θεραπεύσουν ορισμένα από τα πιο ανησυχητικά δεινά μας - όπως ο αλκοολισμός, η κατάθλιψη και το 'Σύνδρομο Μετα-τραυματικού Στρες' (PTSD) - κάνουν τους πονοκεφάλους της νόμιμης επιστήμης στα ψυχοδηλωτικά να αξίζουν τον κόπο. Αργότερα αυτή την εβδομάδα [ήδη πραγματοποιείται το συνέδριο τη στιγμή μετάφρασης του άρθρου], περίπου 1.600 επιστήμονες από όλο τον κόσμο αφιερωμένοι σε αυτή την έρευνα, θα κατεβούν από Όουκλαντ της Καλιφόρνια για να παραστούν στο τριήμερο διεθνές συνέδριο 'Επιστήμη της Ψυχοδηλωτικής 2013'.
Όπως σημειώνει ο Burge, το στίγμα που έχει στοιχειώσει την επιστήμη των ψυχοδηλωτικών μπορεί να αλλάζει, με τη νέα γενιά των επιστημόνων. «Υπάρχει μια γενιά ερευνητών και θεραπευτών που εργάστηκε στη δεκαετία του 1960 και του '70», λέει, «και υπάρχει επίσης αυτή η τεράστια και αυξανόμενη γενιά φοιτητών και ερευνητών που δεν φοβούνται τη μελέτη των ψυχοτρόπων ουσιών... ψάχνοντας για θεραπείες για τις πιο εξασθενητικές επιδημίες μας.»
__________________________________________
Δείτε το ντοκιμαντέρ επάνω σε αυτό το θέμα:
Στον Κόσμο του LSD, πλήρους διάρκειας 0:51:03
Μετάφραση, απόδοση, επιμέλεια: Γρηγόρης Δεούδης για το preludiance
Συντάκτης: Grigoris Deoudis Ετικέτες: άρθρα, ψυχοδηλωτικό,
▶ Ο Άλμπερτ Χόφμαν και η ερυσιβώδης όλυρα » Το LSD και οι Αλκοολικοί » Το ενδιαφέρον της CIA για τη Μεσκαλίνη και το LSD » Το LSD και η αντικουλτούρα του '60 » Οι προσπάθειες έρευνας στα ψυχοδηλωτικά μετά τη δεκαετία του '70 » Οι σύγχρονες προσπάθειες ερευνών στα ψυχοδηλωτικά » Γραφειοκρατία, αυστηρός έλεγχος στις ουσίες Παραρτήματος Ι » Η μελέτη στα ψυχοδηλωτικά δεν αποφέρει κέρδος » Η επιστημονική έρευνα στα ψυχοδηλωτικά βρίσκει εμπόδια σε απαρχαιωμένα νομοθετικά πλαίσια
Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1970, επιτρέπεται στους ερευνητές να μελετήσουν τις πιθανές ιατρικές ιδιότητες των πιο αυστηρά ελεγχόμενων ψυχοτρόπων ουσιών που υπάρχουν.
Αλλά δεν είναι εύκολο.
Όταν ο Ντέιβιντ Νίκολς κέρδισε ένα διδακτορικό (PhD) στην ιατρική χημεία από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα το 1973 μελετώντας τα ψυχοδηλωτικά· σκέφτηκε ότι θα συνέχιζε τις σπουδές του στα παραισθησιογόνα επ' αόριστον. «Νόμιζα ότι θα εργαζόμουν σε αυτό τον κλάδο για το υπόλοιπο της ζωής μου», λέει.
Ο συγχρονισμός του ήταν τουλάχιστον τυχαίος. Το 1970, το έτος αφότου ο Νίκολς ξεκίνησε το γυμνάσιο, ο Ρίτσαρντ Νίξον υπέγραψε το νομοσχέδιο των ελεγχόμενων ουσιών, με σκοπό να πατάξει την κατασκευή και τη διανομή των ναρκωτικών στις ΗΠΑ. Το νομοσχέδιο ταξινομούσε παραισθησιογόνες ουσίες όπως το LSD, τη DMT, την ψιλοκυβίνη, τη μεσκαλίνη ως ουσίες που ανήκαν στο Παράρτημα Ι - η πιο περιοριστική κατηγορία χρήσης, που προορίζεται για ναρκωτικά με μεγάλες δυνατότητες κατάχρησης και καμία αποδεκτή ιατρική χρήση. Η μαριχουάνα τοποθετήθηκε επίσης σε αυτή την κατηγορία, και 15 χρόνια αργότερα, όταν εμφανίστηκε το «ecstasy», το MDMA («ecstasy») ήταν έκτακτης ανάγκης να ταξινομηθεί ως ουσία του Παραρτήματος Ι. Αντίθετα, η κοκαΐνη, το όπιο και η μορφίνη είναι ουσίες που εντάσσονται στο Παράρτημα ΙΙ, που σημαίνει ότι μπορούν να συνταγογραφηθούν από γιατρό.
Ετικέτες: έκσταση, ιατρική, κοκαΐνη, μαριχουάνα, μεσκαλίνη, μορφίνη, ναρκωτικό, Ντέιβιντ Νίκολς, όπιο, παραισθησιογόνο, παράρτημα Ι, ψιλοκυβίνη, ψυχοδηλωτικό, ψυχοτρόπο, DMT, MDMA, LSD, άρθρα,
Παρά κάποια ενθαρρυντικά αποτελέσματα από τις δοκιμές των ψυχοδηλωτικών στη θεραπεία του αλκοολισμού, σε ψυχιατρικές παθήσεις και μοντελοποίηση ψυχικών ασθενειών, από τις αρχές της δεκαετίας του '70 η κυβέρνηση έκανε αυστηρότερο έλεγχο των ουσιών Παραρτήματος I, ακόμη και αν προορίζονταν για έρευνα. Μόλις τώρα είναι που επανερχόμαστε να κατανοήσουμε ότι αυτά τα «ναρκωτικά» μπορούν να γίνουν φάρμακο.
Αν ήθελες να καταστρέψεις την
ερευνητική σου καριέρα στον
ακαδημαϊκό χώρο, έκανες
ερευνητική σου καριέρα στον
ακαδημαϊκό χώρο, έκανες
έρευνα στα ψυχοδηλωτικά
Ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του '90, και καθώς περισσότεροι επιστήμονες αποδεικνύουν ότι είναι εφικτό, κατά την τελευταία δεκαετία όλο και περισσότεροι ερευνητές λαμβάνουν έγκριση για τη διενέργεια κλινικών δοκιμών σε ανθρώπους και υπάρχουν ελπιδοφόρα αποτελέσματα που δείχνουν ότι ουσίες όπως η MDMA θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες στη θεραπεία της κατάθλιψης και στη θεραπεία του Συνδρόμου του Μετα-τραυματικού Στρες (PTSD)· και ότι τα κλασικά ψυχοδηλωτικά όπως η ψιλοκυβίνη και το LSD θα μπορούσαν να είναι ένα μέσο για να απαλύνουν το στρες στο τελικό στάδιο της νόσου, στη θεραπεία του αλκοολισμού και πολλά άλλα. Αλλά είναι ακόμα μακριά από άμεσα εφαρμοσμένα αποτελέσματα στο πεδίο αυτό.
Ετικέτες: μοντελοποίηση ψυχικών ασθενειών, Σύνδρομο Μετα-τραυματικού Στρες, φάρμακο, ψυχιατρική, PTSD
Ο Άλμπερτ Χόφμαν και η ερυσιβώδης όλυρα
Το 1938, ένας Ελβετός χημικός που ονομάζεται Άλμπερτ Χόφμαν (Albert Hofmann) συνέθεσε για πρώτη φορά το LSD, καθώς μελετούσε την ερυσίβη, ένα είδος μύκητα. Αν και η φαρμακευτική εταιρεία για την οποία εργαζόταν, η Sandoz, δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για την εν λόγω ένωση, ο Χόφμαν αισθάνθηκε ότι κάτι τον τραβούσε να το ερευνήσει περισσότερο. Πέντε χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1943, την συνέθεσε και πάλι, παρατηρώντας ότι φάνηκε να έχει ασυνήθιστες ιδιότητες: Έπειτα από τυχαία απορρόφηση μικρών ποσοτήτων μέσω των δαχτύλων του μία ημέρα στο εργαστήριο, ο Χόφμαν έπρεπε να εγκαταλείψει την εργασία του νωρίς, υπό την επίδραση αυτού που αποκάλεσε «μια όχι δυσάρεστη κατάσταση μέθης.» Λίγες μέρες αργότερα, πειραματίστηκε με τη λήψη μιας όπως θεώρησε μικρής δόσης LSD, περίπου 250 μικρογραμμάρια (μια κοινή δόση είναι πλέον της τάξης των 100 μικρογραμμαρίων) και προχώρησε στο ταξίδι έξω από το νου του, μια εμπειρία που περιγράφει στο βιβλίο του: 'LSD: Το Προβληματικό μου Παιδί'.Ετικέτες: Άλμπερτ Χόφμαν, βιβλίο, ερυσίβη, ερυσιβώδης όλυρα, μέθη, μύκητας, προβληματικό παιδί, Albert Hofmann, Sandoz
Σκεπτόμενος ότι θα μπορούσε η ανακάλυψη να έχει ιατρικές χρήσεις, ο Χόφμαν και συνάδελφοι ερευνητές στα ερευνητικά εργαστήρια Sandoz άρχισαν τις δοκιμές LSD σε ζώα και το 1947, το πρώτο έγγραφο που εξέταζε την ψυχιατρική χρήση του LSD δόθηκε στη δημοσιότητα. Οι ερευνητές είδαν την οξεία δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί ως υπόδειγμα για ψυχωσικές διαταραχές σε υγιείς εγκεφάλους - ένας τρόπος για τους ψυχιάτρους να προκαλέσουν στον εαυτό τους τα είδη των αισθήσεων που οι ασθενείς τους βιώνουν ως αποτέλεσμα της ψυχικής ασθένειας. Θα μπορούσε επίσης να είναι ένας τρόπος για να σπάσει τα όρια, απελευθερώνοντας το νου έτσι ώστε οι ασθενείς θα μπορούσαν να είναι πιο δεκτικοί στην ψυχοθεραπεία.
Παρά τη σημερινή φήμη του, το LSD δεν ήταν μόνο για τους Beatles και τους χίπις της Καλιφόρνια, θεωρήθηκε ως «ένα πολύτιμο όπλο για ψυχιάτρους», όπως το περιοδικό Time αποκάλεσε το 1955. Η έρευνα ποίκιλλε ευρέως, αλλά το LSD δοκιμάστηκε σε περίπου 40.000 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των ετών 1950 και 1963.
Ετικέτες: Καλιφόρνια, περιοδικό time, χίπις, beatles
Το LSD και οι Αλκοολικοί
Η CIA είδε μια πιο ύπουλη δυνατότητα
στο LSD: Σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε
να είναι ένας νέος τρόπος ελέγχου
της συνείδησης (mind control)
Το 1953, ένα ζευγάρι Καναδών ερευνητών προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν υψηλές δόσεις LSD για να τρομάξουν τους αλκοολικούς σε νηφαλιότητα, αλλά αντί αυτού ανακάλυψαν ότι παράγεται ένα είδος μυστικιστικής, σχεδόν θρησκευτικής εμπειρίας στους ίδιους οπότε πείστηκαν να σταματήσουν να πίνουν. Είχαν ανακαλύψει κάτι. Μια μετα-ανάλυση του LSD το 2012 και από δοκιμές σε σχέση με τον αλκοολισμό διαπιστώθηκε ότι πολλές από τις μελέτες από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ήταν πολύ μικρές για να παράγουν στατιστικά βιώσιμα αποτελέσματα από μόνες τους, σε συνδυασμό, έδειξαν συνεπή, θετικά αποτελέσματα.
Το ενδιαφέρον της CIA για τη Μεσκαλίνη και το LSD
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επίσης εμβάπτιζε τα δάχτυλα των ποδιών της σε μια πισίνα γεμάτη με LSD. Η CIA είδε μια πιο ύπουλη δυνατότητα στο LSD: Σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να είναι ένας νέος ορός της αλήθειας ή ένας νέος τρόπος ελέγχου της συνείδησης (mind control). Ο Γιόζεφ Μένγκελε (Josef Mengele) και άλλοι γιατροί Ναζί είχαν πειραματιστεί με μεσκαλίνη και άλλες ψυχοτρόπες ουσίες σε κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εν μέσω της παράνοιας του Ψυχρού Πολέμου, το Ναυτικό των ΗΠΑ σκέφτηκε ότι η μεσκαλίνη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ανθρώπους για να αποκαλύπτουν πληροφορίες παρά τη θέλησή τους. Όταν τα πειράματα τελικά αποδείχθηκαν ανεπιτυχή, η κυβέρνηση στράφηκε προς τη νέα ουσία-θαύμα του Άλμπερτ Χόφμαν, που είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζεται ως μεγάλιθος στην ψυχιατρική. |
| Στυπόχαρτο LSD: DEA (Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών) |
Μεταξύ 1953 και 1964, σε ένα πρόγραμμα με την ονομασία MKULTRA, η CIA πειραματίστηκε με το LSD[1] σε ανυποψίαστους πολίτες, φυλακισμένους, εργαζόμενους της κυβέρνησης, ακόμη και σε δικούς της πράκτορες[2], κατά τρόπο που ο γερουσιαστής Έντουαρντ Κένεντι (Edward Kennedy) περιέγραψε αργότερα στο Κογκρέσο ως «ελάχιστης επιστημονικής αξίας.» Η κατάσταση έφτασε στο σημείο «τα τριπ με LSD να αποτελούν κίνδυνο του επαγγέλματος ανάμεσα στους πράκτορες της CIA», όπως οι Martin Lee και Bruce Shlain περιγράφουν στο βιβλίο τους 'Acid Dreams'[3].
Οι πράκτορες που παρακολουθούσαν τα πειράματα δεν ήταν επιστήμονες και τουλάχιστον ένα άτομο σκοτώθηκε πηδώντας από ένα παράθυρο υπό την επήρεια LSD. Δεν μπόρεσε όμως να γίνει σαφές αν δολοφονήθηκε πριν βρεθεί ακολούθως στο πεζοδρόμιο[3]. Μέχρι τη στιγμή που η Γερουσία διεξήγαγε ακροάσεις για το θέμα MKULTRA το 1977, πολλά έγγραφα που σχετίζονταν με την επιχείρηση MKULTRA είχαν καταστραφεί με διαταγή του τότε διευθυντή της CIA Ρίτσαρντ Χελμς (Richard Helms) το 1973[4].
Ετικέτες: έλεγχος συνείδησης, θρησκευτική, Καναδοί ερευνητές, μυστικιστική εμπειρία, ορός αλήθειας, πειράματα, καλιφόρνια, περιοδικό time, Ρίτσαρντ Χελμς, χίπις, beatlesτριπ, CIA, mind control, MKULTRA, Richard Helms
Εκφράζοντας ανησυχία για τις παραβιάσεις της CIA, το Κογκρέσο περιόρισε το 1965 την επιστημονική έρευνα στη χρήση των παραισθησιογόνων όπως το LSD. Από εκείνο το σημείο, η παλίρροια είχε ήδη αρχίσει να στρέφεται εναντίον των ψυχοδηλωτικών, εν μέρει λόγω της ανήθικης συμπεριφοράς (αναφέρεται από ένα σύγχρονο ερευνητή ως «υπερβολικός ενθουσιασμός») από μερικούς από τους επιστήμονες που έλαβαν μέρος. Ο Τίμοθι Λίρι (Timothy Leary), ένας ψυχολόγος και ο υπέρμαχος του "Turn on, tune in, drop out", έχασε το διορισμό στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1963 λόγω των ανησυχιών της διοίκησης ότι ο ίδιος (Τίμοθι Λίρι) και άλλοι ερευνητές του προγράμματος του Χάρβαρντ 'Harvard Psilocybin' δεν ήταν αρκετά επιμελείς στην επιστημονική τους προσέγγιση· ακόμα και κατά τη διεξαγωγή ερευνών των ιδίων υπό την επήρεια ψιλοκυβίνης, αφότου έδωσαν ψιλοκυβίνη σε ένα προπτυχιακό φοιτητή εκτός της πανεπιστημιούπολης.
Ετικέτες: Τίμοθι Λίρι, Χάρβαρντ, Harvard, Timothy Leary, Turn on, tune in, drop out
Το LSD και η αντικουλτούρα του '60
Τα πολιτικά κίνητρα, επίσης, προστέθηκαν στην πίεση να σταματήσουν έρευνες όπως του Λίρι στα παραισθησιογόνα, παρόλο που ήταν εκπληκτικά επιτυχημένα από ορισμένες οπτικές, όπως στη μείωση υποτροπής στους κρατούμενος στους οποίους χορηγήθηκε ψιλοκυβίνη. Το LSD, η ψιλοκυβίνη και άλλα ψυχοδηλωτικά έπαιζαν ζωτικό ρόλο σε ένα ανοδικό κίνημα αντικουλτούρας, όπως περιγράφεται στην επικείμενη βιογραφία του Άλμπερτ Χόφμαν 'Mystic Chemist'.Ετικέτες: αντικουλτούρα '60, δεκαετία πόλεμο Βιετνάμ, Mystic Chemist
Ήταν πράκτορες της ειρήνης και της αγάπης σε μια εποχή που η κυβέρνηση χρειαζόταν απεγνωσμένα στρατιώτες για τον πόλεμο του Βιετνάμ, σε έναν πόλεμο που ολοένα και περισσότεροι νέοι αρνούνταν να υπηρετήσουν. Το 1966 οι ΗΠΑ -και ακολουθήθηκε σύντομα από τον υπόλοιπο κόσμο- κήρυξαν το LSD παράνομο. Ακόμη και η πιο ελπιδοφόρα έρευνα στα ψυχοδηλωτικά επιβραδύνθηκε και από τα μέσα της δεκαετίας του '70, σταμάτησε.
Οι προσπάθειες έρευνας στα ψυχοδηλωτικά μετά τη δεκαετία του '70
Αυτός ήταν ο κόσμος που ο Ντέιβιντ Νίκολς (David Nichols) αντιμετώπισε όταν αναδύθηκε από τη διδακτορική του κραδαίνοντας μια διατριβή για τα ψυχοδηλωτικά ναρκωτικά. «Αν ήθελες να καταστρέψεις την ερευνητική σου καριέρα στον ακαδημαϊκό χώρο, έκανες έρευνα στα ψυχοδηλωτικά,» θυμάται ο Νίκολς. Σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι ακόμα αλήθεια, διότι στην έρευνα για τα ψυχοδηλωτικά εξακολουθεί να υπάρχει δυσκολία για να λάβει χρηματοδότηση. Ως διακεκριμένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο 'Purdue', ο Νίκολς έλαβε χρηματοδότηση από το 'Εθνικό Ινστιτούτο για την Κατάχρηση Ναρκωτικών Ουσιών' (NIDA) για 30 χρόνια για να εξετάσει πώς ακριβώς αυτές οι ουσίες λειτουργούν στο σώμα. Όμως, δεδομένου ότι η οργάνωση επικεντρώνεται ειδικά στη διακοπή της χρήσης των ναρκωτικών, δεν μπορούσε ο Νίκολς να μελετήσει πιθανές ιατρικές ιδιότητές τους.Ως ψυχίατρος ο Τσαρλς Γκρομπ (Charles Grob) έγραψε σε ένα άρθρο του 1994 στην 'Επετηρίδα για την Εθνοϊατρική και τη μελέτη της Συνείδησης':
«Μαζί με τις αποκαλύψεις των ανήθικων δραστηριοτήτων των ψυχιατρικών ερευνητών στο πλαίσιο της σύμβασης της στρατιωτικής κατασκοπείας και της CIA, η μεγάλη δημοσιότητα και αμφιλεγόμενες συμπεριφορές των οπαδών των παραισθησιογόνων οδήγησαν στην καταστολή των προσπαθειών για τη διερεύνηση επισήμως των εν λόγω ουσιών. Για τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια έρευνας στα παραισθησιογόνα ανέλαβαν παρίες εντός της ακαδημαϊκής ψυχιατρικής, θέτοντας ουσιαστικά τέρμα στον επίσημο διάλογο και τη συζήτηση.»
Ετικέτες: εθνοϊατρική, μελέτη συνείδησης, Τσαρλς Γκρομπ, ψυχίατρος, Charles Grob
Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Νίκολς ήταν σε μια επιστημονική συνάντηση αφηγώντας μια ιστορία που είχε επαναλάβει ένα εκατομμύριο φορές: «Κρίμα που δεν υπάρχει καμία κλινική έρευνα, έρευνα με ανθρώπινα υποκείμενα, με τα ψυχοδηλωτικά. Θα μπορούσες να κάνεις κάτι, αλλά θα έπρεπε να έχεις ιδιωτικά κεφάλαια.» Αποφάσισε ότι θα μπορούσε να βρει ιδιωτικό κεφάλαιο, ακόμη κι αν δεν είχε τον απαραίτητο ιατρικό βαθμό για να κάνει ο ίδιος κλινική έρευνα. Μαζί με τον Τσαρλς Γκρομπ και άλλους, ίδρυσε το 'Heffter Research Institute' το 1993 για να κάνει νόμιμες, αυστηρά επιστημονικές έρευνες σχετικά με τα ψυχοδηλωτικά.
Για πολλά χρόνια, όταν ο FDA έλαβε
ένα πρωτόκολλο για τη μελέτη των
ψυχοδηλωτικών στον άνθρωπο,
το άφησαν στο ράφι
Ο Τσαρλς Γκρομπ, καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του UCLA, ήταν ένας από τους πρώτους ερευνητές που έλαβε έγκριση από τον 'Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) για να διεξαγάγει μια ερευνητική μελέτη για τις θεραπευτικές επιδράσεις των ψυχοδηλωτικών δεδομένου ότι η έρευνα είχε επιβραδυνθεί και σταμάτησε 35 χρόνια νωρίτερα. Ενδιαφερόταν για τη χρήση της ψιλοκυβίνης (ένα «ναρκωτικό» λιγότερο πολιτικοποιημένο από το LSD ή ακόμα και την MDMA), για να διευκολύνει το άγχος και την κατάθλιψη σε ασθενείς με καρκίνο με περιορισμένο προσδόκιμο ζωής.
Ετικέτες: Ιατρική Σχολή, καρκίνος, Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων, FDA, Heffter Research Institute, UCLA
Οι σύγχρονες προσπάθειες ερευνών στα ψυχοδηλωτικά
Και τι άλλαξε; Σύμφωνα με τον Νίκολς, που είναι τώρα επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Chapel Hill της Βόρειας Καρολίνας, δεν υπήρχε μια απότομη αλλαγή στους κανονισμούς, αλλά μόνο μια αργή αλλαγή της στάσης. «Για πολλά χρόνια, όταν ο 'Οργανισμός Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) έλαβε ένα πρωτόκολλο για τη μελέτη των ψυχοδηλωτικών στον άνθρωπο, το άφησαν στο ράφι.»Η έρευνα σε ζώα συνεχίστηκε, επειδή η κυβέρνηση εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το πώς οι συγκεκριμένες χημικές ουσίες λειτουργούσαν, αλλά «το τεκμήριο ήταν ότι ήταν αδύνατο να γίνει έρευνα σε ανθρώπους,» σύμφωνα με τον Mark Geyer, ακόμη έναν συνιδρυτή του 'Heffter Research Institute', ο οποίος έχει μελετήσει τη βασική νευροεπιστήμη των ψυχοδηλωτικών σε ζώα για σχεδόν 30 χρόνια με χρηματοδότηση από το 'Εθνικό Ινστιτούτο για την Κατάχρηση Ναρκωτικών Ουσιών (NIDA). Ακόμη και αν ο 'Οργανισμός Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) ήταν διατεθειμένος να εγκρίνει τις δοκιμές των ψυχοδηλωτικών σε ανθρώπους, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπήρχαν πολλές αιτήσεις που υποβλήθηκαν, διότι οι ερευνητές υπέθεσαν ότι δεν μπορούσε να γίνει.
«Ο στόχος δεν ήταν να σταματήσουν τους επιστήμονες, ο στόχος ήταν να σταματήσει η χρήση στο δρόμο... αλλά η παρενέργεια αυτού ήταν ότι ακόμη και η νόμιμη έρευνα περιορίστηκε,» εξηγεί ο Geyer. «Αποδεικνύεται, όπως καταλαβαίνω... ότι δεν υπήρχε κανένας νόμος στα βιβλία που να απαγόρευε τέτοιου είδους έρευνα.»
Σύμφωνα με τον Νίκολς, κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του '90, μια ανατροπή στην ηγεσία χαλάρωσε τη στάση του οργανισμού στα ψυχοδηλωτικά σε δοκιμές με ανθρώπινα υποκείμενα. Μετά από χρόνια πιέσεων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για άδεια, ο ψυχίατρος Ρικ Στράσμαν (Rick Strassman) ήταν επιτέλους σε θέση να κάνει μια μελέτη με ανθρώπινα υποκείμενα για την ψυχοδηλωτική ένωση DMT (διμεθυλοτρυπταμίνη).
«Η νόμιμη έρευνα σε ανθρώπους με τα παραισθησιογόνα, μολονότι ενέχει έντονο θεωρητικό και πρακτικό ενδιαφέρον, περιλαμβάνει τρομακτικά ρυθμιστικά εμπόδια που έχουν αποθαρρύνει τους ερευνητές από το να επιχειρήσουν μια τέτοια έρευνα,» διαμαρτυρήθηκε ο Strassman σε ένα άρθρο του 1991 για την 'Επιθεώρηση των Ψυχοτρόπων Ουσιών'. Παρ 'όλα αυτά, η μελέτη του, στην οποία συμμετείχαν 60 εθελοντές και εκατοντάδες δόσεων της DMT, δεν έφερε δα και τη συντέλεια του κόσμου στον 'Οργανισμό Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων' (FDA), ανοίγοντας έτσι το ενδεχόμενο ο οργανισμός να είναι σε θέση να εγκρίνει περισσότερες κλινικές δοκιμές με ψυχοδηλωτικά.
Με το 'Heffter Research Institute', ο Charles Grob έλαβε τελικώς έγκριση από τον 'Οργανισμό Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων' (FDA) για μια μικρή μελέτη για τη χορήγηση ψιλοκυβίνης σε 12 ασθενείς με καρκίνο στο τελικό στάδιο, μεταξύ 30 και 60 ετών. Οι ασθενείς είχαν δύο συνεδρίες το μήνα χωριστά - αλλά όλοι έλαβαν μια δόση ψιλοκυβίνης σε μία από τις δύο συνεδρίες. «Δεν αισθανθήκαμε ότι ήταν ηθικό να τους αρνηθεί κανείς μια δραστική θεραπεία επειδή είχαν περιορισμένο προσδόκιμο ζωής,» εξηγεί ο Grob.
Ετικέτες: διμεθυλοτρυπταμίνη, θεραπεία, Ρικ Στράσμαν, Rick Strassman
Επειδή ήταν η πρώτη μελέτη έπειτα από δεκαετίες στην οποία χρησιμοποιήθηκε ψιλοκυβίνη, ο 'Οργανισμός Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) ενέκρινε μια πολύ χαμηλή δόση για τη μελέτη. «Οι άνθρωποι δεν εκδήλωσαν συμπτώματα παραισθήσεων», πρόσθεσε ο Grob, αλλά αντιθέτως η επίδραση ήταν περισσότερο σαν ένα όνειρο σε κατάσταση εγρήγορσης. Μετά από έξι μήνες παρακολούθησης, οι ασθενείς παρουσίασαν σημαντική και διαρκή μείωση του άγχους. Η μελέτη άνοιξε το δρόμο για άλλες έρευνες της χρήσης της ψιλοκυβίνης στον κατευνασμό του στρες σε ασθενείς κατά το τέλος του κύκλου ζωής τους, στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Γραφειοκρατία, περιορισμοί και αυστηρός έλεγχος στις ουσίες Παραρτήματος Ι
 |
| Ψυχοδηλωτική Ιατρική: Ένας ασθενής σε συνεδρία ψυχοθεραπείας υποβοηθούμενης από MDMA για τη θεραπεία του Συνδρόμου του Μετατραυματικού Στρες (PTSD) κατά τη διάρκεια μιας εν εξελίξει μελέτης στη Νότια Καρολίνα. |
Αν και ο Strassman απέδειξε ότι η κλινική έρευνα είναι νόμιμη και εφικτή, ακόμη δεν είναι μια εύκολη διαδικασία για τους επιστήμονες. Αυτός είναι ένας λόγος που ομάδες όπως το 'Heffter Research Institute' και του 'Διεπιστημονικού Συλλόγου Μελετών στα Ψυχοδηλωτικά' (MAPS) με έδρα το Σάντα Κρουζ στη Καλιφόρνια, υπάρχουν: Έχουν τα μέσα και το κίνητρο για να διασχίσουν μέσα από φαινομενικά ατελείωτα γραφειοκρατικά εμπόδια για να προχωρήσουν στην εξέλιξη των μελετών. Το 'Heffter Research Institute' μπορεί να συμβουλεύσει έναν ερευνητή σχετικά με την πρόοδο της εργασίας σε προηγούμενες δοκιμές, και παρέχουν μια διαδικασία αξιολόγησης από ομότιμους για την υποβολή προτάσεων. Αν το πρωτόκολλό τους έχει εγκριθεί, ο οργανισμός επιδιώκει ιδιωτική χρηματοδότηση για αυτό.
«Χρειάζονται χρόνια για να πάρει κάποιος όλες τις εγκρίσεις», λέει ο Grob. Η πρώτη μελέτη του πήρε ένα ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα για να λάβει έγκριση, αν και τώρα που πολλές μελέτες έχουν αποδείξει τις παραμέτρους ασφάλειας και της σκοπιμότητας για αυτούς τους τύπους των δοκιμών, η διαδικασία είναι κάπως πιο ομαλή.
Για τις μελέτες που αφορούν ανθρώπους, όχι μόνο χρειάζεται η έρευνα να εγκριθεί από την επιτροπή δεοντολογίας του πανεπιστημίου, όπως και οι περισσότερες κλινικές δοκιμές, αλλά θα πρέπει επίσης να εγκριθεί από τον 'Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων' (FDA) και ο ερευνητής πρέπει να διαθέτει άδεια από το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) για να αποθηκεύσει και να εργαστεί με την ψυχοτρόπο ουσία. Το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών απαιτεί μέγιστη ασφάλεια όταν πρόκειται για την αποθήκευση των ψυχοτρόπων ουσιών, μήπως τυχόν κάποιος πολυμήχανος φοιτητής προσπαθήσει να αδειάσει το εργαστήριο από τις ψυχοτρόπες ουσίες, όπως επίσης και οι άδειες εκδίδονται ειδικά σε έναν ερευνητή σε ένα εργαστήριο - αν αλλάξεις δωμάτια, θα πρέπει να πάρεις την έγκριση από το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA).
Χρειάζεται να το θέλεις πραγματικά να
εργαστείς με τα παραισθησιογόνα
Στην κλινική έρευνα, οι ψυχοτρόπες ουσίες θα πρέπει να παρασκευάζονται κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο φαρμακευτικής καθαρότητας για την εξασφάλιση της ποιότητας. Αν και δεν υπάρχουν οι ίδιες προδιαγραφές παρασκευής, θα πρέπει επίσης να έχεις την ίδια άδεια Παραρτήματος Ι για να εργαστείς με ζώα και με ανθρώπους· αν και λιγότερο από μια ανθρώπινη δόση MDMA για παράδειγμα, θα μπορούσε να προμηθεύσει μια μελέτη με εκατοντάδες ποντίκια.Ετικέτες: Διεπιστημονικός Σύλλογος Ψυχοδηλωτικών Σπουδών, Ορθή Παρασκευαστική Πρακτική, πιστοποίηση, Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών, DEA, Donald Abrams, GMP, MAPS, Rick Döblin
«Χρειάζεται να το θέλεις πραγματικά να εργαστείς με τα παραισθησιογόνα», λέει ο David Nichols, του οποίου το εργαστήριο στο 'Purdue' παρασκεύασε ένα μεγάλο μέρος των παραισθησιογόνων με κλινική καθαρότητα, για τις δοκιμές άλλων ερευνητών. «Όποιος είναι καλός χημικός θα μπορούσε κατά πάσα πιθανότητα να το παρασκευάσει, αλλά δεν αποφέρει κέρδος.»
Επί του παρόντος, σύμφωνα με το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA), διαρκεί περίπου 9 μήνες για να πάρεις την έγκριση από τον Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων (FDA) και το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) για τη χορήγηση άδειας για την έρευνα ουσιών που ανήκουν στο Παράρτημα Ι, αν και οι ερευνητές είναι λίγο πιο επιφυλακτικοί. «Το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) δεν βιάζεται να χορηγήσει τις εν λόγω άδειες,» προσθέτει ο Nichols.
Μόνο 349 επιστήμονες έχουν αυτή την άδεια και ο αριθμός αυτός είναι σε κάμψη: Πριν από τρία χρόνια, υπήρχαν 550 άδειες στις ΗΠΑ. Ο Nichols υπαινίσσεται ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα των κατασταλτικών μέτρων του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) σε ερευνητές με ξένα πιστοποιητικά. Στο παρελθόν, οι άδειες του Παραρτήματος Ι είχαν ανανεωθεί σε ετήσια βάση χωρίς πολλή φασαρία, αλλά τα τελευταία χρόνια ο Οργανισμός έχει ζητήσει από τον Nichols να υποβάλει το ισχύον πρωτόκολλο και να δικαιολογήσει γιατί εξακολουθεί να χρειάζεται την άδεια.
Η μελέτη στα ψυχοδηλωτικά δεν αποφέρει -δυστυχώς- άμεσο κέρδος για τους επενδυτές
Μέρος του προβλήματος με τη μελέτη των ψυχοδηλωτικών - και άλλων παράνομων ψυχοτρόπων ουσιών, όπως η μαριχουάνα - για ιατρική χρήση, είναι απλά ότι δεν είναι μείζονος ενδιαφέροντος, και καμία φαρμακευτική εταιρεία δεν θέλει να εμπλακεί. Δεν είναι κάτι που θα τους αποφέρει οικονομικό όφελος. Αν και οι ψυχοτρόπες ουσίες όπως το LSD και η ψιλοκυβίνη είναι σχετικά εύκολο να παρασκευαστούν στο εργαστήριο, όπως ο Rick Döblin ιδρυτής του 'Διεπιστημονικού Συλλόγου Μελετών στα Ψυχοδηλωτικά' (MAPS) τόνισε σε συνέντευξή του το 2012, «τα ψυχοδηλωτικά δεν καλύπτονται από δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, δεν μπορούν να μονοπωληθούν και ανταγωνίζονται άλλα ψυχιατρικά φάρμακα που οι άνθρωποι παίρνουν καθημερινά.»«Οι συνάδελφοί μου, σε αυτή την εποχή της νανοτεχνολογίας και της στοχευμένης θεραπείας μου λένε, τι κάνεις;» συμπληρώνει ο Donald Abrams, καθηγητής της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, ο οποίος έχει κάνει την έρευνα για την ιατρική μαριχουάνα. «Ζούμε στον 21ο αιώνα. Μελετώντας φυτά με ενδεχόμενη ιατρική χρήση δεν είναι ένας τομέας όπου οι περισσότεροι ερευνητές βάζουν τα χρήματά τους».
Και χωρίς την εξωτερική χρηματοδότηση για να συνεχιστεί η έρευνα, η καριέρα ενός επιστήμονα δεν οδηγεί πουθενά, έτσι λοιπόν ακόμη λιγότεροι επιστήμονες θέλουν να συμμετάσχουν.
Οργανισμοί όπως το 'Heffter Research Institute' και ο 'Διεπιστημονικός Σύλλογος Μελετών στα Ψυχοδηλωτικά' (MAPS) χρηματοδοτούνται από ιδιώτες χορηγούς και δεν έχουν την οικονομική άνεση για να κάνουν ακριβές, μεγάλης κλίμακας δοκιμές σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να δώσουν αξιόπιστα αποτελέσματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο Nichols ελπίζει σε μια ομοσπονδιακή χρηματοδότηση ώστε να είναι σε θέση να κάνει εκτενέστερες μελέτες με τα ψυχοδηλωτικά κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη δεκαετία, αν οι τρέχουσες μικρότερες μελέτες μπορούν να δείξουν αποτελέσματα. «Υπάρχει μια μετακίνηση προς την αποδοχή της πιθανότητας ότι αυτές οι ψυχοτρόπες ουσίες είναι χρήσιμες και ότι δεν είναι δα και τόσο επικίνδυνες», λέει.
Το στίγμα εξακολουθεί να υφίσταται, όμως. «Είναι ακόμα πιο δύσκολο για κάποιον να εμπλακεί σε έρευνα με τα ψυχοδηλωτικά, όσον αφορά το επαγγελματικό σκέλος και τη χρηματοδότηση», λέει ο Διευθυντής Επικοινωνίας του 'Διεπιστημονικού Συλλόγου Μελετών στα Ψυχοδηλωτικά' (MAPS) Brad Burge.
Η επιστημονική έρευνα στα ψυχοδηλωτικά βρίσκει εμπόδια σε απαρχαιωμένα νομοθετικά πλαίσια
Και παρόλο που η έρευνα στα ψυχοδηλωτικά έχει σημειώσει κάποια πρόοδο στην Αγγλία και στην Ελβετία, υπάρχουν ωστόσο εμπόδια κατά των ψυχοδηλωτικών ερευνών στο εξωτερικό. Η πρώτη κλινική δοκιμή με ψιλοκυβίνη για τη θεραπεία της κατάθλιψης οδήγησε σε αδιέξοδο στις αρχές Απριλίου, λόγω των κανονισμών του Ηνωμένου Βασιλείου που απαιτούν οι ψυχοτρόπες ουσίες που χρησιμοποιούνται σε κλινικές δοκιμές, πρέπει να παρασκευάζονται υπό αυστηρές προδιαγραφές 'Ορθής Παρασκευαστικής Πρακτικής' (GMP), και οι ερευνητές, από το Imperial College του Λονδίνου, δεν μπόρεσαν να βρουν μια εταιρεία για την παρασκευή ψιλοκυβίνης με υψηλά κριτήρια.«Ο νόμος για τον έλεγχο των ψυχοτρόπων ουσιών (αναφέρονται ακόμη ως ναρκωτικά), όπως η ψιλοκυβίνη ως ουσία που ανήκει στο Παράρτημα Ι Κλάση Α, καθιστά σχεδόν αδύνατο αυτές οι ουσίες να χρησιμοποιηθούν για έρευνα,» δήλωσε ο Ντέιβιντ Νατ (David Nutt) σε ανακοίνωση τύπου. «Ο λόγος που δεν ξεκινήσαμε τη μελέτη είναι επειδή δεν βρήκαμε εταιρείες που να μπορούν να κατασκευάσουν τη συγκεκριμένη ψυχοτρόπο ουσία και να είναι έτοιμες να περάσουν από τις ρυθμιστικές δυσκολίες για να πάρουν την άδεια, η οποία μπορεί να διαρκέσει έως και ένα χρόνο και να τριπλασιάσει το κόστος. Όλο αυτό αποδεικνύεται πολύ δύσκολο. Η όλη κατάσταση επιδεινώθηκε από αυτή την πρωτόγονη, παλιομοδίτικη νοοτροπία ότι τα ναρκωτικά του Παραρτήματος 1 δεν μπορούν ποτέ να έχουν θεραπευτικές δυνατότητες, και έτσι έγινε αδύνατη η πρόσβαση σε αυτό το χώρο.»
υπάρχει αυτή η τεράστια και αυξανόμενη γενιά
φοιτητών και ερευνητών που δεν φοβούνται
τη μελέτη των ψυχοτρόπων ουσιών
Ωστόσο, παρά τα εμπόδια, για ορισμένους ερευνητές, η δυνατότητα να θεραπεύσουν ορισμένα από τα πιο ανησυχητικά δεινά μας - όπως ο αλκοολισμός, η κατάθλιψη και το 'Σύνδρομο Μετα-τραυματικού Στρες' (PTSD) - κάνουν τους πονοκεφάλους της νόμιμης επιστήμης στα ψυχοδηλωτικά να αξίζουν τον κόπο. Αργότερα αυτή την εβδομάδα [ήδη πραγματοποιείται το συνέδριο τη στιγμή μετάφρασης του άρθρου], περίπου 1.600 επιστήμονες από όλο τον κόσμο αφιερωμένοι σε αυτή την έρευνα, θα κατεβούν από Όουκλαντ της Καλιφόρνια για να παραστούν στο τριήμερο διεθνές συνέδριο 'Επιστήμη της Ψυχοδηλωτικής 2013'.
Όπως σημειώνει ο Burge, το στίγμα που έχει στοιχειώσει την επιστήμη των ψυχοδηλωτικών μπορεί να αλλάζει, με τη νέα γενιά των επιστημόνων. «Υπάρχει μια γενιά ερευνητών και θεραπευτών που εργάστηκε στη δεκαετία του 1960 και του '70», λέει, «και υπάρχει επίσης αυτή η τεράστια και αυξανόμενη γενιά φοιτητών και ερευνητών που δεν φοβούνται τη μελέτη των ψυχοτρόπων ουσιών... ψάχνοντας για θεραπείες για τις πιο εξασθενητικές επιδημίες μας.»
△
_________
Παραπομπές
1. On the trail of the JFK assassins του Dick Russell (2008), Skyhorse Publishing. σελ. 273
2. "Project MKUltra, the Central Intelligence Agency's Program of Research into Behavioral Modification. Joint Hearing before the Select Committee on Intelligence and the Subcommittee on Health and Scientific Research of the Committee on Human Resources, United State Senate, Ninety-Fifth Congress, First Session". U.S. Government Printing Office (αντίγραφο φιλοξενείται στην ιστοσελίδα των New York Times). 8 Αυγούστου 1977
3. Lee, M. A., Shlain, B. (1985). Acid Dreams, the Complete Social History of LSD: the CIA, the Sixties, and Beyond. Grove Press
4. Elizabeth Nickson (October 16, 1994). "MIND CONTROL: MY MOTHER, THE CIA AND LSD". The Observer
__________________________________________
Δείτε το ντοκιμαντέρ επάνω σε αυτό το θέμα:
Στον Κόσμο του LSD, πλήρους διάρκειας 0:51:03
πηγή: popsci
Μετάφραση, απόδοση, επιμέλεια: Γρηγόρης Δεούδης για το preludiance
Συντάκτης: Grigoris Deoudis Ετικέτες: άρθρα, ψυχοδηλωτικό,
