Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ο Τζόρτζ ΜακΚάν ζεί υπό καθεστώς φόβου. Όταν κοιμόταν είχε τρομακτικούς εφιάλτες γεμάτους με βίαιες εικόνες. Όταν ήταν ξύπνιος, συχνά αισθάνονταν ότι απειλείται από τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των μελών της οικογένειάς του. Και όταν αισθανόταν να απειλείται, γινόταν επιθετικός, ακόμη και βίαιος.
Ο Τζόρτζ πέρασε τα παιδικά του χρόνια βέβαιος ότι κάτι πολύ κακό επρόκειτο να συμβεί. Και όταν ήταν 12, συνέβη. Οι αδυσώπητοι φόβοι του οδήγησαν σε μια βίαιη έκρηξη στο σχολείο. Και Τζόρτζ βρέθηκε σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο.
Ήταν ένα τρομακτικό μέρος για ένα φοβισμένο παιδί. Όταν τα μέλη του προσωπικού προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης, πάλεψε ως εάν η ζωή του ήταν σε κίνδυνο. Ο Τζόρτζ ήταν μεγαλόσωμος και δυνατός για την ηλικία του. Αλλά δεν επρόκειτο για διαγωνισμό.
«Ήμουν δεμένος κάτω στους αστραγάλους, στο στήθος και στους καρπούς μου», λέει. «Και με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με μαλακή επένδυση τοίχων, ξέρεις. Θυμάμαι πως ούρλιαζα και ούρλιαζα και ούρλιαζα.»
Σήμερα, ο Τζόρτζ είναι 22 και ξανά πίσω στο σπίτι με τους γονείς του, δύο μικρότερα αδέλφια και ένα σκυλί που ονομάζεται Τρέσελ. Ζουν σε ένα μικρό, μονώροφο σπίτι σε μικρή απόσταση από το Μανχάταν.
Όταν ο Τζορτζ ανοίγει την πόρτα, είναι σαφές ότι έχει εξελιχθεί σε ένα μεγαλόσωμο, εύρωστο νεαρό. Φοράει γυαλιά χωρίς σκελετό και ελαφρώς τσαλακωμένα ρούχα. Η χειραψία του είναι απροσδόκητα απαλή.
Το πάθος του Τζορτζ είναι οι ταινίες, για τις οποίες κάνει κριτική στο ιστολόγιό του. Έχει μάλιστα γράψει και ένα-δυο σενάρια. Το ένα είναι ουέστερν. «Είναι για την λύτρωση και για το εάν οι άνθρωποι μπορούν να τη βρουν ή όχι», λέει.
Καθισμένος στον καναπέ του σαλονιού με τη μητέρα του, Σίντνεϊ ΜακΚάν, ο Τζορτζ εξηγεί πώς η δική του λύτρωση ήρθε με τη μορφή ενός περίεργου ψυχίατρου και την πειραματική χρήση μιας ψυχοενεργής ουσίας που ονομάζεται κεταμίνη.
 |
| Ο Τζορτζ ΜακΚάν στην ηλικία των 5 |
«Θυμάμαι όταν έγιναν 3 ετών η κουνιάδα μου μου λέει, «Ω, δεν είναι καταπληκτικό που έγιναν τριών; Είναι τόσο συνεργασίμοι», λέει. Και θυμάμαι που είπα, «Όχι, όχι με εμάς.»
Τα ξεσπάσματα του Τζορτζ ήταν ακραία. «Ένα απλό όχι θα μπορούσε να καταλήξει σε ώρες ουρλιαχτών και δαγκωμάτων και κλοτσιών» λέει η Σίντνεϊ. Τα άγχη του γιου της ήταν επίσης ακραία.
«Μέχρι τη στιγμή που πήγε στο νηπιαγωγείο, ήταν τόσο νευρικός για τα πάντα», λέει. «Φοβότανε να μπει στο λεωφορείο. Φοβόταν τον οδηγό του λεωφορείου. Φοβόταν το σχολείο. Δεν μπορούσε να πάει στα σπίτια άλλων ανθρώπων. Δεν μπορούσε να έχει μια ώρα παιχνιδιού.»
Στο σπίτι, τα ξεσπάσματά του εξελίχθηκαν σε οργή, λέει η Σίντνεϊ. Στη συνέχεια, αφού το επεισόδιο είχε τελειώσει, ο γιος της ζητούσε συγγνώμη και αισθανόταν έντονη ντροπή και ενοχή. Η Σίντνεϊ συνειδητοποίησε μια μέρα όταν ήταν 5 ετών, πόσο απελπισμένος είχε γίνει.
«Τον βρήκα στο δωμάτιό του, και είχε προσπαθήσει να κρεμαστεί από τη ράβδο της κουρτίνας», λέει. «Πήρε ένα μαντίλι και το έδεσε στη ράβδο της κουρτίνας, το είχε δέσει γύρω από το λαιμό του και προσπάθησε να κρεμαστεί.»
Η Σίντνεϊ άρχισε να πηγαίνει τον γιο της σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Της είπαν ότι είχε ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας). Τελικά, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο ψυχιατρικό νοσοκομείο στην ηλικία των 12, είχε διαγνωστεί με διπολική διαταραχή.
Όλες οι διαγνώσεις συμπληρώθηκαν με φάρμακα: Zoloft, Paxil, Ritalin. «Θυμάμαι πολλά χάπια με διαφορετικά χρώματα,» λέει ο Τζορτζ. Αλλά δεν τον έκαναν να νοιώθει πολύ καλύτερα. Και μερικά τον έκαναν χειρότερα.
Η Σίντνεϊ ΜακΚάν θυμάται που προσπαθούσε να διατηρήσει την ισορροπία, έχοντας όλη την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένου του Τζορτζ, να καθίσουν μαζί για δείπνο. Αλλά πάντα κάτι συνέβαινε, λέει. «Είτε θα έφευγε μακριά οργισμένος και θα άφηνε το τραπέζι, ή ένα από τα άλλα παιδιά θα εκνευριζόταν και φοβισμένο θα άφηνε το τραπέζι, ή θα θύμωνε και θα άφηνε το τραπέζι. Εμείς κυριολεκτικά ποτέ δεν ολοκληρώσαμε ένα γεύμα.»
Μέχρι τη στιγμή που ο Τζορτζ ήταν έφηβος, είχε γίνει ο ασθενής του Δημήτρη Πάπολος (Demitri Papolos), ένας ψυχίατρος που αναλάμβανε παιδιά με παρόμοια προβλήματα. Ο Πάπολος είναι διευθυντής έρευνας στο Ίδρυμα Ερευνών Ανηλίκων με Διπολική Διαταραχή και ερευνητής στο Κολλέγιο Ιατρικής Άλμπερτ Άινστάιν. Είναι επίσης ο συγγραφέας του βιβλίου The Bipolar Child.
Ο Πάπολος πιστεύει ότι τα παιδιά όπως ο Τζορτζ έχουν ένα υπότυπο Διπολικής Διαταραχής, που ο ίδιος αποκαλεί ο «φόβος της βλάβης».
Αυτή είναι μια αμφιλεγόμενη άποψη. Υπάρχει δημόσιος διάλογος για την ψυχική υγεία σχετικά με το ποιά παιδιά θα πρέπει να λέγεται ότι πάσχουν από διπολική διαταραχή. Και δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με το πως πρέπει να κατατάξουμε παιδιά όπως ο Τζορτζ ΜακΚάν. Αλλά ο Πάπολος λέει πώς οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες από αυτά - αν και πολλά έχουν ηπιότερα συμπτώματα από τον Τζορτζ.
Υπάρχουν πολλά βασικά χαρακτηριστικά αυτών των παιδιών, λέει ο Πάπολος. Το ένα είναι μια ποικιλία από διαταραχές ύπνου συμπεριλαμβανομένων των συχνών και τρομακτικών εφιαλτών. «Όλα έχουν να κάνουν με την καταδίωξη ή εγκατάλειψη», λέει. «Κάποιο ζώο τους κυνηγά. Ένας καρχαρίας δαγκώνει το πόδι τους, και νιώθουν το αίμα και τον πόνο.»
Ο Τζορτζ ΜακΚάν είχε πολλά όνειρα όπως αυτό, μεταξύ των οποίων ένα στο οποίο ο πατέρας του επέζησε ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα και ακολούθως πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των παιδιών όπως ο Τζορτζ, λέει ο Πάπολος, είναι μια ακραία αντίδραση όταν κάποιος προσπαθεί να ελέγξει τη συμπεριφορά τους. «Μπορεί κάλλιστα να είναι πολύ επιθετική, ιδιαίτερα στο σπίτι και ιδιαίτερα όπου υπάρχει κάποια επιβολή ορίων, επειδή η επιβολή ορίων βιώνεται ως απειλή για αυτούς», λέει. «Λειτουργούν σε ένα πολύ πρωτόγονο επίπεδο πάλης-ή-φυγής».
Όταν αυτά τα παιδιά γίνονται βίαια δεν είναι προμελετημένο, λέει ο Πάπολος. Δεν είναι δυνητικά κατα συρροή δολοφόνοι. Ανταποκρίνονται όπως ένα ζώο για την υπεράσπιση του εδάφους του.
«Αυτό σίγουρα περιγράφει τον Τζορτζ ως παιδί», λέει η Σίντνεϊ ΜαΚάν. «Η αντίδραση θα είναι σαν κάτι στιγμιαίο», λέει. Ο Τζορτζ περιγράφει την αντίδρασή του ως «επιτάχυση από το 0 στο 100 σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου.»
Αλλά μόλις τελειώσει ένα τέτοιο επεισόδιο, αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι γλυκά και στοργικά, λέει ο Πάπολος.
Υπάρχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό του προφίλ «φόβος της βλάβης» που δεν έχει να κάνει καθόλου με τη συμπεριφορά. Αυτά τα παιδιά εξάπτονται εύκολα, λέει ο Πάπολος, ιδιαίτερα τη νύχτα.
Για άλλη μια φορά, ο Τζορτζ ΜακΚάν ταιριάζει με αυτό το προφίλ. Λέει ότι, πολλές φορές, βάζει μια παγοθήκη στο κεφάλι του για να τον βοηθήσει να τον πάρει ο ύπνος.
Οι μελέτες έδειξαν ότι τα παιδιά αυτά φαίνεται να είναι μια ξεχωριστή ομάδα, ο Πάπολος άρχισε να αναρωτιέται αν θα μπορούσε να υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για τη θεραπεία τους. Ήξερε ότι τα συνήθη φάρμακα για την κατάθλιψη, το άγχος και τη μανία δεν ήταν αρκετά. Έτσι άρχισε να ψάχνει για ένα φάρμακο που θα μπορούσε να μειώσει το φόβο και ταυτόχρονα τη θερμοκρασία του σώματος.
«Και ιδού υπήρχαν μελέτες σε ζώα που δείχνουν ότι η κεταμίνη έκανε ακριβώς αυτό,» λέει.
Η κεταμίνη έχει εγκριθεί ως αναισθητικό. Είναι, επίσης, μια ουσία που την παίρνουν ως ψυχοδηλωτικό στα κλαμπ και μπορεί να προκαλέσει εξωσωματικές εμπειρίες. Και η έρευνα τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι η κεταμίνη μπορεί να άρει τη βαριά κατάθλιψη, συχνά μέσα σε λίγα λεπτά.
Ο Πάπολος σκέφτηκε ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να βοηθήσει τα φοβισμένα παιδιά τα οποία μελετούσε. Είχε ένα ιδιαίτερο παιδί στο μυαλό: ένα επτάχρονο κορίτσι που είχε σοβαρούς εφιάλτες, νυχτερινούς τρόμους, άγχος αποχωρισμού και ψυχωτικά συμπτώματα. Και, κατά τύχη, αυτό το μικρό κορίτσι είχε προγραμματιστεί για μια οδοντιατρική διαδικασία που μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας μια εισπνεόμενη μορφή της κεταμίνης ως αναισθητικό.
«Πήρε κεταμίνη, και για δύο εβδομάδες ήταν τελείως ασυμπτωματική,» λέει ο Πάπολος. «Δεν είχαμε δει ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν.» Αυτό ήταν πριν από πέντε χρόνια. Σήμερα, η κοπέλα παίρνει ακόμα κεταμίνη και εξακολουθεί να είναι απαλλαγμένη από τα συμπτώματα, λέει ο Δημήτρη Πάπολος.
Μετά από μια σειρά από επιτυχίες με την κεταμίνη, ο Πάπολος συζήτησε για την εν λόγω ψυχοενεργή ουσία με τον Τζορτζ και τη Σίντνεϊ ΜακΚάν. Την εποχή εκείνη, ο Τζορτζ ήταν στο γυμνάσιο και οι διαθέσεις του ήταν λιγότερο ακραίες. Αλλά ο φόβος κυριαρχούσε ακόμα στη ζωή του. Είχε τρομοκρατηθεί από βόλτες με το μετρό. Ήταν πάρα πολύ φοβισμένος για να οδηγήσει αυτοκίνητο.
Έτσι, όταν Πάπολος προσέφερε την ψυχοενεργή ουσία, η Σίντνεϊ ΜακΚάν ήθελε ο Τζορτζ να τη δοκιμάσει. Δεν ήθελε η διαταραχή που είχε διαμορφώσει την παιδική ηλικία του γιου της να τον ακολουθήσει ως ενήλικα. Αλλά ο Τζορτζ, ο οποίος εξακολουθούσε να ζει με το φόβο τόσων πολλών πραγμάτων, φοβήθηκε να δοκιμάσει τη νέα ψυχοενεργή ουσία.
«Θα γίνω σαν κανέναν εθισμένο,» θυμάται τις σκέψεις του. «Θα πεθάνω την πρώτη φορά που θα το πάρω αυτό. Δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό που είμαι.»
Αλλά το 2010, ο Τζορτζ όντως προσπάθησε τη θεραπεία του Πάπολος με την κεταμίνη. Λέει ότι θα θυμάται την ημέρα για το υπόλοιπο της ζωής του: «Νομίζω ότι κάναμε δύο εισπνοές, και θυμάμαι που κάθισα και άρχισα να γελάω», λέει. Στη συνέχεια, η μητέρα του συνεχίζει την αφήγηση: «Είπες ότι είχες μια εσωτερική αίσθηση ηρεμίας που δεν είχες ποτέ πριν στη ζωή σου. Και όταν ήρθαμε στο σπίτι εκείνο το βράδυ, αυτή ήταν η πρώτη φορά που όλοι είχαμε δείπνο μαζί στο τραπέζι χωρίς να φύγει κάποιος.»
Ο Πάπολος έχει περιθάλψει περίπου 60 νέους με κεταμίνη μέχρι τώρα και μόνον δύο από αυτούς είχαν δραματικές αντιδράσεις. Ενδιαφέρον παρουσιάζει, λέει, ότι οι δύο των οποίων η συμπεριφορά δεν άλλαξε, ήταν επίσης οι ασθενείς στους οποίους η κεταμίνη δεν βοήθησε με τα προβλήματα υπερθέρμανσης.
Είναι ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα και προκαλεί αίσθηση. Αλλά η έρευνα είναι ακόμα σε πολύ πρώιμα στάδια. Ο αριθμός των ασθενών που έλαβαν θεραπεία μέχρι στιγμής είναι μικρός, και η προσέγγιση είναι τόσο νέα, δεν έχει δοκιμαστεί από άλλους ερευνητές ακόμη. Ο Πάπολος λέει ότι ελπίζει μια μελέτη που δημοσίευσε στα τέλη του περασμένου έτους, θα βοηθήσει να πείσει άλλους ερευνητές να δοκιμάσουν αυτή την ψυχοενεργή ουσία και σε άλλα παιδιά.
Εν τω μεταξύ, ο Τζορτζ ΜακΚάν συνεχίζει να εισπνεύει μια συνταγογραφημένη δόση κεταμίνης κάθε τρίτη ημέρα. Ο φόβος και ο θυμός που κάποτε κυριαρχούσαν στη ζωή του έχουν εξαφανιστεί, λέει, προσθέτοντας ότι, το μυαλό του είναι ελεύθερο τώρα να δουλέψει πάνω στο σενάριο της ταινίας του για τη λύτρωση.
πηγή: npr
Μετάφραση, απόδοση, επιμέλεια: Γρηγόρης Δεούδης για το preludiance
author: Grigoris Deoudis || news, θεραπεία, κεταμίνη, διπολικής διαταραχή, ψυχιατρική, ψυχοδηλωτικό, ψυχοενεργή, ψυχολογία,
