Κεταμίνη, μια θεαματική θεραπεία για την κατάθλιψη

Κατηγορία: Ειδήσεις

Η κεταμίνη ανοίγει ένα νέο πεδίο έρευνας σε έναν τομέα
που πάσχιζε να βρει νέες θεραπείες για την κατάθλιψη.

Η κεταμίνη, η παραισθησιογόνος ουσία που πωλείται παράνομα στα πάρτι με την ονομασία Special-K, δίνει άμεσα και «θεαματικά» αποτελέσματα ως μια νέα θεραπεία για την κατάθλιψη, λένε οι γιατροί που διεξήγαγαν την πρώτη δοκιμή στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Μερικοί ασθενείς που έχουν αντιμετωπίσει ανίατη κατάθλιψη για δεκαετίες είδαν τα συμπτώματά τους να εξαφανίζονται μέσα σε λίγες ώρες από τη λήψη χαμηλών δόσεων κεταμίνης. Η μικρή δοκιμή σε 28 άτομα, που αναφέρθηκε στην Εφημερίδα της Ψυχοφαρμακολογίας, δείχνει ότι τα οφέλη μπορούν να διαρκέσουν μήνες.

Οι ειδικοί είπαν ότι τα ευρήματα άνοιξαν ένα νέο ολόκληρο πεδίο έρευνας. Η κατάθλιψη είναι συχνή και πλήττει έναν στους 10 ανθρώπους σε κάποια στιγμή στη ζωή τους. Αντικαταθλιπτικά, όπως το Prozac, και συμπεριφορικές θεραπείες βοηθούν ορισμένους ασθενείς, αλλά ένα σημαντικό ποσοστό από αυτούς παραμένουν ανθεκτικοί σε οποιαδήποτε μορφή θεραπείας.

Μια ομάδα στο Ίδρυμα για την Υγεία στην Οξφόρδη που υπάγεται στο βρετανικό ΕΣΥ (NHS), έδωσε σε ασθενείς δόσεις κεταμίνης πάνω από 40 λεπτά μέχρι και έξι φορές. Οι οκτώ έδειξαν βελτίωση στα δηλωθέντα επίπεδα κατάθλιψης, ενώ οι τέσσερις από αυτούς έδειξαν τόσο σημαντική βελτίωση ώστε δεν χαρακτηρίζονταν πλέον ως καταθλιπτικοί.

Κάποιοι ανταποκρίθηκαν μέσα σε έξι ώρες από την πρώτη έγχυση κεταμίνης. Ο επικεφαλής ερευνητής δρ Rupert McShane, δήλωσε: «Είναι πραγματικά συνταρακτικό για μερικούς ανθρώπους, είναι κάτι πραγματικά άξιο προς χρήση στην ψυχιατρική, είναι πραγματικά υπέροχο να το βλέπει κανείς.»

Και πρόσθεσε: «[Οι ασθενείς] λένε 'Αχ έτσι λοιπόν συνήθιζα να σκέφτομαι'» και οι συγγενείς λένε «έχουμε τον Χ πίσω ξανά». Ο Δρ McShane είπε ότι αυτό περιελάμβανε ασθενείς που ζούσαν με κατάθλιψη επί 20 χρόνια.

Η διάρκεια της επίδρασης είναι ακόμη ένα πρόβλημα. Μερικοί υποτροπιάζουν μέσα σε λίγες μέρες, ενώ άλλοι επωφελούνται για περίπου τρεις μήνες και έκτοτε είχαν επιπλέον δόσεις κεταμίνης.

Οι δοκιμές της κεταμίνης έδειξαν ότι ακόμη
υπάρχουν σοβαρές παρενέργειες

Υπάρχουν επίσης κάποιες σοβαρές παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένης μία περίπτωσης όπου η παροχή αίματος προς τον εγκέφαλο διεκόπη. Οι γιατροί λένε ότι οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να δοκιμάσουν να αυτοθεραπευτούν, λόγω του σοβαρού κινδύνου για την υγεία τους εκτός του νοσοκομειακού περιβάλλοντος.

«Είναι συναρπαστικό, αλλά δεν πρόκειται για μια θεραπεία ρουτίνας, καθώς ο στόχος μας είναι η διατήρηση της απόκρισης από τους ασθενείς ... δεν πρόκειται περί αντικατάστασης του prozac.» Ωστόσο, σαφώς και προσφέρει ένα νέο μεγάλο πεδίο έρευνας σε έναν τομέα που έχει ταλαιπωρηθεί για να βρει νέες θεραπείες για την κατάθλιψη.

‘Χημικό θέμα’

Ο David Taylor, καθηγητής ψυχοφαρμακολογίας στο King College του Λονδίνου, δήλωσε στο BBC: «Σε αυτού του είδους των ασθενών, η αυτόματη υποχώρηση δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ, οι άνθρωποι που πηγαίνουν σε αυτές τις κλινικές είναι στο τέλος της διαδρομής. Και αυτό δείχνει ότι η κατάθλιψη είναι θέμα χημικό, μια κατάσταση που μπορεί να αντιστραφεί με χημικές ουσίες».

«Ο περιοριστικός παράγοντας είναι η πιθανότητα ενοχλητικών αρνητικών ψυχολογικών επιπτώσεων όπως και η οδός χορήγησης - ενδοφλεβίως - που την περιορίζει σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων.» Ο David Taylor συνέχισε λέγοντας πως στο μέλλον οι φαρμακευτικές εταιρείες θα αναπτύξουν μια χημική ουσία που θα έχει τα οφέλη, αλλά χωρίς τις παρενέργειες, και ότι θα μπορούσαν να ληφθούν από κάποια συσκευή εισπνοής.

Το Υπουργείο Εσωτερικών κάνει επαναταξινόμηση της κεταμίνης στο Ηνωμένο Βασίλειο για να ενταχθεί στην κατηγορία ναρκωτικών Β, αν και ήδη χρησιμοποιείται στην ιατρική για τη θεραπεία του πόνου στην πλάτη και ως αναισθητικό.

πηγή: BBC news

Μετάφραση, απόδοση, επιμέλεια: Γρηγόρης Δεούδης για το preludiance
Συντάκτης: Grigoris Deoudis Ετικέτες: ειδήσεις, κεταμίνη, θεαματική, θεραπεία, κατάθλιψη

Η Κεταμίνη και η Οξεία Θεραπεία της Δυσίατης Κατάθλιψης

Κατηγορία: Ειδήσεις

Η μεγαλύτερη τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη μέχρι τώρα υποδεικνύει ότι η κεταμίνη μπορεί να είναι χρήσιμη στην οξεία θεραπεία της δυσίατης κατάθλιψης.

Η μείζουσα κατάθλιψη (major depression) είναι μια σοβαρή ψυχική ασθένεια που συχνά δεν ανταποκρίνεται στην κύρια φαρμακευτική αγωγή (αντικαταθλιπτικά). Επιπλέον, υπάρχει συνήθως μια καθυστέρηση 2-6 εβδομάδες πριν από την σημαντική βελτίωση της διάθεσης. Σε περιπτώσεις όπως αυτή, όταν τουλάχιστον δύο συμβατικά αντικαταθλιπτικά έχουν δοκιμαστεί χωρίς επιτυχία, η κατάθλιψη θεωρείται ανθεκτική στη θεραπεία. Ενώ έχουν προταθεί πολλές διαφορετικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση της ανθεκτικής στη θεραπεία κατάθλιψης, οι «μαγικές θεραπείες» εξακολουθούν να μην υφίστανται.

Ketamine has been shown to lead to rapid and sustained antidepressant relief even in treatment-resistant patients (Zarate et al., 2006).  However, methodological limitations in the research have made it impossible to determine whether ketamine really is an antidepressant drug. For instance, most studies used an inactive placebo (i.e. a saline injection), which is problematic as ketamine produces strong dissociative side effects. As a consequence, it is likely that participants were able to infer whether they had been given ketamine or the placebo, which raises concerns regarding blinding. In addition, sample sizes have generally been very small which makes generalizability difficult.
A new ground-breaking study published in the American Journal of Psychiatry has gone some way to addressing these shortcomings (Murrough et al, 2013).

Methods

The authors randomised a total of 72 patients to receive either a single intravenous infusion of ketamine (n = 47) or midazolam (n = 25) under double-blind conditions.
Patients had previously failed on at least three conventional antidepressants, such as selective serotonin-reuptake inhibitors, to be eligible. Psychotic forms of depression were excluded and sufficient drug washout was ensured.
Midazolam is a short-acting benzodiazepine with side effects similar to ketamine but without any antidepressant effects, making it an ideal active placebo.
As the primary study endpoint, depression severity was assessed 24 hours after injection with the Montgomery-Asberg Depression Rating Scale (MADRS).

Results

• MADRS scores were 7.95 points lower in the ketamine group (95% CI, 3.2 to 12.71, Cohen’s d = 0.81, large effect)
• Odds of response (at least 50% reduction in MADRS scores) to ketamine was 2.18 higher than of response to midazolam (95% CI, 1.21 to 41.4)
• Response rate to ketamine was 64% versus 28% for midazolam
• Reported side effects (most commonly dizziness and headache) were similar across both groups and usually resolved within four hours
• There were no severe psychotic symptoms in any patient, although 17% experienced dissociative effects under ketamine
• After one week, differences between the treatment groups had vanished

Conclusions

The authors conclude that:
"In this two-site trial in treatment-resistant patients with moderate-to-severe and persistent depressive symptoms, we found that a single low dose of ketamine, as compared with a psychoactive placebo control medication, was associated with a rapid-onset antidepressant effect."

Limitations

Unfortunately, this study only assessed the effects of a single injection of ketamine. While effective in acute intervention, another main problem with current treatment is how to maintain mood improvement. From this perspective, it would have been interesting to study the effects of consecutive treatments, for instance on a weekly basis. Evidence from other studies (e.g. aan het Rot et al., 2010) suggest that this is feasible and highly efficacious. However, this point also highlights how little is known about the long-term effects of ketamine treatment. Also, it should be kept in mind that due to possible dissociative effects, ketamine will be restricted to non-psychotic forms of depression. While making sense clinically speaking, this is somewhat unfortunate, as psychotic depression is usually more severe and difficult to treat, making such patients more likely to be treatment-resistant.
From a methodological perspective, this study raises some doubts concerning the appropriateness of midazolam as an active control. While 17% of patients reported dissociative symptoms with ketamine, this was not found for midazolam. It would have been interesting to assess directly (i.e. via questionnaires) if participants were aware of their experimental condition after the infusion to rule out these concerns.

Summary

Ketamine seems to be an acutely safe and effective antidepressant. Yet, its application (i.e. intravenous infusion), ignorance of long-term health outcomes and dissociative properties highly restrain usage. In very severe cases and after careful screening, however, it could prove to be a useful tool for clinicians.

Σύνδεσμοι

Murrough, J.W.; Iosifescu, D.V.; Chang, L.C.; Al Jurdi, R.K.; Green, C.E.; Perez, A.M. et al. (2013). Antidepressant efficacy of ketamine in treatment-resistant major depression; a two-site randomized controlled trial. Am J Psychiatry, 170, 1134-1142. [PubMed abstract]
aan het Rot, M.; Collins, K.A.; Murrough, J.W.; Perez, A.M.; Reich, D.L.; Charney, D.S. et al. (2010). Safety and efficacy of repeated-dose intravenous ketamine for treatment-resistant depression (PDF). Biol Psychiatry, 67, 139-145. [PubMed abstract]

Zarate, C.A.; Singh, J.B.; Carlson, P.J.; Brutsche, N.E.; Ameli, R.; Luckenbaugh, D.A.; Charney, D.S., & Manji, H.K. (2006). A randomized trial of an N-methyl-D-aspartate antagonist in treatment-resistant major depression (PDF). Arch Gen Psychiatry, 63, 856-864. [PubMed abstract]

πηγή: the mental elf

Αυτό το ενδιαφέρον άρθρο βρίσκεται σε αναμονή μετάφρασης στα ελληνικά.
Το υλικό που υπάρχει ξεπερνά το χρόνο μετάφρασης, αλλά τα άρθρα αναρτώνται ακόμη και στα αγγλικά ώστε οι ενδιαφέρουσες διεθνείς εξελίξεις στο χώρο των ψυχοδηλωτικών να γνωστοποιούνται ευθύς αμέσως. Ενδιαφέρεσαι να συμμετάσχεις;
Ετικέτες: ειδήσεις, κεταμίνη, θεραπεία, κατάθλιψη, μείζουσα κατάθλιψη, αντικαταθλιπτικά, midazolam

Η κεταμίνη βοηθά παιδιά με υπότυπο διπολικής διαταραχής

Κατηγορία: Ειδήσεις

Κεταμίνη: μια ανέλπιστη ψυχοενεργή ουσία βοηθά παιδιά που βρίσκονται υπο καθεστώς φόβου  

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ο Τζόρτζ ΜακΚάν ζεί υπό καθεστώς φόβου. Όταν κοιμόταν είχε τρομακτικούς εφιάλτες γεμάτους με βίαιες εικόνες. Όταν ήταν ξύπνιος, συχνά αισθάνονταν ότι απειλείται από τους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των μελών της οικογένειάς του. Και όταν αισθανόταν να απειλείται, γινόταν επιθετικός, ακόμη και βίαιος.

Ο Τζόρτζ πέρασε τα παιδικά του χρόνια βέβαιος ότι κάτι πολύ κακό επρόκειτο να συμβεί. Και όταν ήταν 12, συνέβη. Οι αδυσώπητοι φόβοι του οδήγησαν σε μια βίαιη έκρηξη στο σχολείο. Και Τζόρτζ βρέθηκε σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο.

Ήταν ένα τρομακτικό μέρος για ένα φοβισμένο παιδί. Όταν τα μέλη του προσωπικού προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν κατά τη διάρκεια μιας αντιπαράθεσης, πάλεψε ως εάν η ζωή του ήταν σε κίνδυνο. Ο Τζόρτζ ήταν μεγαλόσωμος και δυνατός για την ηλικία του. Αλλά δεν επρόκειτο για διαγωνισμό.

«Ήμουν δεμένος κάτω στους αστραγάλους, στο στήθος και στους καρπούς μου», λέει. «Και με έβαλαν σε ένα δωμάτιο με μαλακή επένδυση τοίχων, ξέρεις. Θυμάμαι πως ούρλιαζα και ούρλιαζα και ούρλιαζα.»

Σήμερα, ο Τζόρτζ είναι 22 και ξανά πίσω στο σπίτι με τους γονείς του, δύο μικρότερα αδέλφια και ένα σκυλί που ονομάζεται Τρέσελ. Ζουν σε ένα μικρό, μονώροφο σπίτι σε μικρή απόσταση από το Μανχάταν.

Όταν ο Τζορτζ ανοίγει την πόρτα, είναι σαφές ότι έχει εξελιχθεί σε ένα μεγαλόσωμο, εύρωστο νεαρό. Φοράει γυαλιά χωρίς σκελετό και ελαφρώς τσαλακωμένα ρούχα. Η χειραψία του είναι απροσδόκητα απαλή.

Το πάθος του Τζορτζ είναι οι ταινίες, για τις οποίες κάνει κριτική στο ιστολόγιό του. Έχει μάλιστα γράψει και ένα-δυο σενάρια. Το ένα είναι ουέστερν. «Είναι για την λύτρωση και για το εάν οι άνθρωποι μπορούν να τη βρουν ή όχι», λέει.

Καθισμένος στον καναπέ του σαλονιού με τη μητέρα του, Σίντνεϊ ΜακΚάν, ο Τζορτζ εξηγεί πώς η δική του λύτρωση ήρθε με τη μορφή ενός περίεργου ψυχίατρου και την πειραματική χρήση μιας ψυχοενεργής ουσίας που ονομάζεται κεταμίνη.

Ο Τζορτζ ΜακΚάν στην
ηλικία των 5

Η μάχη του Τζορτζ με το φόβο και την οργή ξεκίνησε πριν προλάβει να μιλήσει. Η μητέρα του συνειδητοποίησε από νωρίς ότι ο γιος της δεν έμοιαζε καθόλου με τον ξάδελφό του της ίδιας ηλικίας.

«Θυμάμαι όταν έγιναν 3 ετών η κουνιάδα μου μου λέει, «Ω, δεν είναι καταπληκτικό που έγιναν τριών; Είναι τόσο συνεργασίμοι», λέει. Και θυμάμαι που είπα, «Όχι, όχι με εμάς.»

Τα ξεσπάσματα του Τζορτζ ήταν ακραία. «Ένα απλό όχι θα μπορούσε να καταλήξει σε ώρες ουρλιαχτών και δαγκωμάτων και κλοτσιών» λέει η Σίντνεϊ. Τα άγχη του γιου της ήταν επίσης ακραία.

«Μέχρι τη στιγμή που πήγε στο νηπιαγωγείο, ήταν τόσο νευρικός για τα πάντα», λέει. «Φοβότανε να μπει στο λεωφορείο. Φοβόταν τον οδηγό του λεωφορείου. Φοβόταν το σχολείο. Δεν μπορούσε να πάει στα σπίτια άλλων ανθρώπων. Δεν μπορούσε να έχει μια ώρα παιχνιδιού.»

Στο σπίτι, τα ξεσπάσματά του εξελίχθηκαν σε οργή, λέει η Σίντνεϊ. Στη συνέχεια, αφού το επεισόδιο είχε τελειώσει, ο γιος της ζητούσε συγγνώμη και αισθανόταν έντονη ντροπή και ενοχή. Η Σίντνεϊ συνειδητοποίησε μια μέρα όταν ήταν 5 ετών, πόσο απελπισμένος είχε γίνει.

«Τον βρήκα στο δωμάτιό του, και είχε προσπαθήσει να κρεμαστεί από τη ράβδο της κουρτίνας», λέει. «Πήρε ένα μαντίλι και το έδεσε στη ράβδο της κουρτίνας, το είχε δέσει γύρω από το λαιμό του και προσπάθησε να κρεμαστεί.»

Η Σίντνεϊ άρχισε να πηγαίνει τον γιο της σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Της είπαν ότι είχε ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας). Τελικά, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο ψυχιατρικό νοσοκομείο στην ηλικία των 12, είχε διαγνωστεί με διπολική διαταραχή.

Όλες οι διαγνώσεις συμπληρώθηκαν με φάρμακα: Zoloft, Paxil, Ritalin. «Θυμάμαι πολλά χάπια με διαφορετικά χρώματα,» λέει ο Τζορτζ. Αλλά δεν τον έκαναν να νοιώθει πολύ καλύτερα. Και μερικά τον έκαναν χειρότερα.

Η Σίντνεϊ ΜακΚάν θυμάται που προσπαθούσε να διατηρήσει την ισορροπία, έχοντας όλη την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένου του Τζορτζ, να καθίσουν μαζί για δείπνο. Αλλά πάντα κάτι συνέβαινε, λέει. «Είτε θα έφευγε μακριά οργισμένος ​​και θα άφηνε το τραπέζι, ή ένα από τα άλλα παιδιά θα εκνευριζόταν και φοβισμένο θα άφηνε το τραπέζι, ή θα θύμωνε και θα άφηνε το τραπέζι. Εμείς κυριολεκτικά ποτέ δεν ολοκληρώσαμε ένα γεύμα.»

Μέχρι τη στιγμή που ο Τζορτζ ήταν έφηβος, είχε γίνει ο ασθενής του Δημήτρη Πάπολος (Demitri Papolos), ένας ψυχίατρος που αναλάμβανε παιδιά με παρόμοια προβλήματα. Ο Πάπολος είναι διευθυντής έρευνας στο Ίδρυμα Ερευνών Ανηλίκων με Διπολική Διαταραχή και ερευνητής στο Κολλέγιο Ιατρικής Άλμπερτ Άινστάιν. Είναι επίσης ο συγγραφέας του βιβλίου The Bipolar Child.

Ο Πάπολος πιστεύει ότι τα παιδιά όπως ο Τζορτζ έχουν ένα υπότυπο Διπολικής Διαταραχής, που ο ίδιος αποκαλεί ο «φόβος της βλάβης».

Αυτή είναι μια αμφιλεγόμενη άποψη. Υπάρχει δημόσιος διάλογος για την ψυχική υγεία σχετικά με το ποιά παιδιά θα πρέπει να λέγεται ότι πάσχουν από διπολική διαταραχή. Και δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με το πως πρέπει να κατατάξουμε παιδιά όπως ο Τζορτζ ΜακΚάν. Αλλά ο Πάπολος λέει πώς οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες από αυτά - αν και πολλά έχουν ηπιότερα συμπτώματα από τον Τζορτζ.

Υπάρχουν πολλά βασικά χαρακτηριστικά αυτών των παιδιών, λέει ο Πάπολος. Το ένα είναι μια ποικιλία από διαταραχές ύπνου συμπεριλαμβανομένων των συχνών και τρομακτικών εφιαλτών. «Όλα έχουν να κάνουν με την καταδίωξη ή εγκατάλειψη», λέει. «Κάποιο ζώο τους κυνηγά. Ένας καρχαρίας δαγκώνει το πόδι τους, και νιώθουν το αίμα και τον πόνο.»

Ο Τζορτζ ΜακΚάν είχε πολλά όνειρα όπως αυτό, μεταξύ των οποίων ένα στο οποίο ο πατέρας του επέζησε ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα και ακολούθως πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των παιδιών όπως ο Τζορτζ, λέει ο Πάπολος, είναι μια ακραία αντίδραση όταν κάποιος προσπαθεί να ελέγξει τη συμπεριφορά τους. «Μπορεί κάλλιστα να είναι πολύ επιθετική, ιδιαίτερα στο σπίτι και ιδιαίτερα όπου υπάρχει κάποια επιβολή ορίων, επειδή η επιβολή ορίων βιώνεται ως απειλή για αυτούς», λέει. «Λειτουργούν σε ένα πολύ πρωτόγονο επίπεδο πάλης-ή-φυγής».

Όταν αυτά τα παιδιά γίνονται βίαια δεν είναι προμελετημένο, λέει ο Πάπολος. Δεν είναι δυνητικά κατα συρροή δολοφόνοι. Ανταποκρίνονται όπως ένα ζώο για την υπεράσπιση του εδάφους του.

«Αυτό σίγουρα περιγράφει τον Τζορτζ ως παιδί», λέει η Σίντνεϊ ΜαΚάν. «Η αντίδραση θα είναι σαν κάτι στιγμιαίο», λέει. Ο Τζορτζ περιγράφει την αντίδρασή του ως «επιτάχυση από το 0 στο 100 σε ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου.»

Αλλά μόλις τελειώσει ένα τέτοιο επεισόδιο, αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι γλυκά και στοργικά, λέει ο Πάπολος.

Υπάρχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό του προφίλ «φόβος της βλάβης» που δεν έχει να κάνει καθόλου με τη συμπεριφορά. Αυτά τα παιδιά εξάπτονται εύκολα, λέει ο Πάπολος, ιδιαίτερα τη νύχτα.

Για άλλη μια φορά, ο Τζορτζ ΜακΚάν ταιριάζει με αυτό το προφίλ. Λέει ότι, πολλές φορές, βάζει μια παγοθήκη στο κεφάλι του για να τον βοηθήσει να τον πάρει ο ύπνος.

Οι μελέτες έδειξαν ότι τα παιδιά αυτά φαίνεται να είναι μια ξεχωριστή ομάδα, ο Πάπολος άρχισε να αναρωτιέται αν θα μπορούσε να υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για τη θεραπεία τους. Ήξερε ότι τα συνήθη φάρμακα για την κατάθλιψη, το άγχος και τη μανία δεν ήταν αρκετά. Έτσι άρχισε να ψάχνει για ένα φάρμακο που θα μπορούσε να μειώσει το φόβο και ταυτόχρονα τη θερμοκρασία του σώματος.

«Και ιδού υπήρχαν μελέτες σε ζώα που δείχνουν ότι η κεταμίνη έκανε ακριβώς αυτό,» λέει.

Η κεταμίνη έχει εγκριθεί ως αναισθητικό. Είναι, επίσης, μια ουσία που την παίρνουν ως ψυχοδηλωτικό στα κλαμπ και μπορεί να προκαλέσει εξωσωματικές εμπειρίες. Και η έρευνα τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι η κεταμίνη μπορεί να άρει τη βαριά κατάθλιψη, συχνά μέσα σε λίγα λεπτά.

Ο Πάπολος σκέφτηκε ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να βοηθήσει τα φοβισμένα παιδιά τα οποία μελετούσε. Είχε ένα ιδιαίτερο παιδί στο μυαλό: ένα επτάχρονο κορίτσι που είχε σοβαρούς εφιάλτες, νυχτερινούς τρόμους, άγχος αποχωρισμού και ψυχωτικά συμπτώματα. Και, κατά τύχη, αυτό το μικρό κορίτσι είχε προγραμματιστεί για μια οδοντιατρική διαδικασία που μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας μια εισπνεόμενη μορφή της κεταμίνης ως αναισθητικό.

«Πήρε κεταμίνη, και για δύο εβδομάδες ήταν τελείως ασυμπτωματική,» λέει ο Πάπολος. «Δεν είχαμε δει ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν.» Αυτό ήταν πριν από πέντε χρόνια. Σήμερα, η κοπέλα παίρνει ακόμα κεταμίνη και εξακολουθεί να είναι απαλλαγμένη από τα συμπτώματα, λέει ο Δημήτρη Πάπολος.

Ψυχοδηλωτικά: Αθανάσιος Καυκαλίδης και πρωτοπόρες έρευνες

Αθανάσιος Καυκαλίδης, ψυχίατρος
(1919 - 1987)

Κατηγορία: Άρθρα

Οι πρωτοπόρες έρευνες του Έλληνα Ψυχίατρου Αθανάσιου Καυκαλίδη (1919-1987) στο χώρο της ψυχο-δηλωτικής επιστήμης και της προγεν-νητικής ψυχολογίας και ιατρικής

H παρούσα ανακοίνωση αναφέρεται σε δύο, σχετικώς νέα, γνωστικά αντικείμενα στα οποία η συνεισφορά του Έλληνα Νευρολόγου-Ψυχίατρου Δρ Αθανασίου Καυκαλίδη (1919-1987) υπήρξε σημαντικότατη. Οι δύο νέοι αυτοί επιστημονικοί κλάδοι είναι η ψυχοδηλωτική επιστήμη¹ και η προγεννητική ψυχολογία και ιατρική². Ο πρώτος κλάδος μελετά την επίδραση που έχουν οι ψυχοδηλωτικές ουσίες (LSD-25, Psylocibine (Ψιλοκυβίνη), Psylocine (Ψιλοκίνη), Ketamine (Κεταμίνη), MDMA («ecstasy») κ.λ.π.) στο χώρο της μνήμης και του μη-συνειδητού. Ο δεύτερος μελετά την επίδραση του ενδομήτριου περιβάλλοντος στη διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Οι ερευνητές και των δύο κλάδων έχουν να αντιμετωπίσουν αφ ενός μεν την παρεξήγηση που δημιουργήθηκε γύρω από τα ψυχοδηλωτικά φάρμακα αφ' ετέρου δε την αρνητική θέση της παραδοσιακής ψυχολογίας και ιατρικής γενικότερα σχετικά με την ενδομήτρια ζωή. Αλλά οι τεχνικές που αναπτύχθηκαν με τα υπερηχογραφήματα, τις ακτινογραφίες και τα φωνο-καρδιογραφήματα, άνοιξαν ένα παράθυρο σ αυτή την πρώιμη και άγνωστη περίοδο της ανθρώπινης ζωής. Μελέτες επίσης όπως αυτη του Langeworthy³, οι οποίες υποστήριζαν ότι η ελλιπής μυελινοποίηση αποτρέπει το έμβρυο απο το να δεχτεί μηνύματα μέσω των αισθητηριακών νευρώνων, και που επέδρασαν καταλυτικά στον τρόπο αντιμετώπισης του εμβρύου στο χώρο της παιδιατρικής και της μαιευτικής, ανατράπηκαν από τις ερευνητικές εργασίες των Bekoff-Fox⁴. Στο χώρο δε της ψυχολογίας και της Ψυχιατρικής και τη σχέση εμβρυϊκής μνήμης και ψυχικής διαταραχής, όπου επικεντρώθηκε η έρευνα του Αθανασίου Καυκαλίδη από το 1960 μέχρι το θάνατό του το 1987, έχουμε να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα