Κατηγορία: Ειδήσεις
Το online περιοδικό verge έκανε εξαιρετική δουλειά με την ολοκαίνουργια μακροσκελή έκθεσή τους σχετικά με τα οφέλη της υποβοηθούμενης ψυχοθεραπείας με MDMA για την αντιμετώπιση της διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD). Η έκθεση τονίζει τις προσωπικές μαρτυρίες και τις προοπτικές των ερευνητών σχετικά με την επούλωση ψυχολογικών τραυμάτων με την υποβοηθούμενη ψυχοθεραπεία με MDMA, τονίζει τη θετική αλλαγή στην αντίληψη του κοινού σχετικά με τις θεραπευτικές δυνατότητες των ψυχεδελικών ουσιών και καταδεικνύει την ανάγκη για σημαντική χρηματοδότηση στο μέλλον για την έρευνα στην υποβοηθούμενη ψυχοθεραπεία με MDMA για τη θεραπεία του PTSD.
Ο βετεράνος του Βιετνάμ Bob Walker μοιράζεται το τρόπο με τον οποίο η υποβοηθούμενη ψυχοθεραπεία με MDMA τον βοήθησε να ανακάμψει από την PTSD, δηλώνοντας, «έκανα σε 3 συνεδρίες ό,τι δεν μπορούσα να κάνω σε τριάντα, σαράντα χρόνια.» Η Rachel Hope που συμμετείχε στην μελέτη της υποβοηθούμενης ψυχοθεραπείας με MDMA, επίσης επανεξετάζει τη στιγμή που ανακάλυψε ότι ξεπέρασε την ανθεκτική στη θεραπεία με συμβατικά μέσα PTSD. «Επιστρέφει ο θεραπευτής μου, κάθεται κάτω και λέει, 'Rachel, δεν έχεις διαταραχή μετατραυματικού στρες πια,'» θυμάται η Hope, στα πρόθυρα δακρύων. «'Απλά, δεν το έχεις.'»
Στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Bob Walker ήταν ένας μηχανικός ελικοπτέρου, και ήταν παρόν όταν ο καλύτερος φίλος του αποκεφαλίστηκε από πτερύγιο έλικας εισερχόμενου ελικοπτέρου. Από τότε ο 69χρονος βετεράνος από το Paradise της Καλιφόρνια δίνει αγώνα με τη διαταραχή μετα-τραυματικού στρες - μια ψυχολογική κατάσταση που πλήττει 7 με 8 τοις εκατό του πληθυσμού. Πλήττει ανθρώπους που έχουν εκτεθεί σε εξαιρετικά στρεσογόνες καταστάσεις στις οποίες έχει ενεργοποιηθεί η αντίδραση «μάχης ή φυγής» (fight or flight response). Περιλαμβάνει θύματα βιασμού. Βετεράνους πολέμου. Αστυνομικούς.
Οι άνθρωποι με PTSD μπορεί να είναι ιδιαίτερα οξύθυμοι και να υποφέρουν από αϋπνία, εφιάλτες και την αδυναμία να διατηρήσουν στενές σχέσεις. Ή, όπως ο Walker, μπορούν να περάσουν μια ζωή αισθανόμενοι αιωνίως μουδιασμένοι. «Στην πάροδο των χρόνων, έχω δοκιμάσει τα πάντα, από τα συνταγογραφούμενα φάρμακα μέχρι την βιοανάδραση,» λέει ο Walker. «Αλλά τίποτα πραγματικά δεν λειτούργησε. Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.»
Τότε, μια μέρα πριν από τρία χρόνια, ο Walker παρακολούθησε ένα απόσπασμα στο CNN για μια πειραματική δοκιμή φαρμάκων σε εξέλιξη στη Νότια Καρολίνα για τη θεραπεία ατόμων που πάσχουν από PTSD. Στη μελέτη, οι ασθενείς έλαβαν MDMA, που είναι περισσότερο γνωστή στην παρέα των ψυχοθεραπευτών με το όνομα της πιάτσας του δρόμου, ecstasy. Η περίφημη ζεστή και όμορφη ικανότητα αυτής της ψυχοτρόπου ουσίας να ενισχύσει την ευημερία ενός ατόμου και να δημιουργήσει ένα πλεόνασμα ενσυναίσθησης, επέτρεψε σε πολλούς από τους συμμετέχοντες να επανεξετάσουν τις οδυνηρές αναμνήσεις, χωρίς τον συνήθη φόβο τους. Σε νευροχημικούς όρους, η MDMA μειώνει την αντίδραση φόβου στην αμυγδαλή. Τονώνει επίσης την απελευθέρωση του αισθάνομαι-όμορφα νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη, καθώς και την οξυτοκίνη και την προλακτίνη, οι οποίες προκαλούν τα συναισθήματα της αγάπης και της εγγύτητας. Μετά τη λήψη της ψυχοτρόπου ουσίας, πολλοί ασθενείς ήταν σε θέση να εξετάσουν τη ζωή τους με έναν νέο τρόπο, να επανεπεξεργαστούν το ψυχολογικό τραύμα και να επανακαλωδιώσουν τον εγκέφαλό τους.
«Το αντιλήφθηκα, αμέσως», λέει ο Walker, καθώς παρακολουθούσε τη λεπτομερή ανάλυση των πειραμάτων στο απόσπασμα. Κατάλαβε, ότι ζώντας δίπλα σε μια κολεγιούπολη, θα μπορούσε να βρει ψυχοτρόπα φάρμακα φαινομενικά εύκολα. Γιατί να μην το δοκιμάσει και ο ίδιος;
«Το να βρεις MDMA ήταν πιο δύσκολο από ό,τι περίμενα», είπε. Ρωτώντας τριγύρω και συμμετέχοντας σε μια εκδήλωση με ψυχεδελικές ουσίες κατάφερε να συνδεθεί με ορισμένους ανθρώπους που επιτελούν τελετές sweat lodge και πεγιότ, αλλά όχι ecstasy. Τελικά όμως κατάφερε να εντοπίσει ecstasy μέσω ενός φίλο φίλου του γιου του και ακολούθως επικοινώνησε με έναν πρώην θεραπευτή, ο οποίος συμφώνησε να συνεργαστεί μαζί του, ενώ ήταν φτιαγμένος. Η Jennifer, η οποία ζήτησε να μην χρησιμοποιηθεί το πραγματικό της όνομα επειδή φοβόταν ότι θα μπορούσε να χάσει την άδειά της, ήταν μια αυτοαποκαλούμενη «συντηρητική» ανύπαντρη μητέρα που τυπικά φοβόταν τα ναρκωτικά. Αλλά ένιωσε μια ζεστασιά για τον Walker και τον εμπιστεύτηκε. «Για κάποιο λόγο, δεν το θεώρησα λάθος», είπε. «Είχε πραγματικά κάνει την έρευνά του.» Η πρώτη φορά ήταν μια συνεδρία θεραπείας που δεν έμοιαζε με καμία άλλη. «Δεν φαινόταν φτιαγμένος, φαινόταν απλά "φυσιολογικός,"» πρόσθεσε. «Ήμασταν σε θέση να συνεχίσουμε με μια οικεία συνομιλία για πρώτη φορά.»
«Χάνεις την αίσθηση της σύνδεσης», λέει ο Walker, περιγράφοντας την αίσθηση του να έχεις PTSD. Αλλά με την MDMA, ο Walker αισθάνθηκε βαθιά συνδεδεμένος, όχι μόνο προς τον θεραπευτή του, αλλά και ως προς τον εαυτό του, κάτι για το οποίο από καιρό προσπαθούσε.
Οι δοκιμές της εν λόγω ψυχοτρόπου ουσίας που ενέπνευσαν τον Walker ήταν το έργο του MAPS, ενός μη κερδοσκοπικού ερευνητικού οργανισμού του οποίου το όνομα σημαίνει Πολυεπιστημονική Ένωση Μελετών στα Ψυχεδελικά. Είναι μια από τις μικρές οργανώσεις παγκοσμίως που προσπαθεί να καθιερώσει επιστημονικές αποδείξεις ότι τα ψυχεδελικά φάρμακα έχουν θεραπευτική αξία.
Στη μελέτη η οποία εξετάζει το τρόπο με τον οποίο η MDMA θα μπορούσε να θεραπεύσει την PTSD, η εν λόγω ψυχοτρόπος ουσία χορηγήθηκε σε συνδυασμό με θεραπεία συνομιλίας (talk therapy). Οι ασθενείς ξαπλώνουν στο γραφείο ενός θεραπευτή και ακούνε απαλή μουσική μέσω ακουστικών, φορώντας σκίαστρα στα μάτια. Είχαν τη δυνατότητα να μιλούν για το τι βίωναν, και έλαβαν συμβουλευτική πριν και μετά τη συνεδρία για την ενσωμάτωση όσων τους συνέβησαν στην καθημερινή τους ζωή καθώς βρισκόταν υπό την επήρεια της ουσίας. Σύμφωνα με τον MAPS, το 83 τοις εκατό των 19 ατόμων που ακολούθησαν θεραπεία σε μια πρόσφατη ομάδα είχαν σημαντική βελτίωση σε αυτή την υποβοηθούμενη θεραπεία με MDMA και παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στα συμπτώματα PTSD τους.
«Η MDMA μου επέτρεψε να είμαι ο πολύ, πολύ, πολύ καλύτερος εαυτός μου, και μπόρεσα έτσι να φροντίσω τον κατεστραμμένο εαυτό μου με τη βοήθεια του καλύτερου εαυτού μου», λέει η Rachel Hope, μια επιζήσασα σεξουαλικής κακοποίησης που συμμετείχε στη μελέτη. Τα αποτελέσματα του MAPS από αυτή τη μελέτη ήταν αρκετά ενθαρρυντικά για τον FDA ο οποίος ήταν σε θέση να επεκτείνει τις προσπάθειές του σε αυτό που είναι γνωστό στη διάλεκτο των «ναρκωτικών ουσιών» ως "Μελέτες Φάσης 2." Επί του παρόντος ο MAPS διεξάγει την ίδια μελέτη με τέσσερις νέες ομάδες ασθενών στη Νότια Καρολίνα, το Κολοράντο, το Ισραήλ, και το Βανκούβερ.
Εκτός από τη μελέτη MDMA για τη θεραπεία του PTSD, ο MAPS έχει επίσης μελετήσει το τρόπο με τον οποίο μπορεί το LSD να βοηθήσει στην απάλυνση του άγχους σε άτομα με ασθένειες τελικού σταδίου, ενώ το Μάρτιο έλαβε έγκριση για να μελετήσει τις επιπτώσεις της μαριχουάνας για την αντιμετώπιση του PTSD. Η τελευταία αυτή μελέτη είναι μια από τις μόλις δύο εγκεκριμένες από την κυβέρνηση δοκιμές στην ιατρική μαριχουάνα που έχει διεξαχθεί ποτέ.
Όπως και στην περίπτωση του MAPS, η επιστημονική ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτο Ερευνών Heffter με έδρα το Santa Fe συνεργάζεται με επιστήμονες του UCLA, του Johns Hopkins και του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης για να μελετηθούν οι θεραπευτικές εφαρμογές για την ψιλοκυβίνη, το δραστικό συστατικό στα παραισθησιογόνα μανιτάρια. Σε μια μελέτη, που δημοσιεύθηκε το 2011, διερευνήθηκε ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η ψιλοκυβίνη για να ελαττώσει το άγχος και την κατάθλιψη σε καρκινοπαθείς τελικού σταδίου. Στην εν λόγω μελέτη το 30 τοις εκατό από τους 11 ασθενείς που έλαβαν την ψυχοτρόπο ουσία, ανέφεραν μια αυξημένη διάθεση που κράτησε πολύ καιρό αφότου η ουσία εξαφανίσθηκε. Τώρα, οι επιστήμονες του Ιδρύματος Heffter εξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο η ψιλοκυβίνη θα μπορούσε να βοηθήσει στη θεραπεία του αλκοολισμού όπως επίσης και να βοηθήσει τους ανθρώπους να κόψουν το κάπνισμα.
Κατά πολλούς τρόπους, η έρευνα αυτή δεν είναι νέα. Εκτός από τα χιλιάδες χρόνια της τελετουργικής χρήσης των ουσιών που τροποποιούν τον νου από τους αυτόχθονες πληθυσμούς, όπως με το αγιαχουάσκα και το πεγιότ, υπήρξε επίσης και κάποια σύγχρονη επιστημονική εξερεύνηση σε αυτό το είδος των ουσιών. Πριν από την ποινικοποίησή τους 1968, το LSD χρησιμοποιούνταν από μερικούς γιατρούς ως μια πειραματική μέθοδο για τη θεραπεία του αλκοολισμού και του άγχους. Η MDMA, πριν να τεθεί εκτός νόμου το 1985, χρησιμοποιήθηκε από εκατοντάδες ψυχοθεραπευτών στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη θεραπεία μιας ποικιλίας φοβιών, εθισμού, βλάβης και τραύματος, ακόμα και σε προβλήματα σχέσεων. Σε μια συνέντευξη με την ψυχίατρο Julie Holland, συγγραφέα του βιβλίου Ecstasy: The Complete Guide, ένας από αυτούς τους θεραπευτές θυμάται: «Όταν επρόκειτο, για παράδειγμα, σε θεραπεία για ζευγάρια, ήταν ένας αξιοσημείωτος καταλύτης.»
Αλλά μέχρι τη δεκαετία του 2000 αυτό το είδος έρευνας ήταν σχεδόν αδύνατο. Το Εθνικό Ίδρυμα για την Κατάχρηση Ναρκωτικών (NIDA) καθώς και αρνητική κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης καθ' όλη τη δεκαετία του '80 και κατά το πλείστον της δεκαετίας του '90 απεικόνιζαν τις ψυχοτρόπες ουσίες όπως το ecstasy, την μαριχουάνα, και το LSD ως μια μάστιγα χωρίς καμία θεραπευτική αξία. (Αυτή ήταν η εποχή του περιβόητου PSA: «Δείτε τι παθαίνετε με τη χρήση ναρκωτικών!») Αυτές οι ουσίες, στην πραγματικότητα όλες, κατηγοριοποιούνται ως ναρκωτικά που ανήκουν στο "Παράρτημα 1" υπό το Νομοσχέδιο για τις Ελεγχόμενες Ουσίες (Controlled Substances Act) μαζί με την μεθακουαλόνη και την ηρωίνη, και ορίζονται ως έχοντα «μεγάλες δυνατότητες για κατάχρηση και εξάρτηση» και «ότι επί του παρόντος δεν έχουν καμία αποδεκτή ιατρική χρήση.» Και φερόμενη εκ των ΗΠΑ, η ίδια γραμμή εφαρμόζεται και στις «λοιπές» χώρες, όπου μια από αυτές είναι και η Ελλάδα.
Όμως, οι αλλαγές προσωπικού στο FDA και η μαλάκυνση των στάσεων εντός του DEA και των Θεσμικών Επιτροπών Επιθεώρησης, οι δύο Δημόσιοι φορείς που έδωσαν το πράσινο φως για δοκιμές με «ναρκωτικά», έχουν ανοίξει το πεδίο στην έρευνα με τις ψυχεδελικές ουσίες, όπως ποτέ πριν.
«Ένα μεγάλο μέρος της δαιμονοποίησης των “ναρκωτικών”, ως κάτι κακό έχει πραγματικά ηρεμήσει σε όλους τους τομείς», λέει ο Jeffrey A. Fagan, καθηγητής δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια. «Και αυτό είναι πραγματικά σημαντικό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να σκεφτούμε με προσεκτικά και υπεύθυνα βήματα για τη θεραπευτική αξία των ελεγχόμενων ουσιών.» Καθώς τα επιστημονικά δεδομένα αρχίζουν να αυξάνονται, οι ερευνητές στις ψυχεδελικές ουσίες προσβλέπουν σε μια μέρα όπου οι ψυχεδελικές ουσίες όπως το ecstasy, η μαριχουάνα, το LSD και η ψιλοκυβίνη θα κατηγοριοποιούνται ως ουσίες που ανήκουν στο "Παράρτημα 2" - δηλαδή, ουσίες που έχουν μεν κάποιους κινδύνους συνδεόμενους με αυτές, αλλά που μπορούν δε να συνταγογραφηθούν από γιατρό.
Ο Ρικ Ντόμπλιν (Rick Döblin), ο ιδρυτής του MAPS, λέει ότι οραματίζεται ένα μέλλον όπου τα εξωνοσοκομειακά άσυλα για τους ασθενείς τελικού σταδίου, θα καθίσουν δίπλα-δίπλα με τα κέντρα ψυχεδελικής θεραπείας, και αδειοδοτημένοι γιατροί θα μπορούν να συνταγογραφήσουν MDMA σε κλινικές παρόμοια με τον τρόπο χειρισμού της μεθαδόνης. «Τα πράγματα ευθυγραμμίζονται στις μέρες μας και θα έχουμε την ευκαιρία να επανεντάξουμε τα ψυχεδελικά», λέει ο Ντόμπλιν. «Θα έχουν μια περίοπτη θέση και όχι μια στάμπα καταστολής.»
Η διεξαγωγή αυτών των μεγαλύτερων μελετών "Φάσης 3" θα κοστίσουν εκατομμύρια δολάρια. Σε αντίθεση με τις εμπορικές φαρμακευτικές εταιρείες με βαθιές τσέπες, ο MAPS και το Ινστιτούτο Ερευνών Heffter είναι φορείς του ιδιωτικού τομέα, που κατ' ουσίαν ενεργούν, ως μη κερδοσκοπικές φαρμακευτικές εταιρείες*. Οι ουσίες που μελετούν έχουν διπλώματα ευρεσιτεχνίας που έχουν λήξει, καθιστώντας τα χαμηλού ενδιαφέροντος για τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες.
*σημ. preludiance, γι’ αυτό είναι τόσο σημαντική η οικονομική συνεισφορά μας προς αυτούς τους ανεξάρτητους οργανισμούς, διότι καλούνται να πληρώσουν πολύ υψηλά χρηματικά ποσά σε έξοδα που αφορούν άδειες πριν καν προλάβουν να ξεκινήσουν με μια μελέτη.
Ακόμη και η συγκέντρωση εκατομμυρίων δολαρίων από το κοινό για να συνεχίσουν αυτή την έρευνα δεν θα είναι κάτι εύκολο, κυρίως επειδή τουλάχιστον στην περίπτωση του Ινστιτούτου Heffter, οι έρευνες με τις ψυχεδελικές ουσίες είναι υπό στενή παρακολούθηση εδώ και χρόνια. Ο Δρ Ντέιβιντ Νίκολς, πρόεδρος και συνιδρυτής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Heffter λέει ότι το ινστιτούτο του προσπάθησε να κρατήσει την εργασία του σε χαμηλό προφίλ, διότι θεωρούνταν ευρέως αμφιλεγόμενη. «Πάρτε την έρευνα γύρω από την ψιλοκυβίνη και τα άτομα με ασθένειες τελικού σταδίου, για παράδειγμα, υπάρχουν πολλά ταμπού σχετικά με το πώς οι άνθρωποι πεθαίνουν», λέει ο Νίκολς. Αλλά όταν ο Νίκολς περιγράφει τα αποτελέσματα που η ψιλοκυβίνη μπορεί να έχει για τους ανθρώπους που πεθαίνουν από καρκίνο, παρουσιάζει τότε μια συγκινητική πτυχή που θα ήταν δύσκολο για οποιονδήποτε να αγνοήσει.
«Είχαμε μια γυναίκα που έλεγε, 'συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι γύρω μου - και θέλω να τους χαρώ, ενώ έχω ακόμα χρόνο εδώ', » λέει ο Νίκολς, αναφερόμενος σε μια ασθενή με καρκίνο που πήρε ψιλοκυβίνη στη μελέτη του και που πλέον δεν είναι εν ζωή. «Είπε ότι την άλλαξε εντελώς, και ήταν σε θέση να αγκαλιάσει τη ζωή που είχε αφήσει, και θα πρέπει να υπάρχει ως επιλογή για τους ανθρώπους που το επιθυμούν.»
Ο Νίκολς πιστεύει ότι, σε πολιτισμικό επίπεδο, είμαστε πιο κοντά σε αυτή την πραγματικότητα. Οι νέοι άνθρωποι, σημειώνει, είναι πιο δεκτικοί σε πράγματα που στο παρελθόν θεωρούνταν ως κοινωνικά δεινά, όπως ο γάμος ατόμων του ιδίου φύλου και ορισμένα παράνομα ναρκωτικά.
«Οι άνθρωποι που πίστευαν ότι οι ψυχοτρόπες ουσίες ήταν επικίνδυνα ναρκωτικά γερνάνε και πεθαίνουν», λέει ο Νίκολς. Ίσως έχουμε να κάνουμε με το ότι, όταν οι μελλοντικές γενιές προσεγγίσουν εκείνη τη στιγμή της ζωής τους, θα το κάνουν με ανοιχτό μυαλό, και οι κανονισμοί απλώς θα ακολουθήσουν.
Μετάφραση, απόδοση, επιμέλεια: Γρηγόρης Δεούδης για το preludiance
Συντάκτης: Grigoris Deoudis | Ετικέτες: ειδήσεις, θεραπεία, διαταραχή μετατραυματικού στρες, MDMA, ecstasy, αγχώδης μετατραυματική διαταραχή,
 |
| Μπορεί ένα παράνομο «ναρκωτικό» να θεραπεύσει ένα σοβαρό ψυχικό τραύμα; |
Το online περιοδικό verge έκανε εξαιρετική δουλειά με την ολοκαίνουργια μακροσκελή έκθεσή τους σχετικά με τα οφέλη της υποβοηθούμενης ψυχοθεραπείας με MDMA για την αντιμετώπιση της διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD). Η έκθεση τονίζει τις προσωπικές μαρτυρίες και τις προοπτικές των ερευνητών σχετικά με την επούλωση ψυχολογικών τραυμάτων με την υποβοηθούμενη ψυχοθεραπεία με MDMA, τονίζει τη θετική αλλαγή στην αντίληψη του κοινού σχετικά με τις θεραπευτικές δυνατότητες των ψυχεδελικών ουσιών και καταδεικνύει την ανάγκη για σημαντική χρηματοδότηση στο μέλλον για την έρευνα στην υποβοηθούμενη ψυχοθεραπεία με MDMA για τη θεραπεία του PTSD.
 |
| Ο Bob Walker |
Στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Bob Walker ήταν ένας μηχανικός ελικοπτέρου, και ήταν παρόν όταν ο καλύτερος φίλος του αποκεφαλίστηκε από πτερύγιο έλικας εισερχόμενου ελικοπτέρου. Από τότε ο 69χρονος βετεράνος από το Paradise της Καλιφόρνια δίνει αγώνα με τη διαταραχή μετα-τραυματικού στρες - μια ψυχολογική κατάσταση που πλήττει 7 με 8 τοις εκατό του πληθυσμού. Πλήττει ανθρώπους που έχουν εκτεθεί σε εξαιρετικά στρεσογόνες καταστάσεις στις οποίες έχει ενεργοποιηθεί η αντίδραση «μάχης ή φυγής» (fight or flight response). Περιλαμβάνει θύματα βιασμού. Βετεράνους πολέμου. Αστυνομικούς.
Οι άνθρωποι με PTSD μπορεί να είναι ιδιαίτερα οξύθυμοι και να υποφέρουν από αϋπνία, εφιάλτες και την αδυναμία να διατηρήσουν στενές σχέσεις. Ή, όπως ο Walker, μπορούν να περάσουν μια ζωή αισθανόμενοι αιωνίως μουδιασμένοι. «Στην πάροδο των χρόνων, έχω δοκιμάσει τα πάντα, από τα συνταγογραφούμενα φάρμακα μέχρι την βιοανάδραση,» λέει ο Walker. «Αλλά τίποτα πραγματικά δεν λειτούργησε. Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.»
Τότε, μια μέρα πριν από τρία χρόνια, ο Walker παρακολούθησε ένα απόσπασμα στο CNN για μια πειραματική δοκιμή φαρμάκων σε εξέλιξη στη Νότια Καρολίνα για τη θεραπεία ατόμων που πάσχουν από PTSD. Στη μελέτη, οι ασθενείς έλαβαν MDMA, που είναι περισσότερο γνωστή στην παρέα των ψυχοθεραπευτών με το όνομα της πιάτσας του δρόμου, ecstasy. Η περίφημη ζεστή και όμορφη ικανότητα αυτής της ψυχοτρόπου ουσίας να ενισχύσει την ευημερία ενός ατόμου και να δημιουργήσει ένα πλεόνασμα ενσυναίσθησης, επέτρεψε σε πολλούς από τους συμμετέχοντες να επανεξετάσουν τις οδυνηρές αναμνήσεις, χωρίς τον συνήθη φόβο τους. Σε νευροχημικούς όρους, η MDMA μειώνει την αντίδραση φόβου στην αμυγδαλή. Τονώνει επίσης την απελευθέρωση του αισθάνομαι-όμορφα νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη, καθώς και την οξυτοκίνη και την προλακτίνη, οι οποίες προκαλούν τα συναισθήματα της αγάπης και της εγγύτητας. Μετά τη λήψη της ψυχοτρόπου ουσίας, πολλοί ασθενείς ήταν σε θέση να εξετάσουν τη ζωή τους με έναν νέο τρόπο, να επανεπεξεργαστούν το ψυχολογικό τραύμα και να επανακαλωδιώσουν τον εγκέφαλό τους.
«Το αντιλήφθηκα, αμέσως», λέει ο Walker, καθώς παρακολουθούσε τη λεπτομερή ανάλυση των πειραμάτων στο απόσπασμα. Κατάλαβε, ότι ζώντας δίπλα σε μια κολεγιούπολη, θα μπορούσε να βρει ψυχοτρόπα φάρμακα φαινομενικά εύκολα. Γιατί να μην το δοκιμάσει και ο ίδιος;
«Το να βρεις MDMA ήταν πιο δύσκολο από ό,τι περίμενα», είπε. Ρωτώντας τριγύρω και συμμετέχοντας σε μια εκδήλωση με ψυχεδελικές ουσίες κατάφερε να συνδεθεί με ορισμένους ανθρώπους που επιτελούν τελετές sweat lodge και πεγιότ, αλλά όχι ecstasy. Τελικά όμως κατάφερε να εντοπίσει ecstasy μέσω ενός φίλο φίλου του γιου του και ακολούθως επικοινώνησε με έναν πρώην θεραπευτή, ο οποίος συμφώνησε να συνεργαστεί μαζί του, ενώ ήταν φτιαγμένος. Η Jennifer, η οποία ζήτησε να μην χρησιμοποιηθεί το πραγματικό της όνομα επειδή φοβόταν ότι θα μπορούσε να χάσει την άδειά της, ήταν μια αυτοαποκαλούμενη «συντηρητική» ανύπαντρη μητέρα που τυπικά φοβόταν τα ναρκωτικά. Αλλά ένιωσε μια ζεστασιά για τον Walker και τον εμπιστεύτηκε. «Για κάποιο λόγο, δεν το θεώρησα λάθος», είπε. «Είχε πραγματικά κάνει την έρευνά του.» Η πρώτη φορά ήταν μια συνεδρία θεραπείας που δεν έμοιαζε με καμία άλλη. «Δεν φαινόταν φτιαγμένος, φαινόταν απλά "φυσιολογικός,"» πρόσθεσε. «Ήμασταν σε θέση να συνεχίσουμε με μια οικεία συνομιλία για πρώτη φορά.»
 |
| Χώρος θεραπείας με ψυχεδελικές ουσίες |
«Χάνεις την αίσθηση της σύνδεσης», λέει ο Walker, περιγράφοντας την αίσθηση του να έχεις PTSD. Αλλά με την MDMA, ο Walker αισθάνθηκε βαθιά συνδεδεμένος, όχι μόνο προς τον θεραπευτή του, αλλά και ως προς τον εαυτό του, κάτι για το οποίο από καιρό προσπαθούσε.
Οι δοκιμές της εν λόγω ψυχοτρόπου ουσίας που ενέπνευσαν τον Walker ήταν το έργο του MAPS, ενός μη κερδοσκοπικού ερευνητικού οργανισμού του οποίου το όνομα σημαίνει Πολυεπιστημονική Ένωση Μελετών στα Ψυχεδελικά. Είναι μια από τις μικρές οργανώσεις παγκοσμίως που προσπαθεί να καθιερώσει επιστημονικές αποδείξεις ότι τα ψυχεδελικά φάρμακα έχουν θεραπευτική αξία.
Στη μελέτη η οποία εξετάζει το τρόπο με τον οποίο η MDMA θα μπορούσε να θεραπεύσει την PTSD, η εν λόγω ψυχοτρόπος ουσία χορηγήθηκε σε συνδυασμό με θεραπεία συνομιλίας (talk therapy). Οι ασθενείς ξαπλώνουν στο γραφείο ενός θεραπευτή και ακούνε απαλή μουσική μέσω ακουστικών, φορώντας σκίαστρα στα μάτια. Είχαν τη δυνατότητα να μιλούν για το τι βίωναν, και έλαβαν συμβουλευτική πριν και μετά τη συνεδρία για την ενσωμάτωση όσων τους συνέβησαν στην καθημερινή τους ζωή καθώς βρισκόταν υπό την επήρεια της ουσίας. Σύμφωνα με τον MAPS, το 83 τοις εκατό των 19 ατόμων που ακολούθησαν θεραπεία σε μια πρόσφατη ομάδα είχαν σημαντική βελτίωση σε αυτή την υποβοηθούμενη θεραπεία με MDMA και παρουσίασαν σημαντική βελτίωση στα συμπτώματα PTSD τους.
«Η MDMA μου επέτρεψε να είμαι ο πολύ, πολύ, πολύ καλύτερος εαυτός μου, και μπόρεσα έτσι να φροντίσω τον κατεστραμμένο εαυτό μου με τη βοήθεια του καλύτερου εαυτού μου», λέει η Rachel Hope, μια επιζήσασα σεξουαλικής κακοποίησης που συμμετείχε στη μελέτη. Τα αποτελέσματα του MAPS από αυτή τη μελέτη ήταν αρκετά ενθαρρυντικά για τον FDA ο οποίος ήταν σε θέση να επεκτείνει τις προσπάθειές του σε αυτό που είναι γνωστό στη διάλεκτο των «ναρκωτικών ουσιών» ως "Μελέτες Φάσης 2." Επί του παρόντος ο MAPS διεξάγει την ίδια μελέτη με τέσσερις νέες ομάδες ασθενών στη Νότια Καρολίνα, το Κολοράντο, το Ισραήλ, και το Βανκούβερ.
Εκτός από τη μελέτη MDMA για τη θεραπεία του PTSD, ο MAPS έχει επίσης μελετήσει το τρόπο με τον οποίο μπορεί το LSD να βοηθήσει στην απάλυνση του άγχους σε άτομα με ασθένειες τελικού σταδίου, ενώ το Μάρτιο έλαβε έγκριση για να μελετήσει τις επιπτώσεις της μαριχουάνας για την αντιμετώπιση του PTSD. Η τελευταία αυτή μελέτη είναι μια από τις μόλις δύο εγκεκριμένες από την κυβέρνηση δοκιμές στην ιατρική μαριχουάνα που έχει διεξαχθεί ποτέ.
Όπως και στην περίπτωση του MAPS, η επιστημονική ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτο Ερευνών Heffter με έδρα το Santa Fe συνεργάζεται με επιστήμονες του UCLA, του Johns Hopkins και του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης για να μελετηθούν οι θεραπευτικές εφαρμογές για την ψιλοκυβίνη, το δραστικό συστατικό στα παραισθησιογόνα μανιτάρια. Σε μια μελέτη, που δημοσιεύθηκε το 2011, διερευνήθηκε ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η ψιλοκυβίνη για να ελαττώσει το άγχος και την κατάθλιψη σε καρκινοπαθείς τελικού σταδίου. Στην εν λόγω μελέτη το 30 τοις εκατό από τους 11 ασθενείς που έλαβαν την ψυχοτρόπο ουσία, ανέφεραν μια αυξημένη διάθεση που κράτησε πολύ καιρό αφότου η ουσία εξαφανίσθηκε. Τώρα, οι επιστήμονες του Ιδρύματος Heffter εξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο η ψιλοκυβίνη θα μπορούσε να βοηθήσει στη θεραπεία του αλκοολισμού όπως επίσης και να βοηθήσει τους ανθρώπους να κόψουν το κάπνισμα.
Κατά πολλούς τρόπους, η έρευνα αυτή δεν είναι νέα. Εκτός από τα χιλιάδες χρόνια της τελετουργικής χρήσης των ουσιών που τροποποιούν τον νου από τους αυτόχθονες πληθυσμούς, όπως με το αγιαχουάσκα και το πεγιότ, υπήρξε επίσης και κάποια σύγχρονη επιστημονική εξερεύνηση σε αυτό το είδος των ουσιών. Πριν από την ποινικοποίησή τους 1968, το LSD χρησιμοποιούνταν από μερικούς γιατρούς ως μια πειραματική μέθοδο για τη θεραπεία του αλκοολισμού και του άγχους. Η MDMA, πριν να τεθεί εκτός νόμου το 1985, χρησιμοποιήθηκε από εκατοντάδες ψυχοθεραπευτών στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη θεραπεία μιας ποικιλίας φοβιών, εθισμού, βλάβης και τραύματος, ακόμα και σε προβλήματα σχέσεων. Σε μια συνέντευξη με την ψυχίατρο Julie Holland, συγγραφέα του βιβλίου Ecstasy: The Complete Guide, ένας από αυτούς τους θεραπευτές θυμάται: «Όταν επρόκειτο, για παράδειγμα, σε θεραπεία για ζευγάρια, ήταν ένας αξιοσημείωτος καταλύτης.»
 |
| Η διατριβή του Ρικ Ντόμπλιν για τη Ρύθμιση της Ιατρικής Χρήσης των Ψυχεδελικών Ουσιών και της Μαριχουάνα μπορείτε να το κατεβάσετε και σε PDF |
Ελπίδες για ανακούφιση
Ο MAPS και το Ινστιτούτο Ερευνών Heffter ιδρύθηκαν με την αποστολή να επαναφέρουν αυτά τα είδη των ερευνών και να τεκμηρίωσουν τα αποτελέσματά τους σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά. Ο MAPS ιδρύθηκε το 1986 και το Heffter το 1993, αφότου το LSD, η MDMA και η ψιλοκυβίνη χαρακτηρίστηκαν παράνομα. |
| Ο Ρικ Ντόμπλιν, Ιδρυτής και Πρόεδρος της Πολυεπιστημονικής Ένωσης Μελετών στα Ψυχεδελικά (MAPS) |
Όμως, οι αλλαγές προσωπικού στο FDA και η μαλάκυνση των στάσεων εντός του DEA και των Θεσμικών Επιτροπών Επιθεώρησης, οι δύο Δημόσιοι φορείς που έδωσαν το πράσινο φως για δοκιμές με «ναρκωτικά», έχουν ανοίξει το πεδίο στην έρευνα με τις ψυχεδελικές ουσίες, όπως ποτέ πριν.
«Ένα μεγάλο μέρος της δαιμονοποίησης των “ναρκωτικών”, ως κάτι κακό έχει πραγματικά ηρεμήσει σε όλους τους τομείς», λέει ο Jeffrey A. Fagan, καθηγητής δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια. «Και αυτό είναι πραγματικά σημαντικό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να σκεφτούμε με προσεκτικά και υπεύθυνα βήματα για τη θεραπευτική αξία των ελεγχόμενων ουσιών.» Καθώς τα επιστημονικά δεδομένα αρχίζουν να αυξάνονται, οι ερευνητές στις ψυχεδελικές ουσίες προσβλέπουν σε μια μέρα όπου οι ψυχεδελικές ουσίες όπως το ecstasy, η μαριχουάνα, το LSD και η ψιλοκυβίνη θα κατηγοριοποιούνται ως ουσίες που ανήκουν στο "Παράρτημα 2" - δηλαδή, ουσίες που έχουν μεν κάποιους κινδύνους συνδεόμενους με αυτές, αλλά που μπορούν δε να συνταγογραφηθούν από γιατρό.
Ο Ρικ Ντόμπλιν (Rick Döblin), ο ιδρυτής του MAPS, λέει ότι οραματίζεται ένα μέλλον όπου τα εξωνοσοκομειακά άσυλα για τους ασθενείς τελικού σταδίου, θα καθίσουν δίπλα-δίπλα με τα κέντρα ψυχεδελικής θεραπείας, και αδειοδοτημένοι γιατροί θα μπορούν να συνταγογραφήσουν MDMA σε κλινικές παρόμοια με τον τρόπο χειρισμού της μεθαδόνης. «Τα πράγματα ευθυγραμμίζονται στις μέρες μας και θα έχουμε την ευκαιρία να επανεντάξουμε τα ψυχεδελικά», λέει ο Ντόμπλιν. «Θα έχουν μια περίοπτη θέση και όχι μια στάμπα καταστολής.»
Η σκληρή πραγματικότητα
Αλλά μπορεί να είναι πολύ νωρίς για ενθουσιασμό για τον Ντόμπλιν και τους συναδέλφους του. Σύμφωνα με αυτόνομη αναφορά του FDA, μόνο το 5 τοις εκατό του συνόλου των δοκιμαζόμενων νέων φαρμάκων καταφέρνουν στην πραγματικότητα να περάσουν τους ελέγχους και τη γραφειοκρατική διαδικασία έγκρισης. Εάν οποιαδήποτε ψυχεδελική ουσία που ο MAPS και το Ερευνητικό Ινστιτούτο Heffter μελετούν πάρει τελικά έγκριση για θεραπευτική χρήση, η έρευνα των οργανισμών θα πρέπει να επιδείξει θετικά αποτελέσματα ανάμεσα σε εκατοντάδες συμμετέχοντες.Η διεξαγωγή αυτών των μεγαλύτερων μελετών "Φάσης 3" θα κοστίσουν εκατομμύρια δολάρια. Σε αντίθεση με τις εμπορικές φαρμακευτικές εταιρείες με βαθιές τσέπες, ο MAPS και το Ινστιτούτο Ερευνών Heffter είναι φορείς του ιδιωτικού τομέα, που κατ' ουσίαν ενεργούν, ως μη κερδοσκοπικές φαρμακευτικές εταιρείες*. Οι ουσίες που μελετούν έχουν διπλώματα ευρεσιτεχνίας που έχουν λήξει, καθιστώντας τα χαμηλού ενδιαφέροντος για τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες.
*σημ. preludiance, γι’ αυτό είναι τόσο σημαντική η οικονομική συνεισφορά μας προς αυτούς τους ανεξάρτητους οργανισμούς, διότι καλούνται να πληρώσουν πολύ υψηλά χρηματικά ποσά σε έξοδα που αφορούν άδειες πριν καν προλάβουν να ξεκινήσουν με μια μελέτη.
Ακόμη και η συγκέντρωση εκατομμυρίων δολαρίων από το κοινό για να συνεχίσουν αυτή την έρευνα δεν θα είναι κάτι εύκολο, κυρίως επειδή τουλάχιστον στην περίπτωση του Ινστιτούτου Heffter, οι έρευνες με τις ψυχεδελικές ουσίες είναι υπό στενή παρακολούθηση εδώ και χρόνια. Ο Δρ Ντέιβιντ Νίκολς, πρόεδρος και συνιδρυτής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Heffter λέει ότι το ινστιτούτο του προσπάθησε να κρατήσει την εργασία του σε χαμηλό προφίλ, διότι θεωρούνταν ευρέως αμφιλεγόμενη. «Πάρτε την έρευνα γύρω από την ψιλοκυβίνη και τα άτομα με ασθένειες τελικού σταδίου, για παράδειγμα, υπάρχουν πολλά ταμπού σχετικά με το πώς οι άνθρωποι πεθαίνουν», λέει ο Νίκολς. Αλλά όταν ο Νίκολς περιγράφει τα αποτελέσματα που η ψιλοκυβίνη μπορεί να έχει για τους ανθρώπους που πεθαίνουν από καρκίνο, παρουσιάζει τότε μια συγκινητική πτυχή που θα ήταν δύσκολο για οποιονδήποτε να αγνοήσει.
«Είχαμε μια γυναίκα που έλεγε, 'συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι γύρω μου - και θέλω να τους χαρώ, ενώ έχω ακόμα χρόνο εδώ', » λέει ο Νίκολς, αναφερόμενος σε μια ασθενή με καρκίνο που πήρε ψιλοκυβίνη στη μελέτη του και που πλέον δεν είναι εν ζωή. «Είπε ότι την άλλαξε εντελώς, και ήταν σε θέση να αγκαλιάσει τη ζωή που είχε αφήσει, και θα πρέπει να υπάρχει ως επιλογή για τους ανθρώπους που το επιθυμούν.»
Ο Νίκολς πιστεύει ότι, σε πολιτισμικό επίπεδο, είμαστε πιο κοντά σε αυτή την πραγματικότητα. Οι νέοι άνθρωποι, σημειώνει, είναι πιο δεκτικοί σε πράγματα που στο παρελθόν θεωρούνταν ως κοινωνικά δεινά, όπως ο γάμος ατόμων του ιδίου φύλου και ορισμένα παράνομα ναρκωτικά.
«Οι άνθρωποι που πίστευαν ότι οι ψυχοτρόπες ουσίες ήταν επικίνδυνα ναρκωτικά γερνάνε και πεθαίνουν», λέει ο Νίκολς. Ίσως έχουμε να κάνουμε με το ότι, όταν οι μελλοντικές γενιές προσεγγίσουν εκείνη τη στιγμή της ζωής τους, θα το κάνουν με ανοιχτό μυαλό, και οι κανονισμοί απλώς θα ακολουθήσουν.
πηγή: theverge
Μετάφραση, απόδοση, επιμέλεια: Γρηγόρης Δεούδης για το preludiance
Συντάκτης: Grigoris Deoudis | Ετικέτες: ειδήσεις, θεραπεία, διαταραχή μετατραυματικού στρες, MDMA, ecstasy, αγχώδης μετατραυματική διαταραχή,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου