Κατηγορία: Ειδήσεις
Ο εξειδικευμένος επί της εξάρτησης από τα ναρκωτικά γιατρός, μιλάει για τη σύνδεση νου-σώματος και τις ιατρικές και συναισθηματικές δυνατότητες των ψυχοδηλωτικών.
Ο Δρ. Γκαμπόρ Ματέ (Gabor Maté), MD, λέει ότι το ασυνείδητο μπορεί να προκαλέσει ιατρικές καταθλίψεις όπως ο καρκίνος, ο εθισμός και το τραύμα. Στην ομιλία του στο Επιστημονικό Συνέδριο για τα Ψυχοδηλωτικά 2013, ο Ματέ απορρίπτει την υπόθεση ότι ο νους και το σώμα του ανθρώπου είναι ξεχωριστές οντότητες επισημαίνει μια εγγενή σύνδεση ανάμεσα στις ψυχολογικές/περιβαλλοντικές εμπειρίες και τις ιατρικές καταθλίψεις. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών είναι στην πραγματικότητα ένας πόλεμος προς τους τοξικομανείς και μιλάει για το ενδεχόμενο διακοπής του εθισμού με τη χρήση των ψυχοδηλωτικών ουσιών. Συζητά, επίσης, την πιθανή ικανότητα των ψυχοδηλωτικών ουσιών, ιδιαίτερα της αγιαχουάσκα, να αντιστρέψει ιατρικά προβλήματα, όπως ο καρκίνος και ο εθισμός όταν συνδυάζεται με θεραπεία. Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του Δρ Γκαμπόρ Ματέ "Psychedelics and Unlocking the Unconscious; From Cancer to Addiction," (Τα Ψυχοδηλωτικά και το ξεκλείδωμα του Ασυνείδητου· Από τον Καρκίνο μέχρι την Τοξικομανία,) την οποία παρέδωσε στο 'Επιστημονικό Συνέδριο για τα Ψυχοδηλωτικά στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, στις 20 Απριλίου 2013.
Το θέμα της ομιλίας μου είναι η χρήση του αγιαχουάσκα στην θεραπεία των πάσης φύσεως ιατρικών προβλημάτων, από καρκίνο μέχρι εθισμό. Και θα μπορούσατε να ρωτήσετε τι μπορεί, ενδεχομένως, ένα φυτό να κάνει για να θεραπεύσει αυτά τα τρομερά και απειλητικά για τη ζωή προβλήματα υγείας; Λοιπόν, φυσικά, όλα εξαρτώνται από την οπτική γωνία μέσα από την οποία καταλαβαίνουμε αυτά τα προβλήματα.
Τώρα, η ιατρική σκοπιά, η αλλοπαθητική δυτική ιατρική άποψη στην οποία είχα εκπαιδευτεί είναι ότι, ουσιαστικά, οι ασθένειες είναι ανωμαλίες που συμβαίνουν είτε οφείλονται σε εξωτερικές αιτίες, όπως ένα βακτήριο ή τοξίνη, ή κατά τύχη ή οφείλονται σε κακή τύχη, ή που οφείλονται σε θέματα γενετικής. Έτσι, οι αιτίες είναι εκτός της συνήθους εσωτερικής εμπειρίας-της συναισθηματικής και ψυχολογικής και πνευματικής ζωής του ατόμου. Αυτά είναι βιολογικά γεγονότα, οπότε εκεί πηγαίνει η ιατρική παραδοχή όπου τα αίτια χρειάζεται να γίνουν κατανοητά και οι θεραπείες χορηγούνται κατά έναν τυπικά βιολογικό τρόπο.
Πίσω από αυτό το σύνολο των υποθέσεων είναι δύο άλλες υποθέσεις. Η μια είναι ότι μπορείτε να διαχωρίσετε το ανθρώπινο σώμα από τον ανθρώπινο νου, έτσι ώστε ό,τι συμβαίνει σε μας συναισθηματικά και ψυχολογικά δεν έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία μας. Το δεύτερο: ότι το άτομο θα πρέπει να διαχωριστεί από το περιβάλλον. Λοιπόν, τι θα συμβεί σε μένα αν αναπτύξω καρκίνο; Αυτή είναι απλώς η κακή προσωπική μου, καθαρά προσωπική ατυχία, ή ίσως επειδή έκανα τα λάθος πράγματα, όπως να καπνίζω τσιγάρα; Αλλά, ότι ο καρκίνος μου θα μπορούσε να έχει κάτι να κάνει με την δια βίου αλληλεπίδραση που έχω με το περιβάλλον στο οποίο ζω --ιδιαίτερα το ψυχολογικό-κοινωνικό περιβάλλον-- αυτά δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο.
Αλλά τι θα γινόταν αν είχαμε μια διαφορετική προοπτική;
Τι θα συμβεί αν πραγματικά αποδεχόμασταν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι εκ φύσεως βιο-ψυχο-κοινωνικά πλάσματα και στην πραγματικότητα βιο-ψυχο-πνευματικά πλάσματα εκ φύσεως-που σημαίνει ότι η βιολογία μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ψυχολογική, συναισθηματική και πνευματική μας ύπαρξη, και ως εκ τούτου ό,τι εκδηλώνεται στο σώμα δεν είναι κάποια απομονωμένη και μοναδική εκδήλωση ή ατυχία, αλλά μια εκδήλωση της συνολικής εικόνας αυτού που αποκαλούμε ζωή, σε αλληλεπίδραση με το ψυχολογικό και κοινωνικό και πνευματικό περιβάλλον μου.
Λοιπόν, αν είχαμε αυτό το είδος της κατανόησης, τότε θα προσεγγίζαμε την ασθένεια και την υγεία με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Τι θα συμβεί αν, επιπλέον, καταλαβαίναμε ένα πράγμα στο Δυτικό κόσμο ο οποίος υπήρξε η βασική εικόνα του πυρήνα των Ανατολικών πνευματικών μονοπατιών και των αυτοχθόνων σαμανικών μονοπατιών σε όλο τον κόσμο, που είναι ότι, τα ανθρώπινα όντα δεν είναι η προσωπικότητά τους, δεν είμαστε οι σκέψεις μας, δεν είμαστε τα συναισθήματά μας, δεν είμαστε η δυσλειτουργική ή λειτουργική δυναμική μας, παρά, στον πυρήνα υπάρχει ένας αληθινός εαυτός που συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με-στην πραγματικότητα δεν συνδέεται με, αλλά αποτελεί μέρος του κύκλου της φύσης και της δημιουργίας.
Υπό αυτό το πρίσμα, μια ασθένεια αντιστοιχεί σε απώλεια της σύνδεσης, απώλεια αυτής της ενότητας, απώλεια του να ανήκει σε μια πολύ ευρύτερη οντότητα. Και ως εκ τούτου, για τη θεραπεία της ασθένειας ή του συμπτώματος ως το πρόβλημα, στην πραγματικότητα αγνοείται το πραγματικό ενδεχόμενο ότι το σύμπτωμα και η ασθένεια είναι τα ίδια συμπτώματα, και όχι τα θεμελιώδη προβλήματα.
Είναι σε αυτή την προοπτική, που φτάνω στο σημείο να κατανοήσω, αρκετά πριν από την γνωριμία μου με την αγιαχουάσκα, αλλά αυτός ήταν ο τρόπος που με βοήθησε να κατανοήσω την ανθρώπινη ασθένεια και δυσλειτουργία. Πράγμα που σημαίνει ότι, η ασθένεια και η δυσλειτουργία αντιπροσωπεύουν τα προϊόντα ή τις συνέπειες της δια βίου αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον μας, και ειδικότερα με το ψυχολογικό και κοινωνικό περιβάλλον μας, και ότι αντιπροσωπεύουν μια βαθιά αποσύνδεση από τον αληθινό εαυτό μας.
Αναφέρω συγκεκριμένα τον καρκίνο και τον εθισμό, αλλά αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω κάτι από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του περασμένου Φεβρουαρίου στην 'Παιδιατρική', το οποίο είναι το μεγαλύτερο παιδιατρικό περιοδικό στη Βόρεια Αμερική, και αυτό είναι ένα άρθρο από το 'Κέντρο Χάρβαρντ για την Ανάπτυξη του Παιδιού', και ονομάζεται 'Ένα Ολοκληρωμένο, Επιστημονικό Πλαίσιο για την Ανάπτυξη του Παιδιού'. Ιδού τι λένε:
Με άλλα λόγια, ότι τα συναισθηματικλα και συμπεριφορικά πρότυπα που θα υιοθετήσουμε ως μικρά παιδιά προκειμένου να επιβιώσουμε στους στρεσογόνους παράγοντες του περιβάλλοντός μας, μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε το άμεσο πρόβλημα, αλλά σε μακροπρόθεσμη βάση γίνονται ένα είδος φυλακής. Γίνονται πηγές δυσλειτουργίας, ασθένειας, ακόμα και θανάτου, αν δεν είμαστε σε θέση να απαγγιστρωθούμε από αυτά.
Έτσι, με άλλα λόγια, ό,τι αυτό που ήταν μια βραχυπρόθεσμη κατάσταση, ή προοριζόταν να είναι μια βραχυπρόθεσμη κατάσταση, με χρήσιμο τρόπο, όταν γίνεται μια μακροπρόθεσμη κατάσταση, όταν μεταβαίνει από μια κατάσταση σε ένα γνώρισμα, τότε γίνεται ένα πρόβλημα.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικά προφανή παραδείγματα αυτού. Εγώ ο ίδιος έχω διαγνωστεί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ADHD), ένα χαρακτηριστικό της οποίας είναι η απώλεια συγκέντρωσης και η αφηρημάδα. Τώρα, η ADHD θεωρείται ως μια ασθένεια στη Βόρεια Αμερική, και βλέπουμε πολλά παιδιά που έχουν διαγνωστεί με αυτήν. Επί του παρόντος έχουμε 3 εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ που λαμβάνουν διεγερτικά φαρμάκα για αυτή την περίπτωση. Και τα ποσοστά συνεχίζουν και ανεβαίνουν και ανεβαίνουν.
Σύμφωνα με την New York Times την περασμένη εβδομάδα, το 20 τοις εκατό των αγοριών στις ΗΠΑ σε κάποια περίοδο έχουν διαγνωστεί με αυτήν και το 10 τοις εκατό είναι, ανά πάσα στιγμή σε φαρμακευτική αγωγή. Τρία εκατομμύρια τουλάχιστον βρίσκονται με διεγερτικά τώρα που μιλάμε. Έχει θεωρηθεί ως μια γενετική ασθένεια. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτό που η έλλειψη συγκέντρωσης αντιπροσωπεύει, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι στην πραγματικότητα ένα μηχανισμός αντιμετώπισης. Ο εγκέφαλός μας αποσυντονίζεται όταν το άγχος γίνεται δυσβάσταχτο, πάρα πολύ για να γίνει ανεκτό. Και σε εκείνο το σημείο η έλλειψη συγκέντρωσης είναι ένα δυναμικό επιβίωσης.
Το πραγματικό ερώτημα είναι: γιατί τόσα πολλά παιδιά έχουν έλλειψη συγκέντρωσης; Τι συμβαίνει στη ζωή τους; Αυτό που συμβαίνει βέβαια είναι ότι το άγχος σε αυτή την κοινωνία, και το άγχος στο περιβάλλον που βρίσκεται σε εκκρεμότητα, σε μεγάλο βαθμό αυξάνονται. Έτσι, ο εγκέφαλος του παιδιού στην πραγματικότητα επηρεάζεται από τις πιέσεις στο περιβάλλον.
Και εδώ περισσότερα, από το ίδιο άρθρο του Χάρβαρντ, όπου μιλούν για την ανάπτυξη του εγκεφάλου και το πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναπτύσσεται στην πραγματικότητα, και να τι λένε γι 'αυτό:
Έτσι, με άλλα λόγια, η δομή του εγκεφάλου είναι στην πραγματικότητα κατασκευασμένη από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Και συνεχίζουν στο άρθρο:
Δεν προδιατίθεμαι βεβαίως να κάνω διάλεξη σχετικά με την ανάπτυξη του εγκεφάλου· το θέμα είναι ότι τα κυκλώματα στον εγκέφαλο που αναπτύσσονται, και εκείνα τα πρότυπα που είναι βαθιά ριζωμένα, έχουν να κάνουν με το περιβάλλον, και ιδίως την αμοιβαία ανταπόκριση των σχέσεων ενήλικα-παιδιού. Και ως εκ τούτου ό,τι έρχεται σε επαφή με την εν λόγω αμοιβαία ανταπόκριση στην πραγματικότητα θα επηρεάσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού, συμπεριλαμβανομένης της νευροχημείας του εγκεφάλου του παιδιού, καθώς και τα ψυχολογικά συναισθηματικά πρότυπα.
Έτσι λοιπόν, αν κοιτάξετε τον καρκίνο και τον εθισμό ως δύο προσαρμογές στο στρες, τι διαπιστώνουμε; Λοιπόν, πριν από την εργασία μου με τις εξαρτήσεις, η οποία είναι η πιο πρόσφατη εργασία μου --και το έκανα αυτό επί 12 χρόνια-- δούλεψα για επτά χρόνια ως ιατρικός συντονιστής της μονάδας παρηγορητικής φροντίδας στο νοσοκομείο του Βανκούβερ, εργαζόμενος με αρρώστους στο τελικό στάδιο ασθένειας. Και τόσο στην οικογενειακή ιατρική, όσο και στην παρηγορητική φροντίδα είχα πολλές ευκαιρίες για να δω ποιος αρρωσταίνει και ποιος όχι. Παρατήρησα οι άνθρωποι που αρρώστησαν με χρόνιες παθήσεις που κατα κανόνα ακολουθούνταν από ορισμένη συναισθηματική δυναμική, που ήταν ριζωμένη μέσα τους τόσο πολύ έτσι ώστε ήταν αναίσθητοι και ψυχαναγκαστικοί και για το λόγο αυτό όλο και πιο δύσκολο να αφεθούν, να απαγγιστρωθούν. Και, έτσι λοιπόν το ποιος ανέπτυξε καρκίνο και ποιος όχι δεν ήταν τυχαίο, ούτε ήταν ως επί το πλείστον καθοριζόμενο από γενετικούς παράγοντες.
Και, έχω συλλέξει μερικά αποκόμματα από την Παγκόσμια αλληλογραφία ενημερωτικών δελτίων που είναι εφημερίδα του Καναδά, με συγκεντρώσεις καταγραφών, ή τουλάχιστον που νομίζουν ότι είναι-και αυτά τα αποκόμματα απεικονίζουν τα πρότυπα που βρήκα σε άτομα που αρρωσταίνουν.
Και τα αναφέρω όλα αυτά διότι το να μιλάμε για την εργασία μου με την αγιαχουάσκα και τις δυνατότητες θεραπείας που η αγιαχουάσκα μπορεί να έχει στους ανθρώπους, χρειάζεται να κατανοήσουμε τι ακριβώς θεραπεύεται εδώ. Ποια είναι η υποκείμενη βάση αυτών των παθήσεων;
Έτσι, αυτά τα αποκόμματα εφημερίδων, στη συνέχεια, δείχνουν κάτι σχετικά με αυτό που βρήκα σε άτομα με χρόνιες ασθένειες. Και όταν λέω χρόνιες ασθένειες εννοώ τον καρκίνο, εννοώ τον διαβήτη, τη ρευματική αρθρίτιδα, τη σκλήρυνση κατά πλάκας, την Αμυοατροφική Πλευρική Σκλήρυνση (ALS), η γνωστή ως νόσος του Gehrig, το χρόνιο άσθμα, την ψωρίαση, το έκζεμα, σχεδόν κάθε χρόνια ασθένεια που αξίζει να αναφέρουμε.
Το πρώτο από αυτά τα αποκόμματα είναι γραμμένο από μία γυναίκα η οποία έχει διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού. Πηγαίνει στο γιατρό της, τον Χάρολντ, και πρέπει να ξέρετε ότι το όνομα του συζύγου της είναι [Χάη] και η πρώτη γυναίκα του [Χάη] πέθανε από καρκίνο του μαστού και όχι η Ντόνα, η δεύτερή του γυναίκα, η οποία έχει διαγνωστεί με την ίδια ασθένεια.
Γράφει, λοιπόν: «Ο Χάρολντ μου λέει ότι το εξόγκωμα είναι μικρό και με διαβεβαιώνει ότι δεν είναι στους λεμφαδένες, σε αντίθεση με αυτό της πρώτης γυναίκας του [Χάη] στην οποία ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί παντού όταν το ανακάλυψαν. Δεν θα πεθάνεις, με διαβεβαιώνει. ‘Αλλά ανησυχώ για τον [Χάη]’, του λέω, ‘δεν θα έχω τη δύναμη να τον στηρίξω.’»
Αυτό που παρατηρείτε είναι ότι, ενώ αυτή είναι που έχει διαγνωστεί με μία εν δυνάμει θανατηφόρα ασθένεια, η αυτόματη ψυχαναγκαστική σκέψη της είναι, «Όσο θα κάνω ακτινοβολίες και χημειοθεραπεία, πώς θα στηρίξω τον άντρα μου συναισθηματικά;» Αυτή, λοιπόν, η αυτόματη προσοχή στις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων, αγνοώντας παράλληλα τις δικές σου, είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για χρόνιες ασθένειες.
Τα υπόλοιπα είναι νεκρολογίες και οι νεκρολογίες είναι για μένα συναρπαστικές γιατί μας λένε όχι μόνο για τους ανθρώπους που πέθαναν αλλά επίσης και για το τι εμείς ως κοινωνία εκτιμούμε στους άλλους, Και συχνά αυτό που εκτιμούμε στους άλλους είναι ακριβώς αυτό που μας σκοτώνει. Και η έκφραση ‘’Οι καλοί πεθαίνουν νέοι’’ δεν είναι λανθασμένη. Συχνά οι καλοί όντως πεθαίνουν νέοι επειδή η λέξη ‘καλοί’ κατά κανόνα αντιπροσωπεύει μία ψυχαναγκαστική καταπίεση των δικών τους αναγκών.
Να, λοιπόν, ένας άντρας, ένας γιατρός, που πεθαίνει στα 55 του από καρκίνο, και η νεκρολογία λέει:
Ούτε για μια μέρα δεν σκέφτηκε να παρατήσει τη δουλειά του που τόσο αγαπούσε στο Νοσοκομείο Παίδων του Τορόντο. Συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά του σε όλη τη διάρκεια της μάχης του με τον καρκίνο, που κράτησε ένα χρόνο, σταματώντας μόλις λίγες μέρες πριν πεθάνει.
Οπότε, αν είχατε έναν φίλο που είχε διαγνωστεί με την ίδια ασθένεια θα του λέγατε, «Φιλαράκο, να τι θα κάνεις: Έχεις καρκίνο, πήγαινε ξανά στη δουλειά αύριο και ούτε για μια στιγμή μην σκεφτείς τη δική σου ζωή και το νόημα της ζωής σου και το άγχος που δημιουργείς. Απλά συνέχισε να δουλεύεις ενώ υποβάλλεσαι σε χημειοθεραπεία, ακτινοβολία ή χειρουργεία;»
Συνεπώς, αυτή η αυτόματη ταύτιση με το καθήκον, τους ρόλους και τις ευθύνες παρά με τις ανάγκες του εαυτού μας είναι ένας αξιόλογος παράγοντας κινδύνου για τις χρόνιες ασθένειες.
Η επόμενη-[χειροκρότημα] σας ευχαριστώ αλλά αν πρόκειται να χειροκροτάτε κάθε φορά που λέω κάτι έξυπνο, θα χειροκροτάτε όλο το απόγευμα. Η επόμενη νεκρολογία είναι για μια γυναίκα που πεθαίνει στη ηλικία των 55 από καρκίνο. Το όνομά της είναι Ναόμι. Και η νεκρολογία είναι γραμμένη από το σύζυγο, δείχνοντας την εκτίμησή του:
Σε όλη της τη ζωή δεν έμπλεξε ποτέ σε καβγά με κανέναν. Το χειρότερο που θα μπορούσε να πει ήταν ‘ουφ’ ή κάτι τέτοιο παρόμοιο. Δεν είχε εγωισμό, απλά ενσωματωνόταν στο περιβάλλον με ταπεινότητα.
Τώρα, είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς που είστε σε μία σχέση, εύχεστε μερικές φορές να ενσωματωνόταν ο/η σύντροφός σας στο περιβάλλον με ταπεινότητα αλλά η ουσία είναι ότι η καταπίεση του υγιούς θυμού την οποία αυτή η γυναίκα βίωνε σε όλη της τη ζωή στην πραγματικότητα καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα. Και δεν θα μπω τώρα σε λεπτομέρειες πάνω σε αυτό το θέμα αλλά η ψυχονευροανοσολογία μας έχει επαρκώς καταδείξει ότι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το μυαλό από το σώμα και όταν καταπιέζεσαι συναισθηματικά, στην πραγματικότητα ελαχιστοποιείς τη δραστηριότητα του ανοσοποιητικού σου συστήματος και, συνεπώς, είσαι λιγότερο ικανός να ανταποκριθείς σε κακοήθεις όγκους ή σε εισβολή βακτηρίων.
Και ξανά αυτή η ιδέα ότι εξωτερικές καταστάσεις προκαλούν αρρώστιες-πάρτε για παράδειγμα, μμμ, την σαρκοβόρα αρρώστια, νεκρωτική απονευρωσίτιδα είναι ο ιατρικός όρος. Και θεωρούμε ότι ξέρουμε την αιτία, η αιτία είναι ένα βακτήριο, το βακτήριο του στρεπτόκοκκου. Δεν είναι. Γιατί, αν παίρναμε δείγματα από τους ανθρώπους σε αυτό το ακροατήριο, αν παίρναμε δείγματα από τον λαιμό ή τις κοιλότητες του σώματος, θα εντοπίζαμε τα βακτήρια του στρεπτόκοκκου πιθανώς στο 25, 30 τοις εκατό των ανθρώπων εδώ. Αλλά δεν υπάρχει κανείς εδώ με νεκρωτική απονευρωσίτιδα, κανείς δεν υπάρχει εδώ με σαρκοβόρα ασθένεια.
Με άλλα λόγια, η παρουσία του βακτηρίου δεν εξηγεί την αρρώστια. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα καταπιεστικά μοτίβα στην ζωή κάποιου σε κάποιο σημείο θα καταστείλουν το ανοσοποιητικό σύστημα, και αυτό το βακτήριο το οποίο ζει στο σώμα σου σε απόλυτη αρμονία με το ανοσοποιητικό σου σύστημα ξαφνικά γίνεται ένας θανάσιμος εχθρός. Δεν είναι απλά ένα βακτήριο, αλλά η καταπίεση που καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα που στην πραγματικότητα προκαλεί την ασθένεια.
Και θα σας αφήσω με μία ακόμα νεκρολογία, που είναι σχεδόν αδύνατον να την πιστέψει κανείς μόνο που προέρχεται απευθείας από την ίδια εφημερίδα.
Πρόκειται για έναν γιατρό που πέθανε από καρκίνο: Ο Σίντνεη και η μητέρα του είχαν μία εξόχως ιδιαίτερη σχέση, ένα δέσιμο που ήταν εμφανές σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους μέχρι τον θάνατό της. Ως παντρεμένος, έχοντας μικρά παιδιά, ο Σίντνεη θεωρούσε σημαντικό να γευματίζει με τους γονείς του κάθε μέρα ενώ η γυναίκα του Ρόζλιν και τα τέσσερα μικρά παιδιά τους τον περίμεναν να γυρίσει σπίτι. Ο Σίντνεη επέστρεφε και βρισκόταν μπροστά σε ένα ακόμα δείπνο που έπρεπε να φάει και να απολαύσει. Καθώς δεν ήθελε να απογοητεύσει καμία από τις δύο γυναίκες της ζωής του, ο Σίντνεη συνέχιζε να τρώει δύο δείπνα για χρόνια, μέχρι που η σταδιακή αύξηση βάρους άρχισε να κινεί υποψίες.
Τώρα, αυτό που αυτός ο άνθρωπος πίστευε, αυτό που πραγματικά πίστευε-και παρατηρήστε ότι υπάρχουν θεμελιώδεις πεποιθήσεις πίσω από όλα αυτά. Η πρώτη πιστεύει ότι είναι υπεύθυνη πιο πολύ για τα συναισθήματα του άντρα της παρά για τον ίδιο της τον εαυτό. Ο δεύτερος τύπος πιστεύει ότι ο ίδιος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο οι ευθύνες του, τα καθήκοντά του και ο ρόλος του σε αυτόν τον κόσμο. Δεν υπάρχει κάποιος πραγματικός εαυτός σε αυτή την περίπτωση που θα μπορούσε να αγγίξει και να αγγιχτεί από αυτόν. Η Ναόμι, η γυναίκα πιστεύει, ‘’Αν θυμώσω, είμαι κακός άνθρωπος.’’ Και αυτός ο άντρας θεωρεί ότι είναι υπεύθυνος για το πώς νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι και ότι ποτέ δεν πρέπει να απογοητεύσει κάποιον.
Τώρα, αυτές οι πεποιθήσεις δεν έρχονται από το πουθενά. Είναι στην πραγματικότητα μηχανισμοί αντιμετώπισης σε ένα συγκεκριμένο γονεϊκό περιβάλλον. Αν οι γονείς δεν μπορούν να χειριστούν τον θυμό σου, αν δεν μπορούν να χειριστούν τα συναισθήματά σου, αν είναι υπερβολικά ανασφαλείς και άρα δεν θα μπουν καν σε αυτή τη διαδικασία, τότε το παιδί αρχίζει να παίρνει την ευθύνη αυτό αντί για το γονιό ούτως ώστε να διατηρήσει την σχέση. Με άλλα λόγια, οι ψυχολογικοί μηχανισμοί αντιμετώπισης του παιδιού γίνονται πλέον μέρος της προσωπικότητάς του, και αυτά τα ίδια μοτίβα τα οποία βοήθησαν στην διαχείριση του αρχικού άγχους τώρα γίνονται οι κύριοι υπαίτιοι στην αρρώστια του και πιθανώς στο θάνατό του. Αυτό το οποίο συζητάμε εδώ είναι κάποιες θεμελιώδεις αντιλήψεις που αντανακλούν τις πρώτες εμπειρίες του παιδιού, που ενσωματώνονται στο μυαλό και στο σώμα ως αυτόματες και αυθόρμητες αντιδράσεις απέναντι στον κόσμο. Αυτή είναι η άποψη μου για τις χρόνιες ασθένειες.
Και αρχίζετε να βλέπετε τώρα πώς κάποιες εμπειρίες θα μπορούσαν να σας διαφωτίσουν για να δείτε ότι δεν είστε αυτά τα μοτίβα, και αν μπορεί να σας δώσει να καταλάβετε ότι αυτά τα μοτίβα είναι απλώς παραλλαγές, και ότι υπάρχει ένας πραγματικός εαυτός σας κάτω από όλα αυτά, και αν μπορούν να σας φέρουν σε επαφή με τις εμπειρίες που σας επέτρεψαν να υιοθετήσετε αυτά τα μοτίβα, τότε ίσως να μπορέσετε να απελευθερωθείτε· τότε, ίσως, να μπορέσετε να αφεθείτε· τότε, ίσως να μπορέσετε να βρείτε τον πραγματικό σας εαυτό, αυτόν που δεν χρειάζεται πια να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Εκεί βρίσκεται η απελευθέρωση. Αυτά, λοιπόν, με τις χρόνιες ασθένειες.
Σας ευχαριστώ, επίσης.
Ετικέτες: ειδήσεις, ενθεογόνα, ψυχοδηλωτικά, ξεκλείδωμα, ασυνείδητο, καρκίνος, εθισμός, εξάρτηση, ναρκωτικά, νους, σώμα, ιατρική, θεραπεία, αγιαχουάσκα, gabor mate, Γκαμπόρ Ματέ,
Ο εξειδικευμένος επί της εξάρτησης από τα ναρκωτικά γιατρός, μιλάει για τη σύνδεση νου-σώματος και τις ιατρικές και συναισθηματικές δυνατότητες των ψυχοδηλωτικών.
Ο Δρ. Γκαμπόρ Ματέ (Gabor Maté), MD, λέει ότι το ασυνείδητο μπορεί να προκαλέσει ιατρικές καταθλίψεις όπως ο καρκίνος, ο εθισμός και το τραύμα. Στην ομιλία του στο Επιστημονικό Συνέδριο για τα Ψυχοδηλωτικά 2013, ο Ματέ απορρίπτει την υπόθεση ότι ο νους και το σώμα του ανθρώπου είναι ξεχωριστές οντότητες επισημαίνει μια εγγενή σύνδεση ανάμεσα στις ψυχολογικές/περιβαλλοντικές εμπειρίες και τις ιατρικές καταθλίψεις. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών είναι στην πραγματικότητα ένας πόλεμος προς τους τοξικομανείς και μιλάει για το ενδεχόμενο διακοπής του εθισμού με τη χρήση των ψυχοδηλωτικών ουσιών. Συζητά, επίσης, την πιθανή ικανότητα των ψυχοδηλωτικών ουσιών, ιδιαίτερα της αγιαχουάσκα, να αντιστρέψει ιατρικά προβλήματα, όπως ο καρκίνος και ο εθισμός όταν συνδυάζεται με θεραπεία. Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του Δρ Γκαμπόρ Ματέ "Psychedelics and Unlocking the Unconscious; From Cancer to Addiction," (Τα Ψυχοδηλωτικά και το ξεκλείδωμα του Ασυνείδητου· Από τον Καρκίνο μέχρι την Τοξικομανία,) την οποία παρέδωσε στο 'Επιστημονικό Συνέδριο για τα Ψυχοδηλωτικά στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, στις 20 Απριλίου 2013.
Το θέμα της ομιλίας μου είναι η χρήση του αγιαχουάσκα στην θεραπεία των πάσης φύσεως ιατρικών προβλημάτων, από καρκίνο μέχρι εθισμό. Και θα μπορούσατε να ρωτήσετε τι μπορεί, ενδεχομένως, ένα φυτό να κάνει για να θεραπεύσει αυτά τα τρομερά και απειλητικά για τη ζωή προβλήματα υγείας; Λοιπόν, φυσικά, όλα εξαρτώνται από την οπτική γωνία μέσα από την οποία καταλαβαίνουμε αυτά τα προβλήματα.
Τώρα, η ιατρική σκοπιά, η αλλοπαθητική δυτική ιατρική άποψη στην οποία είχα εκπαιδευτεί είναι ότι, ουσιαστικά, οι ασθένειες είναι ανωμαλίες που συμβαίνουν είτε οφείλονται σε εξωτερικές αιτίες, όπως ένα βακτήριο ή τοξίνη, ή κατά τύχη ή οφείλονται σε κακή τύχη, ή που οφείλονται σε θέματα γενετικής. Έτσι, οι αιτίες είναι εκτός της συνήθους εσωτερικής εμπειρίας-της συναισθηματικής και ψυχολογικής και πνευματικής ζωής του ατόμου. Αυτά είναι βιολογικά γεγονότα, οπότε εκεί πηγαίνει η ιατρική παραδοχή όπου τα αίτια χρειάζεται να γίνουν κατανοητά και οι θεραπείες χορηγούνται κατά έναν τυπικά βιολογικό τρόπο.
Πίσω από αυτό το σύνολο των υποθέσεων είναι δύο άλλες υποθέσεις. Η μια είναι ότι μπορείτε να διαχωρίσετε το ανθρώπινο σώμα από τον ανθρώπινο νου, έτσι ώστε ό,τι συμβαίνει σε μας συναισθηματικά και ψυχολογικά δεν έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία μας. Το δεύτερο: ότι το άτομο θα πρέπει να διαχωριστεί από το περιβάλλον. Λοιπόν, τι θα συμβεί σε μένα αν αναπτύξω καρκίνο; Αυτή είναι απλώς η κακή προσωπική μου, καθαρά προσωπική ατυχία, ή ίσως επειδή έκανα τα λάθος πράγματα, όπως να καπνίζω τσιγάρα; Αλλά, ότι ο καρκίνος μου θα μπορούσε να έχει κάτι να κάνει με την δια βίου αλληλεπίδραση που έχω με το περιβάλλον στο οποίο ζω --ιδιαίτερα το ψυχολογικό-κοινωνικό περιβάλλον-- αυτά δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο.
Αλλά τι θα γινόταν αν είχαμε μια διαφορετική προοπτική;
Τι θα συμβεί αν πραγματικά αποδεχόμασταν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι εκ φύσεως βιο-ψυχο-κοινωνικά πλάσματα και στην πραγματικότητα βιο-ψυχο-πνευματικά πλάσματα εκ φύσεως-που σημαίνει ότι η βιολογία μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ψυχολογική, συναισθηματική και πνευματική μας ύπαρξη, και ως εκ τούτου ό,τι εκδηλώνεται στο σώμα δεν είναι κάποια απομονωμένη και μοναδική εκδήλωση ή ατυχία, αλλά μια εκδήλωση της συνολικής εικόνας αυτού που αποκαλούμε ζωή, σε αλληλεπίδραση με το ψυχολογικό και κοινωνικό και πνευματικό περιβάλλον μου.
Λοιπόν, αν είχαμε αυτό το είδος της κατανόησης, τότε θα προσεγγίζαμε την ασθένεια και την υγεία με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Τι θα συμβεί αν, επιπλέον, καταλαβαίναμε ένα πράγμα στο Δυτικό κόσμο ο οποίος υπήρξε η βασική εικόνα του πυρήνα των Ανατολικών πνευματικών μονοπατιών και των αυτοχθόνων σαμανικών μονοπατιών σε όλο τον κόσμο, που είναι ότι, τα ανθρώπινα όντα δεν είναι η προσωπικότητά τους, δεν είμαστε οι σκέψεις μας, δεν είμαστε τα συναισθήματά μας, δεν είμαστε η δυσλειτουργική ή λειτουργική δυναμική μας, παρά, στον πυρήνα υπάρχει ένας αληθινός εαυτός που συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με-στην πραγματικότητα δεν συνδέεται με, αλλά αποτελεί μέρος του κύκλου της φύσης και της δημιουργίας.
Υπό αυτό το πρίσμα, μια ασθένεια αντιστοιχεί σε απώλεια της σύνδεσης, απώλεια αυτής της ενότητας, απώλεια του να ανήκει σε μια πολύ ευρύτερη οντότητα. Και ως εκ τούτου, για τη θεραπεία της ασθένειας ή του συμπτώματος ως το πρόβλημα, στην πραγματικότητα αγνοείται το πραγματικό ενδεχόμενο ότι το σύμπτωμα και η ασθένεια είναι τα ίδια συμπτώματα, και όχι τα θεμελιώδη προβλήματα.
Είναι σε αυτή την προοπτική, που φτάνω στο σημείο να κατανοήσω, αρκετά πριν από την γνωριμία μου με την αγιαχουάσκα, αλλά αυτός ήταν ο τρόπος που με βοήθησε να κατανοήσω την ανθρώπινη ασθένεια και δυσλειτουργία. Πράγμα που σημαίνει ότι, η ασθένεια και η δυσλειτουργία αντιπροσωπεύουν τα προϊόντα ή τις συνέπειες της δια βίου αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον μας, και ειδικότερα με το ψυχολογικό και κοινωνικό περιβάλλον μας, και ότι αντιπροσωπεύουν μια βαθιά αποσύνδεση από τον αληθινό εαυτό μας.
Αναφέρω συγκεκριμένα τον καρκίνο και τον εθισμό, αλλά αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω κάτι από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του περασμένου Φεβρουαρίου στην 'Παιδιατρική', το οποίο είναι το μεγαλύτερο παιδιατρικό περιοδικό στη Βόρεια Αμερική, και αυτό είναι ένα άρθρο από το 'Κέντρο Χάρβαρντ για την Ανάπτυξη του Παιδιού', και ονομάζεται 'Ένα Ολοκληρωμένο, Επιστημονικό Πλαίσιο για την Ανάπτυξη του Παιδιού'. Ιδού τι λένε:
Αυξανόμενα επιστημονικά στοιχεία καταδεικνύουν επίσης ότι το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον που απειλεί την ανθρώπινη ανάπτυξη, λόγω της ανεπάρκειας, του άγχους, ή της αστάθειας, μπορεί να οδηγήσει σε βραχυπρόθεσμες φυσιολογικές και ψυχολογικές προσαρμογές που μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στη μάθηση, την υγεία, τη συμπεριφορά και τη μακροζωία.
Με άλλα λόγια, ότι τα συναισθηματικλα και συμπεριφορικά πρότυπα που θα υιοθετήσουμε ως μικρά παιδιά προκειμένου να επιβιώσουμε στους στρεσογόνους παράγοντες του περιβάλλοντός μας, μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε το άμεσο πρόβλημα, αλλά σε μακροπρόθεσμη βάση γίνονται ένα είδος φυλακής. Γίνονται πηγές δυσλειτουργίας, ασθένειας, ακόμα και θανάτου, αν δεν είμαστε σε θέση να απαγγιστρωθούμε από αυτά.
Έτσι, με άλλα λόγια, ό,τι αυτό που ήταν μια βραχυπρόθεσμη κατάσταση, ή προοριζόταν να είναι μια βραχυπρόθεσμη κατάσταση, με χρήσιμο τρόπο, όταν γίνεται μια μακροπρόθεσμη κατάσταση, όταν μεταβαίνει από μια κατάσταση σε ένα γνώρισμα, τότε γίνεται ένα πρόβλημα.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικά προφανή παραδείγματα αυτού. Εγώ ο ίδιος έχω διαγνωστεί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ADHD), ένα χαρακτηριστικό της οποίας είναι η απώλεια συγκέντρωσης και η αφηρημάδα. Τώρα, η ADHD θεωρείται ως μια ασθένεια στη Βόρεια Αμερική, και βλέπουμε πολλά παιδιά που έχουν διαγνωστεί με αυτήν. Επί του παρόντος έχουμε 3 εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ που λαμβάνουν διεγερτικά φαρμάκα για αυτή την περίπτωση. Και τα ποσοστά συνεχίζουν και ανεβαίνουν και ανεβαίνουν.
Σύμφωνα με την New York Times την περασμένη εβδομάδα, το 20 τοις εκατό των αγοριών στις ΗΠΑ σε κάποια περίοδο έχουν διαγνωστεί με αυτήν και το 10 τοις εκατό είναι, ανά πάσα στιγμή σε φαρμακευτική αγωγή. Τρία εκατομμύρια τουλάχιστον βρίσκονται με διεγερτικά τώρα που μιλάμε. Έχει θεωρηθεί ως μια γενετική ασθένεια. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτό που η έλλειψη συγκέντρωσης αντιπροσωπεύει, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι στην πραγματικότητα ένα μηχανισμός αντιμετώπισης. Ο εγκέφαλός μας αποσυντονίζεται όταν το άγχος γίνεται δυσβάσταχτο, πάρα πολύ για να γίνει ανεκτό. Και σε εκείνο το σημείο η έλλειψη συγκέντρωσης είναι ένα δυναμικό επιβίωσης.
Το πραγματικό ερώτημα είναι: γιατί τόσα πολλά παιδιά έχουν έλλειψη συγκέντρωσης; Τι συμβαίνει στη ζωή τους; Αυτό που συμβαίνει βέβαια είναι ότι το άγχος σε αυτή την κοινωνία, και το άγχος στο περιβάλλον που βρίσκεται σε εκκρεμότητα, σε μεγάλο βαθμό αυξάνονται. Έτσι, ο εγκέφαλος του παιδιού στην πραγματικότητα επηρεάζεται από τις πιέσεις στο περιβάλλον.
Και εδώ περισσότερα, από το ίδιο άρθρο του Χάρβαρντ, όπου μιλούν για την ανάπτυξη του εγκεφάλου και το πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναπτύσσεται στην πραγματικότητα, και να τι λένε γι 'αυτό:
Η δομή του εγκεφάλου κατασκευάζεται με μία συνεχή διαδικασία που ξεκινά πριν από τη γέννηση, συνεχίζεται μέχρι την ενηλικίωση, και καθιερώνει είτε ανθεκτικά είτε εύθραυστα θεμέλια για το σύνολο της υγείας, της μάθησης και της συμπεριφοράς που ακολουθεί.
Έτσι, με άλλα λόγια, η δομή του εγκεφάλου είναι στην πραγματικότητα κατασκευασμένη από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Και συνεχίζουν στο άρθρο:
Η αλληλεπίδραση των γονιδίων και των εμπειριών διαμορφώνει κυριολεκτικά το κύκλωμα του αναπτυσσόμενου εγκεφάλου και επηρεάζεται καθοριστικά από την αμοιβαία ανταπόκριση των σχέσεων ενηλίκου-παιδιού, ιδιαίτερα στα πρώτα παιδικά χρόνια.
Δεν προδιατίθεμαι βεβαίως να κάνω διάλεξη σχετικά με την ανάπτυξη του εγκεφάλου· το θέμα είναι ότι τα κυκλώματα στον εγκέφαλο που αναπτύσσονται, και εκείνα τα πρότυπα που είναι βαθιά ριζωμένα, έχουν να κάνουν με το περιβάλλον, και ιδίως την αμοιβαία ανταπόκριση των σχέσεων ενήλικα-παιδιού. Και ως εκ τούτου ό,τι έρχεται σε επαφή με την εν λόγω αμοιβαία ανταπόκριση στην πραγματικότητα θα επηρεάσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού, συμπεριλαμβανομένης της νευροχημείας του εγκεφάλου του παιδιού, καθώς και τα ψυχολογικά συναισθηματικά πρότυπα.
Καρκίνος
Έτσι λοιπόν, αν κοιτάξετε τον καρκίνο και τον εθισμό ως δύο προσαρμογές στο στρες, τι διαπιστώνουμε; Λοιπόν, πριν από την εργασία μου με τις εξαρτήσεις, η οποία είναι η πιο πρόσφατη εργασία μου --και το έκανα αυτό επί 12 χρόνια-- δούλεψα για επτά χρόνια ως ιατρικός συντονιστής της μονάδας παρηγορητικής φροντίδας στο νοσοκομείο του Βανκούβερ, εργαζόμενος με αρρώστους στο τελικό στάδιο ασθένειας. Και τόσο στην οικογενειακή ιατρική, όσο και στην παρηγορητική φροντίδα είχα πολλές ευκαιρίες για να δω ποιος αρρωσταίνει και ποιος όχι. Παρατήρησα οι άνθρωποι που αρρώστησαν με χρόνιες παθήσεις που κατα κανόνα ακολουθούνταν από ορισμένη συναισθηματική δυναμική, που ήταν ριζωμένη μέσα τους τόσο πολύ έτσι ώστε ήταν αναίσθητοι και ψυχαναγκαστικοί και για το λόγο αυτό όλο και πιο δύσκολο να αφεθούν, να απαγγιστρωθούν. Και, έτσι λοιπόν το ποιος ανέπτυξε καρκίνο και ποιος όχι δεν ήταν τυχαίο, ούτε ήταν ως επί το πλείστον καθοριζόμενο από γενετικούς παράγοντες.
Και, έχω συλλέξει μερικά αποκόμματα από την Παγκόσμια αλληλογραφία ενημερωτικών δελτίων που είναι εφημερίδα του Καναδά, με συγκεντρώσεις καταγραφών, ή τουλάχιστον που νομίζουν ότι είναι-και αυτά τα αποκόμματα απεικονίζουν τα πρότυπα που βρήκα σε άτομα που αρρωσταίνουν.
Και τα αναφέρω όλα αυτά διότι το να μιλάμε για την εργασία μου με την αγιαχουάσκα και τις δυνατότητες θεραπείας που η αγιαχουάσκα μπορεί να έχει στους ανθρώπους, χρειάζεται να κατανοήσουμε τι ακριβώς θεραπεύεται εδώ. Ποια είναι η υποκείμενη βάση αυτών των παθήσεων;
Έτσι, αυτά τα αποκόμματα εφημερίδων, στη συνέχεια, δείχνουν κάτι σχετικά με αυτό που βρήκα σε άτομα με χρόνιες ασθένειες. Και όταν λέω χρόνιες ασθένειες εννοώ τον καρκίνο, εννοώ τον διαβήτη, τη ρευματική αρθρίτιδα, τη σκλήρυνση κατά πλάκας, την Αμυοατροφική Πλευρική Σκλήρυνση (ALS), η γνωστή ως νόσος του Gehrig, το χρόνιο άσθμα, την ψωρίαση, το έκζεμα, σχεδόν κάθε χρόνια ασθένεια που αξίζει να αναφέρουμε.
Το πρώτο από αυτά τα αποκόμματα είναι γραμμένο από μία γυναίκα η οποία έχει διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού. Πηγαίνει στο γιατρό της, τον Χάρολντ, και πρέπει να ξέρετε ότι το όνομα του συζύγου της είναι [Χάη] και η πρώτη γυναίκα του [Χάη] πέθανε από καρκίνο του μαστού και όχι η Ντόνα, η δεύτερή του γυναίκα, η οποία έχει διαγνωστεί με την ίδια ασθένεια.
Γράφει, λοιπόν: «Ο Χάρολντ μου λέει ότι το εξόγκωμα είναι μικρό και με διαβεβαιώνει ότι δεν είναι στους λεμφαδένες, σε αντίθεση με αυτό της πρώτης γυναίκας του [Χάη] στην οποία ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί παντού όταν το ανακάλυψαν. Δεν θα πεθάνεις, με διαβεβαιώνει. ‘Αλλά ανησυχώ για τον [Χάη]’, του λέω, ‘δεν θα έχω τη δύναμη να τον στηρίξω.’»
Αυτό που παρατηρείτε είναι ότι, ενώ αυτή είναι που έχει διαγνωστεί με μία εν δυνάμει θανατηφόρα ασθένεια, η αυτόματη ψυχαναγκαστική σκέψη της είναι, «Όσο θα κάνω ακτινοβολίες και χημειοθεραπεία, πώς θα στηρίξω τον άντρα μου συναισθηματικά;» Αυτή, λοιπόν, η αυτόματη προσοχή στις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων, αγνοώντας παράλληλα τις δικές σου, είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για χρόνιες ασθένειες.
Τα υπόλοιπα είναι νεκρολογίες και οι νεκρολογίες είναι για μένα συναρπαστικές γιατί μας λένε όχι μόνο για τους ανθρώπους που πέθαναν αλλά επίσης και για το τι εμείς ως κοινωνία εκτιμούμε στους άλλους, Και συχνά αυτό που εκτιμούμε στους άλλους είναι ακριβώς αυτό που μας σκοτώνει. Και η έκφραση ‘’Οι καλοί πεθαίνουν νέοι’’ δεν είναι λανθασμένη. Συχνά οι καλοί όντως πεθαίνουν νέοι επειδή η λέξη ‘καλοί’ κατά κανόνα αντιπροσωπεύει μία ψυχαναγκαστική καταπίεση των δικών τους αναγκών.
Να, λοιπόν, ένας άντρας, ένας γιατρός, που πεθαίνει στα 55 του από καρκίνο, και η νεκρολογία λέει:
Ούτε για μια μέρα δεν σκέφτηκε να παρατήσει τη δουλειά του που τόσο αγαπούσε στο Νοσοκομείο Παίδων του Τορόντο. Συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά του σε όλη τη διάρκεια της μάχης του με τον καρκίνο, που κράτησε ένα χρόνο, σταματώντας μόλις λίγες μέρες πριν πεθάνει.
Οπότε, αν είχατε έναν φίλο που είχε διαγνωστεί με την ίδια ασθένεια θα του λέγατε, «Φιλαράκο, να τι θα κάνεις: Έχεις καρκίνο, πήγαινε ξανά στη δουλειά αύριο και ούτε για μια στιγμή μην σκεφτείς τη δική σου ζωή και το νόημα της ζωής σου και το άγχος που δημιουργείς. Απλά συνέχισε να δουλεύεις ενώ υποβάλλεσαι σε χημειοθεραπεία, ακτινοβολία ή χειρουργεία;»
Συνεπώς, αυτή η αυτόματη ταύτιση με το καθήκον, τους ρόλους και τις ευθύνες παρά με τις ανάγκες του εαυτού μας είναι ένας αξιόλογος παράγοντας κινδύνου για τις χρόνιες ασθένειες.
Η επόμενη-[χειροκρότημα] σας ευχαριστώ αλλά αν πρόκειται να χειροκροτάτε κάθε φορά που λέω κάτι έξυπνο, θα χειροκροτάτε όλο το απόγευμα. Η επόμενη νεκρολογία είναι για μια γυναίκα που πεθαίνει στη ηλικία των 55 από καρκίνο. Το όνομά της είναι Ναόμι. Και η νεκρολογία είναι γραμμένη από το σύζυγο, δείχνοντας την εκτίμησή του:
Σε όλη της τη ζωή δεν έμπλεξε ποτέ σε καβγά με κανέναν. Το χειρότερο που θα μπορούσε να πει ήταν ‘ουφ’ ή κάτι τέτοιο παρόμοιο. Δεν είχε εγωισμό, απλά ενσωματωνόταν στο περιβάλλον με ταπεινότητα.
Τώρα, είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς που είστε σε μία σχέση, εύχεστε μερικές φορές να ενσωματωνόταν ο/η σύντροφός σας στο περιβάλλον με ταπεινότητα αλλά η ουσία είναι ότι η καταπίεση του υγιούς θυμού την οποία αυτή η γυναίκα βίωνε σε όλη της τη ζωή στην πραγματικότητα καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα. Και δεν θα μπω τώρα σε λεπτομέρειες πάνω σε αυτό το θέμα αλλά η ψυχονευροανοσολογία μας έχει επαρκώς καταδείξει ότι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το μυαλό από το σώμα και όταν καταπιέζεσαι συναισθηματικά, στην πραγματικότητα ελαχιστοποιείς τη δραστηριότητα του ανοσοποιητικού σου συστήματος και, συνεπώς, είσαι λιγότερο ικανός να ανταποκριθείς σε κακοήθεις όγκους ή σε εισβολή βακτηρίων.
Και ξανά αυτή η ιδέα ότι εξωτερικές καταστάσεις προκαλούν αρρώστιες-πάρτε για παράδειγμα, μμμ, την σαρκοβόρα αρρώστια, νεκρωτική απονευρωσίτιδα είναι ο ιατρικός όρος. Και θεωρούμε ότι ξέρουμε την αιτία, η αιτία είναι ένα βακτήριο, το βακτήριο του στρεπτόκοκκου. Δεν είναι. Γιατί, αν παίρναμε δείγματα από τους ανθρώπους σε αυτό το ακροατήριο, αν παίρναμε δείγματα από τον λαιμό ή τις κοιλότητες του σώματος, θα εντοπίζαμε τα βακτήρια του στρεπτόκοκκου πιθανώς στο 25, 30 τοις εκατό των ανθρώπων εδώ. Αλλά δεν υπάρχει κανείς εδώ με νεκρωτική απονευρωσίτιδα, κανείς δεν υπάρχει εδώ με σαρκοβόρα ασθένεια.
Με άλλα λόγια, η παρουσία του βακτηρίου δεν εξηγεί την αρρώστια. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα καταπιεστικά μοτίβα στην ζωή κάποιου σε κάποιο σημείο θα καταστείλουν το ανοσοποιητικό σύστημα, και αυτό το βακτήριο το οποίο ζει στο σώμα σου σε απόλυτη αρμονία με το ανοσοποιητικό σου σύστημα ξαφνικά γίνεται ένας θανάσιμος εχθρός. Δεν είναι απλά ένα βακτήριο, αλλά η καταπίεση που καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα που στην πραγματικότητα προκαλεί την ασθένεια.
Και θα σας αφήσω με μία ακόμα νεκρολογία, που είναι σχεδόν αδύνατον να την πιστέψει κανείς μόνο που προέρχεται απευθείας από την ίδια εφημερίδα.
Πρόκειται για έναν γιατρό που πέθανε από καρκίνο: Ο Σίντνεη και η μητέρα του είχαν μία εξόχως ιδιαίτερη σχέση, ένα δέσιμο που ήταν εμφανές σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους μέχρι τον θάνατό της. Ως παντρεμένος, έχοντας μικρά παιδιά, ο Σίντνεη θεωρούσε σημαντικό να γευματίζει με τους γονείς του κάθε μέρα ενώ η γυναίκα του Ρόζλιν και τα τέσσερα μικρά παιδιά τους τον περίμεναν να γυρίσει σπίτι. Ο Σίντνεη επέστρεφε και βρισκόταν μπροστά σε ένα ακόμα δείπνο που έπρεπε να φάει και να απολαύσει. Καθώς δεν ήθελε να απογοητεύσει καμία από τις δύο γυναίκες της ζωής του, ο Σίντνεη συνέχιζε να τρώει δύο δείπνα για χρόνια, μέχρι που η σταδιακή αύξηση βάρους άρχισε να κινεί υποψίες.
Τώρα, αυτό που αυτός ο άνθρωπος πίστευε, αυτό που πραγματικά πίστευε-και παρατηρήστε ότι υπάρχουν θεμελιώδεις πεποιθήσεις πίσω από όλα αυτά. Η πρώτη πιστεύει ότι είναι υπεύθυνη πιο πολύ για τα συναισθήματα του άντρα της παρά για τον ίδιο της τον εαυτό. Ο δεύτερος τύπος πιστεύει ότι ο ίδιος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο οι ευθύνες του, τα καθήκοντά του και ο ρόλος του σε αυτόν τον κόσμο. Δεν υπάρχει κάποιος πραγματικός εαυτός σε αυτή την περίπτωση που θα μπορούσε να αγγίξει και να αγγιχτεί από αυτόν. Η Ναόμι, η γυναίκα πιστεύει, ‘’Αν θυμώσω, είμαι κακός άνθρωπος.’’ Και αυτός ο άντρας θεωρεί ότι είναι υπεύθυνος για το πώς νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι και ότι ποτέ δεν πρέπει να απογοητεύσει κάποιον.
Τώρα, αυτές οι πεποιθήσεις δεν έρχονται από το πουθενά. Είναι στην πραγματικότητα μηχανισμοί αντιμετώπισης σε ένα συγκεκριμένο γονεϊκό περιβάλλον. Αν οι γονείς δεν μπορούν να χειριστούν τον θυμό σου, αν δεν μπορούν να χειριστούν τα συναισθήματά σου, αν είναι υπερβολικά ανασφαλείς και άρα δεν θα μπουν καν σε αυτή τη διαδικασία, τότε το παιδί αρχίζει να παίρνει την ευθύνη αυτό αντί για το γονιό ούτως ώστε να διατηρήσει την σχέση. Με άλλα λόγια, οι ψυχολογικοί μηχανισμοί αντιμετώπισης του παιδιού γίνονται πλέον μέρος της προσωπικότητάς του, και αυτά τα ίδια μοτίβα τα οποία βοήθησαν στην διαχείριση του αρχικού άγχους τώρα γίνονται οι κύριοι υπαίτιοι στην αρρώστια του και πιθανώς στο θάνατό του. Αυτό το οποίο συζητάμε εδώ είναι κάποιες θεμελιώδεις αντιλήψεις που αντανακλούν τις πρώτες εμπειρίες του παιδιού, που ενσωματώνονται στο μυαλό και στο σώμα ως αυτόματες και αυθόρμητες αντιδράσεις απέναντι στον κόσμο. Αυτή είναι η άποψη μου για τις χρόνιες ασθένειες.
Και αρχίζετε να βλέπετε τώρα πώς κάποιες εμπειρίες θα μπορούσαν να σας διαφωτίσουν για να δείτε ότι δεν είστε αυτά τα μοτίβα, και αν μπορεί να σας δώσει να καταλάβετε ότι αυτά τα μοτίβα είναι απλώς παραλλαγές, και ότι υπάρχει ένας πραγματικός εαυτός σας κάτω από όλα αυτά, και αν μπορούν να σας φέρουν σε επαφή με τις εμπειρίες που σας επέτρεψαν να υιοθετήσετε αυτά τα μοτίβα, τότε ίσως να μπορέσετε να απελευθερωθείτε· τότε, ίσως, να μπορέσετε να αφεθείτε· τότε, ίσως να μπορέσετε να βρείτε τον πραγματικό σας εαυτό, αυτόν που δεν χρειάζεται πια να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Εκεί βρίσκεται η απελευθέρωση. Αυτά, λοιπόν, με τις χρόνιες ασθένειες.
Εθισμός
Ως προς τον εθισμό τώρα. Επί 12 χρόνια δούλευα στην περιοχή της Βόρειας Αμερικής που είναι γνωστή ως η
περιοχή με την πιο έντονη χρήση ναρκωτικών, το κέντρο του ανατολικού Βανκούβερ,
όπου σε ακτίνα λίγων οικοδομικών τετραγώνων χιλιάδες άνθρωποι καταναλώνουν,
εισπνέουν ή παίρνουν σε ενέσιμη μορφή όλων των ειδών τις ουσίες.
Και ξανά η ερώτηση είναι, γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι;
Γιατί οι άνθρωποι κάνουν τόσο άσχημα πράγματα στον εαυτό τους σε σημείο που να ρισκάρουν
ακόμα και την υγεία τους; Χάνουν τα πάντα, χάνουν την περιουσία τους, τις
σχέσεις τους, τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τα δόντια τους, την
αξιοπρέπειά τους - κι όμως συνεχίζουν να το κάνουν.
Η απάντηση της Βόρειας Αμερικής σε αυτό το ερώτημα έχει δύο
πτυχές. Η νομική απάντηση, η κοινωνικά αποδεκτή απάντηση, είναι ότι αυτοί οι
άνθρωποι κάνουν μια επιλογή, κάνουν μια κακή επιλογή, καταστροφική για τους
ίδιους και βλαβερή για τους άλλους και ο τρόπος για να τους αποτρέψεις από
αυτήν την επιλογή είναι μέσω δρακόντειων μέτρων και τιμωρίας.
Ο επονομαζόμενος πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά. Μα δεν
υπάρχει πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά γιατί δεν μπορείς να πολεμήσεις άψυχα
αντικείμενα. Ο σωστός όρος, λοιπόν, είναι πόλεμος ενάντια στους εθισμένους στα
ναρκωτικά. Και ως αποτέλεσμα τέτοιων οπισθοδρομικών κοινωνικών αντιλήψεων και
κυβερνητικών πρακτικών, οι ΗΠΑ, που απαρτίζουν το 5 τοις εκατό του παγκόσμιου
πληθυσμού, έχουν επίσης το 25 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού φυλακισμένων,
δηλαδή ο ένας στους τέσσερις ανθρώπους που είναι φυλακισμένοι παγκοσμίως είναι
πολίτης της γης των ελευθέρων. Και όλα αυτά εξαιτίας της αντίληψης ότι πρόκειται
για μια επιλογή.
Η άλλη επικρατούσα άποψη, η οποία δεν είναι ταυτόσημη - και
θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον έτσι θα έπαυε να ισχύει η πρώτη άποψη αλλά
δεν είναι έτσι - και την οποία υποστηρίζουν οι περισσότεροι γιατροί, είναι ότι
οι εθισμοί αντιπροσωπεύουν κάποια ασθένεια του μυαλού και, συγκεκριμένα,
ασθένεια γενετικής φύσεως.
Η Αμερικανική Ένωση Ιατρικής της Τοξικομανίας (ASAM)
υποστηρίζει ότι μέχρι και 50 τοις εκατό της προδιάθεσης στον εθισμό στην
πραγματικότητα οφείλεται σε γενετική κληρονομικότητα. Αυτή είναι μια πιο
προχωρημένη, κατά κάποιο τρόπο, θέση σε σχέση με την υπόθεση εργασίας μας,
γιατί, αν μη τι άλλο, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ανθρώπους για τα γονίδια
που είτε κληρονομούν είτε κληροδοτούν στους άλλους, αλλά δεν είναι πιο σωστή
από την άλλη υπόθεση.
Στην πραγματικότητα, αν κανείς το εξετάσει πιο προσεκτικά
και αν κατανοήσει την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου στην οποία σας
παρέπεμψα νωρίτερα στην ομιλία μου, συνειδητοποιεί ότι το πέντε τοις εκατό των
εθισμών είναι γενετικής φύσεως. Αυτό δεν είναι κάτι ακραίο - και αμφιβάλλω αν
οτιδήποτε πάνω από πέντε τοις εκατό είναι γενετικά καθορισμένο. Στην ουσία,
τίποτα δεν είναι γενετικά καθορισμένο εφόσον ξέρουμε ότι ακόμα και άνθρωποι που
κληρονομούν γονίδια, και υπάρχουν κάποιοι που έχουν την τάση - δεν είναι
προκαθορισμένο αλλά υπάρχει η τάση στον εθισμό - κάποιοι άνθρωποι, λοιπόν,
κληρονομούν γονίδια τα οποία στο
κατάλληλο περιβάλλον δεν ενεργοποιούνται ποτέ. Τα γονίδια ενεργοποιούνται και
απενεργοποιούνται από το περιβάλλον. Συνεπώς, τί υπάρχει σε ένα δεδομένο
περιβάλλον που προκαλεί τον εθισμό;
Και, φυσικά, η αντίληψη και πάλι είναι ότι τα ναρκωτικά
είναι εθιστικά, μία ακόμα λανθασμένη αντίληψη σε σχέση με τον εθισμό. Όμως
ξέρουμε ότι δεν είναι. Τίποτα δεν είναι εθιστικό από μόνο του. Θέλω να πω, το
αλκοόλ είναι εθιστικό; Αν σας έκανα μια ερώτηση «Πόσοι από εσάς έχετε πιει ένα
ποτήρι κρασί στη ζωή σας;», οι περισσότεροι θα σηκώνατε το χέρι σας. Πολλοί από
εσάς θα σηκώνατε το χέρι σας. Αλλά αν σας ρώταγα «Πόσοι από εσάς είχατε ποτέ
πρόβλημα αλκοολισμού;», μία πολύ μικρότερη μειοψηφία θα σήκωνε το χέρι της.
Τώρα, αν το αλκοόλ ήταν εθιστικό από μόνο του, τότε
οποιοσδήποτε το δοκίμαζε θα μπορούσε να εθιστεί. Άρα, η δύναμη του εθισμού δεν
έγκειται σε κάποια ουσία. Είτε πρόκειται για ουσίες όπως η κρυσταλλική
μεθαμφεταμίνη ή η ηρωίνη, η κοκαΐνη, η κάνναβη, το αλκοόλ είτε για συμπεριφορές
όπως εθισμός στο σεξ, εθισμός στο διαδίκτυο, τζόγος, εθισμός στις αγορές ή
εθισμός με την δουλειά και ούτω καθ’εξής, δεν είναι αυτή καθαυτή η
δραστηριότητα ή η ουσία που προκαλεί τον εθισμό αλλά η εσωτερική μας σχέση προς
αυτόν, η ευαισθησία μας. Τι δημιουργεί αυτήν την ευαισθησία; Είναι πολύ απλό: το
τραύμα.
Κάθε ένας από τους τοξικομανείς με τους οποίους δούλευα στο κέντρο του ανατολικού Βανκούβερ είχε κακοποιηθεί ως παιδί. Στα 12 χρόνια που δούλευα εκεί, ανάμεσα σε εκατοντάδες γυναίκες από τις οποίες πήρα συνέντευξη στα πλαίσια της επαγγελματικής μου πορείας, δεν υπήρχε ούτε μία που να μην είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδί. Και αυτή δεν είναι απλά η προσωπική μου άποψη· είναι επίσης αυτό που δείχνουν έρευνες που διεξάγονται σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Δεν είναι ούτε καν αντιφατικό. Όχι απλά δεν είναι αντιφατικό αλλά δεν αγγίζει και καθόλου το ιατρικό επάγγελμα και σίγουρα όχι τις κυβερνήσεις.
Τραύμα
Κάθε ένας από τους τοξικομανείς με τους οποίους δούλευα στο κέντρο του ανατολικού Βανκούβερ είχε κακοποιηθεί ως παιδί. Στα 12 χρόνια που δούλευα εκεί, ανάμεσα σε εκατοντάδες γυναίκες από τις οποίες πήρα συνέντευξη στα πλαίσια της επαγγελματικής μου πορείας, δεν υπήρχε ούτε μία που να μην είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδί. Και αυτή δεν είναι απλά η προσωπική μου άποψη· είναι επίσης αυτό που δείχνουν έρευνες που διεξάγονται σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Δεν είναι ούτε καν αντιφατικό. Όχι απλά δεν είναι αντιφατικό αλλά δεν αγγίζει και καθόλου το ιατρικό επάγγελμα και σίγουρα όχι τις κυβερνήσεις.
Για τους έγκλειστους στη φυλακή τώρα - υπάρχει ένας
Αμερικανός ψυχίατρος, ο Δρ. Μπέσελ βαν ντερ Κολκ (Dr. Bessel van der Kolk), πολλοί από εσάς ίσως να γνωρίζετε τη δουλειά του πάνω στο
άγχος και το τραύμα, ο οποίος λέει ότι το 100 τοις εκατό των εγκλείστων του
συστήματος ποινικής δικαιοσύνης σε αυτήν την χώρα είναι στην ουσία
τραυματισμένα παιδιά.
Τώρα, το τραύμα δημιουργεί το δικό του σύνολο πεποιθήσεων
και τους δικούς του τρόπους αντιμετώπισης. Ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι να
κλειστείς συναισθηματικά τελείως έτσι ώστε να μη νιώθεις τίποτα. Έτσι, γίνεσαι
ξένος προς τον εαυτό σου. Συνεπώς, δε νιώθεις τον πόνο και, όπως ένας ασθενής
μου το έθεσε ιδιαιτέρως εύγλωττα, και συγχωρέστε μου το λεξιλόγιο, «Ο λόγος που
παίρνω ναρκωτικά είναι γιατί δεν θέλω να νιώθω αυτά τα γαμημένα συναισθήματα
που νιώθω όταν δεν παίρνω ναρκωτικά.»
Και ο Κηθ Ρίτσαρντς, ο κιθαρίστας των Ρόλλινκ Στόουνς,
μιλώντας για τη συνήθειά του να παίρνει ηρωίνη στο βιβλίο που έγραψε για τον
εθισμό, συγχωρέστε με, στο βιβλίο του για τη ζωή του - το ίδιο πράγμα, δηλαδή -
εμ, [ζωή] το ονόμασε, μιλώντας, λοιπόν, για τη συνήθειά του να παίρνει ηρωίνη
λέει, «Έχει να κάνει με την αναζήτηση της λήθης.» Οι παραμορφώσεις που βιώνουμε
προκειμένου να μην είμαστε ο εαυτός μας για λίγες ώρες.
Τώρα, γιατί θα ευχόταν κάποιος να μην ήταν ο εαυτός του για λίγες
ώρες; Επειδή υποφέρει και, γιατί υποφέρει; Γιατί το πρώιμο τραύμα, η πρώιμη
συναισθηματική απώλεια επιφέρει συγκεκριμένες αντιλήψεις. Μία τέτοια αντίληψη
είναι ότι «Είμαι άχρηστος». Καθώς τα παιδιά είναι απόλυτοι ναρκισσιστές, και
εννοώ ναρκισσιστές με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Με άλλα λόγια, όταν
κάτι συμβαίνει σε ένα παιδί, ειδικά σε ένα μικρό παιδί, συμβαίνει εξαιτίας του
ίδιου του εαυτού του. Έτσι, κακά πράγματα συμβαίνουν επειδή είμαι κακός
άνθρωπος. Καλά πράγματα συμβαίνουν επειδή είμαι καλός άνθρωπος. Αλλά αν συμβούν
κακά πράγματα, είμαι κακός άνθρωπος. Αν πληγωθώ, το αξίζω. Εγώ το προκάλεσα.
Είμαι άχρηστος.
Υπάρχει, λοιπόν, ένα
βαθύ αίσθημα ντροπής στην πυρήνα των εθισμών· υπάρχει, επίσης, μία αίσθηση ότι
ο κόσμος είναι αδιάφορος και εχθρικός και, φυσικά, το παιδί που βιώνει αυτά τα συναισθήματα
γίνεται στόχος κακοποίησης - ο κόσμος ήταν αδιάφορος και εχθρικός σύμφωνα με τα
δικά του βιώματα. Αλλά, όπως είπε ο Βούδας, «Με το μυαλό μας δημιουργούμε τον
κόσμο». Όμως, αυτό που ο Βούδας δεν είπε ήταν ότι, πριν από το «με το μυαλό μας
δημιουργούμε τον κόσμο», ο κόσμος δημιουργεί το μυαλό μας. Και αυτά τα μυαλά
μετέπειτα πλάθονται από αυτές τις πρώιμες εμπειρίες.
Συνεπώς, για τον εθισμένο, ο κόσμος είναι εχθρικός - είναι
αδιάφορος - και σε αυτόν τον κόσμο ο εθισμένος πρέπει να ελιχθεί και να βρει
κάποιον τρόπο να παρηγορηθεί καθώς δεν υπάρχει παρηγοριά σε αυτό τον κόσμο, δεν
υπάρχει γιατρειά σε αυτόν τον κόσμο.
Αυτές είναι κάποιες από τις κύριες πεποιθήσεις που
βρίσκονται στην καρδιά του εθισμού. Και υπάρχει ένα βαθύ κενό εκεί, γιατί όπως
είπε και ο πνευματικός δάσκαλος - και αυτό κατευθείαν με οδηγεί στο να μιλήσω
για την εμπειρία του αγιαχουάσκα - όπως είπε, λοιπόν, και ένας πνευματικός δάσκαλος
εδώ στην Καλιφόρνια, «Το θεμελιώδες πράγμα το οποίο συνέβη, και μαζί η
μεγαλύτερη συμφορά, είναι ότι δεν υπήρχε καθόλου αγάπη ή υποστήριξη»,
αναφερόμενος στην παιδική ηλικία.
Η μεγαλύτερη συμφορά, η οποία προκλήθηκε από αυτήν την πρώτη
συμφορά, είναι ότι χάσατε τη σύνδεση με την ουσία σας. Αυτό είναι πολύ πιο
σημαντικό από το αν η μητέρα ή ο πατέρας σας σας αγαπούσε ή όχι.
Με άλλα λόγια, η
μεγαλύτερη απώλεια που υπομένουμε είναι η απώλεια της σύνδεσης με τους εαυτούς
μας, και τότε είναι που βιώνουμε αυτό το βαθύ κενό που τόσο φοβόμαστε.
Και αυτή η κουλτούρα είναι πια τόσο γεμάτη από προΪόντα, από
σχέσεις και από δραστηριότητες και από λανθασμένα νοήματα. Μα, φυσικά, όσο πιο
πολύ κινούμαστε έτσι, τόσο πιο εθισμένοι καταλήγουμε γιατί αυτά τα πράγματα δεν
μπορούν ποτέ πραγματικά να σε “χορτάσουν”. Άρα, αυτό το κενό δεν μπορεί ποτέ να
γεμίσει με κάτι εξωτερικό. Ο δρόμος μέσα
από το κενό περνάει από μέσα μας - έρχεται από μέσα μας. Και εκεί είναι που οι
πνευματικές εμπειρίες, και οι θεραπευτικές εμπειρίες, ορμώμενες από το
αγιαχουάσκα, βρίσκουν τη θέση τους.
Τώρα, το βιβλίο μου πάνω στον εθισμό εκδόθηκε πριν από
τέσσερα χρόνια, και δεν είχα ακούσει ποτέ για το αγιαχουάσκα παρά μόνο όταν
εκδόθηκε. Ενώ το έγραφα, άρχισα να δέχομαι emails και ερωτήματα από ανθρώπους,
ερωτήματα όπως, «Τί γνωρίζετε για το αγιαχουάσκα και τη θεραπεία του εθισμού;»
και συνήθως απαντούσα «Τίποτα, δεν ξέρω τίποτα για αυτό.» Μια βδομάδα αργότερα,
η ίδια ερώτηση. Και αυτό συνεχιζόταν επίμονα για μήνες.
Τελικά, άρχισα να νιώθω ενοχλημένος αλλά και περίεργος να
μάθω. Και τότε αποδείχτηκε ότι υπήρχε μια ευκαιρία να ζήσω την εμπειρία του
αγιαχουάσκα στο Βανκούβερ· ένας Περουβιανός σαμάνος θα ερχόταν και θα διεξήγαγε
κάποιες τελετές και όντως συμμετείχα σε
μία τέτοια τελετή. Και βρισκόμουν εκεί,
καθισμένος στο σκοτάδι, με την καρδιά μου ανοιχτή και ένα αίσθημα γλυκιάς,
οικείας ζεστασιάς, με δάκρυα χαράς να τρέχουν στο πρόσωπό μου και κατάλαβα την
αγάπη. Και, επίσης, κατάλαβα με πόσους τρόπους είχα προδώσει την αγάπη στη ζωή
μου και της είχα γυρίσει την πλάτη, κάτι το οποίο είναι ένας μηχανισμός
αντιμετώπισης γιατί, όταν είσαι τόσο ευάλωτος και πληγωμένος ως παιδί, όπως εγώ
ως Εβραιόπουλο στην υπό γερμανική κατοχή Ουγγαρία, τότε κλείνεις την πόρτα στην
αγάπη γιατί είναι υπερβολικά οδυνηρό να την κρατάς ανοιχτή.
Το αγιαχουάσκα με απάλλαξε στο λεπτό από τους μηχανισμούς
αντιμετώπισης που είχα, και να’μαι, λοιπόν, να βιώνω αυτήν την εμπειρία, που
ήξερα, ήδη από τότε, ότι ήταν μια εμπειρία με την οποία μπορούσα να δουλέψω.
Και μέσα σε διάστημα μισού χρόνου δούλευα με άτομα που είχαν εκπαιδευτεί από
σαμάνους στην Περουβιανή παράδοση της φυλής των Shipibo και αρχίσαμε να διοργανώνουμε αναχωρητήριααγιαχουάσκα. Έχουμε διοργανώσει αρκετά μέχρι τώρα και, παραδόξως, τα
αποτελέσματα προκαλούν ολοένα και μεγαλύτερη έκπληξη σε όλους.
Θα σας διαβάσω, λοιπόν, κάποια πράγματα που μοιράστηκαν μαζί
μου άνθρωποι που συμμετείχαν στα αναχωρητήρια αγιαχουάσκα που οργανώσαμε και
στη συνέχεια θα μιλήσω για τις εμπειρίες τους και γιατί το αγιαχουάσκα είναι εν
δυνάμει τόσο βοηθητικό. Αν και, όπως είπε και ο προηγούμενος ομιλητής, κανείς
δεν θα έπρεπε ποτέ να το θεωρήσει πανάκεια.
Αυτός είναι, λοιπόν, ο Δρ. Στιούαρτ Κριτσέφσκι (Dr. Stuart Krichevsky), ο οποίος γράφει
για το αγιαχουάσκα…
Αφεψήματα όπως το
αγιαχουάσκα, όπως και πολλές άλλες μορφές διαλογισμού, έχουν τη δυνατότητα να
ωφελήσουν την υγεία μας. Με αυτό εννοώ ότι έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν
καλή υγεία, δηλαδή να ενισχύσουν τη σωματική, τη νοητική και την πνευματική
υγεία, ενεργοποιώντας αυτό που ονομάζεται συμμετέχουσα συνείδηση ή ενεργή
συνείδηση.
Άρα, αν μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει τους μηχανισμούς
και τις πεποιθήσεις του, αυτές τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις, και να
συνειδητοποιήσει πώς τις έχει αποκτήσει, τότε μπορεί και να τις αποβάλλει. Τα
αδιάλλακτα συναισθήματα, οι σκέψεις και τα μοτίβα συμπεριφοράς μπορούν να
χαλαρώσουν· ο εαυτός μας μπορεί να αναδιοργανωθεί και να αναπτύξει το εσωτερικό
και εξωτερικό του υπόβαθρο πιο ουσιαστικά. Έτσι
φτάνουμε, λοιπόν, στην ιδέα ενός αληθινού εαυτού, ενός που μπορεί να
αναδιαμορφωθεί ή, τουλάχιστον, να ανακαλυφθεί από την αρχή με τη βοήθεια των
ψυχοδραστικών φυτών, και συγκεκριμένα του αγιαχουάσκα.
Θα σας διαβάσω, λοιπόν, τώρα τι έχουν πει κάποιοι άνθρωποι
για την εμπειρία τους στα αναχωρητήριά μας και θα σας μιλήσω περαιτέρω για τα
αναχωρητήρια και πώς αυτά λειτουργούν.
«Οι δύο τελευταίες νύχτες ήταν μια πρόκληση αλλά κάνω καλή
εξάσκηση. Καθώς υπό την επήρεια έρχονται στην επιφάνεια οι αρνητικές σκέψεις, μπορώ
να νιώσω κυριολεκτικά σε κάθε κύτταρο του σώματός μου τον φόβο, ενώ έρχεται στο
μυαλό μου η σκέψη του και επιστρέφει σε πιο ασφαλές μέρος.»
Με άλλα λόγια, όταν
κανείς κάνει μια συγκεκριμένη σκέψη, όπως για παράδειγμα όταν σταθερά κάνουμε
αρνητικές σκέψεις - κι όταν λέω αρνητικές, εννοώ σκέψεις που σε καταβάλλουν, επικριτικές, ακυρωτικές του ίδιου
σου του εαυτού - δεν μιλάμε μόνο για την ίδια την σκέψη αλλά για μια άμεση επίδραση
στο σώμα. Το νιώθεις στο στομάχι σου, το
νιώθεις στην καρδιά σου, επηρεάζει όλο το νευρικό σου σύστημα, το καρδιαγγειακό
σου σύστημα, το ανοσοποιητικό σου σύστημα, και έτσι αντιλαμβάνεσαι πώς οι
σκέψεις σου επηρεάζουν το σώμα σου.
«Στο παρελθόν έχω κάνει πολλές, ανεύθυνες επιλογές με
οδυνηρές συνέπειες για τον εαυτό μου προς τους άλλους. Αν και το ξέρω αυτό
τώρα, βρίσκομαι μπροστά σε καινούριες επιλογές που μπορώ να κάνω από αγάπη προς
εμένα και τους ανθρώπους στη ζωή μου. Είναι δύσκολο να βάλεις στην άκρη την
απόγνωση. Την απόγνωση που μου λέει ότι θα συνεχίσω να κάνω τις ίδιες
λανθασμένες επιλογές ξανά και ξανά.»
Να, λοιπόν, η κυρίαρχη πεποίθηση ξανά ότι δηλαδή «κάτι δεν
πηγαίνει καλά με μένα». Αλλά, τουλάχιστον αυτός ο άνθρωπος είναι συνειδητοποιημένος
ως προς αυτό.
Παρεμπιπτόντως, μιλάμε τώρα για έναν γιατρό ο οποίος
παραλίγο να χάσει την άδεια του εξαιτίας των εθισμών, ο γάμος του καταρρέει και
ήρθε στο αναχωρητήριο. Και, με την ευκαιρία, πίστευε ότι είχε μια τέλεια
παιδική ηλικία, και δεν θα μπω καν σε λεπτομέρειες.
«Η άλλη πολύ δυνατή στιγμή που βίωσα ήταν αναλογιζόμενος το
ότι ήμουν υπερβολικά “πολύς” για τους γονείς μου. Γνωρίζω ότι, όση αγάπη κι αν
ένιωθαν για μένα, ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, ολομόναχοι μέσα στους δικούς τους
φόβους και στις δικές τους ανησυχίες. Λοιπόν, εντάξει, ο πατέρας μου είχε πάθει
καρδιακή προσβολή στα 28 του, που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή. Έχω βιώσει
κι εγώ τον εαυτό μου ως παιδί όταν αυτό εδώ το παιδί ήταν ενός έτους. Έχω βιώσει
τον εαυτό μου ως υπερβολικά “πολύ” για τον κόσμο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Έχω κάνει τεράστιες προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια για να αποδείξω ότι αυτό
είναι αλήθεια, γι’αυτό και μου ζεσταίνει την καρδιά τόσο πολύ να νιώθω
ευπρόσδεκτος στις καρδιές όλων σας εδώ, ξέροντας ότι τα συναισθήματά μου, ο
πόνος μου, ο φόβος μου, η θλίψη μου και η ανάγκη για επαφή δεν είναι
υπερβολικά. Νιώθω ότι ο κόσμος μπορεί να με αντέξει, στην ουσία πάντα το έκανε.
Και, ίσως, μπορώ να μάθω να αντέχω τον εαυτό μου. Είναι οδυνηρό να σκέφτομαι
ότι ίσως ο Μάιλς (Miles),
ο γιος μου, μπορεί να νιώσει και ο ίδιος υπερβολικά “πολύς” για μένα. Σε καμία
περίπτωση δεν θέλω να συμβεί αυτό. Με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη.»
Δεν θα σας διαβάσω τις άλλες εμπειρίες, αλλά είναι όλες για
το ίδιο είδος ανθρώπων που βιώνουν την αγάπη, την ευγνωμοσύνη, τη σύνδεση με
τους εαυτούς τους, που βιώνουν το παιδικό τραύμα.
Η κόρη μου έζησε την
εμπειρία ενός αναχωρητηρίου αγιαχουάσκα. Είπε ότι επισκέφθηκε ξανά όλα τα
λυπητερά μέρη της παιδικής της ηλικίας και, επειδή ήμουν εργασιομανής και πολύ
αγχωμένος, και πολύ ανώριμος ενήλικας ως πατέρας στα μικρά μου παιδιά, έχει
αρκετή θλίψη στη ζωή της. Και είπε ότι επισκέφθηκε ξανά αυτά τα λυπητερά μέρη
αλλά το έκανε με την γεμάτη αγάπη συνειδητοποίηση και ενσυναίσθηση και τη
συμπόνοια ενός ενήλικα, και αν δείτε τα εγκεφαλογραφήματα υπό την επήρεια του
αγιαχουάσκα…αυτό που θα δείτε είναι ενεργοποίηση του κροταφικού λοβού, όπου
αποθηκεύονται οι παιδικές αναμνήσεις· ενεργοποίηση του μεταιχμιακού συστήματος
του εγκεφάλου όπου τα συναισθήματά μας διαμορφώνονται και υπάρχουν, και του
μπροστινού τμήματος του εγκεφάλου που μας επιτρέπει την ενόραση.
Μπορούμε να
συνδέσουμε τις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας, όσο τραυματικές κι αν είναι -
και καμιά φορά αυτές έρχονται στην επιφάνεια. Κάποιες άκρως ενοχλητικές και
τραυματικές εμπειρίες αναδύονται στους ανθρώπους στη διάρκεια της επαφής τους
με το αγιαχουάσκα. Και αυτές οι εμπειρίες μπορεί να πάρουν τη μορφή μιας άμεσης
ανάμνησης, μιας άμεσης ανάκλησης κάποιας εικόνας ή κάτι που τους συνέβη, όπως
για παράδειγμα κάποιο είδος σωματικής κακοποίησης ή άλλα είδη τραυμάτων, ή
μπορεί να πάρει τη μορφή πραγματικά τρομακτικών εικόνων και πλασμάτων, αλλά
είναι σαν ένα όνειρο. Στο όνειρο, όταν κάποιος μας κυνηγάει, δεν φοβόμαστε
επειδή κάποιος μας κυνηγάει - κάποιος μας κυνηγάει επειδή φοβόμαστε. Με άλλα
λόγια, κατά τη διάρκεια του ύπνου, ενεργοποιούνται τα κέντρα αυτά του εγκεφάλου
όπου βρίσκονται αποθηκευμένες οι παιδικές αναμνήσεις, και τότε ο εγκέφαλος
εφευρίσκει μια ιστορία για να εξηγήσει το συναίσθημα. Και πιστεύω ότι περίπου
το ίδιο ισχύει και με τα τρομακτικά οράματα που βλέπουν οι άνθρωποι στη
διάρκεια της εμπειρίας τους υπό την επήρεια του αγιαχουάσκα.
Οι όμορφες εικόνες, βέβαια, αντιπροσωπεύουν κυρίως το βασικό
κομμάτι του εαυτού μας. Μας δίνεται η ευκαιρία να βιώσουμε και τις δύο
εμπειρίες και, ως αποτέλεσμα, αναπτύσσουμε αυτούς τους μηχανισμούς
αντιμετώπισης που μας δίνουν τον εθισμό ή τον καρκίνο ή κάποια άλλη μορφή
ασθένειας. Μας δίνεται η ευκαιρία να
βιώσουμε αυτό το βασικό κομμάτι του εαυτού μας και την ομορφιά του κόσμου, όπως
πραγματικά είναι όταν δεν τον βλέπουμε μέσα από ένα προσωπείο πόνου και
παρανόησης που προκαλείται από τις πρώιμες εμπειρίες μας. Έτσι, καταφέρνουμε να
δούμε τι είναι αυτό από το οποίο προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε και να αντιμετωπίσουμε
και να χειριστούμε, αλλά, επίσης, καταφέρνουμε να δούμε αυτήν την αληθινή
σύνδεση, αυτήν την αληθινή αγάπη, αυτήν την αληθινή ομορφιά, αυτό το αληθινό
όραμα, αυτήν την καθαρή ενόραση, αυτήν την αληθινή δύναμη, αυτήν την αγνή
συμπόνοια. Και όταν το καταφέρουμε αυτό, συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειάζεται να
το αντιμετωπίσουμε πια. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε πια. Μπορούμε απλώς να
μείνουμε εκεί ακριβώς που είμαστε.
Αυτό, βέβαια, δεν
σημαίνει ότι, επειδή έχεις αυτήν την εμπειρία, θα παραμείνουν έτσι τα πράγματα.
Για να το πετύχεις αυτό χρειάζεται δουλειά, χρειάζεται εξάσκηση. Αν δεν
εξασκηθείς κάπως μετά, αν δεν συνεχίσεις, αν δεν την εντάξεις στο πλαίσιο της
ζωής σου, αυτή η εμπειρία απλά γίνεται μια όμορφη ανάμνηση. Ο αντίκτυπός της,
όμως, θα εξασθενήσει. Άρα, σε μεταμορφώνει αλλά μόνο εφόσον της το επιτρέψεις
να το κάνει. Και εφόσον δουλέψεις μαζί της για να σε μεταμορφώσει. Αλλά, αν το
κάνεις, μπορεί να γίνει εξαιρετικά ισχυρή, μπορεί να αλλάξει τη ζωή σε
πραγματικά πολλούς ανθρώπους.
Πρέπει σε αυτό το σημείο να κάνω μια διευκρίνιση. Δεν
διεξάγω τελετές με αγιαχουάσκα, δεν παίρνω αγιαχουάσκα, δεν ψέλνω, απλώς
συμμετέχω στις τελετές. Αυτοί που διεξάγουν τις τελετές είναι άνθρωποι που δεν
θα αυτοπροσδιορίζονταν ως σαμάνοι αλλά εγώ έτσι θα τους προσδιόριζα γιατί η
δουλειά τους είναι τόσο αποτελεσματική. Ψέλνουν και δουλεύουν με τους ανθρώπους
σε ενεργειακό επίπεδο. Και αντιλαμβάνονται την ενέργεια των ανθρώπων στο σκοτάδι.
Εγώ δεν το κάνω αυτό. Εγώ αντιλαμβάνομαι την ενέργεια των ανθρώπων στο φως. Την
ακούω στον τόνο της φωνής τους, στην επιλογή των λέξεων, την βλέπω στην έκφραση
του προσώπου τους. Κάθονται εκεί,
σιωπηλοί, ψέλνοντας και διαβάζουν την ενέργεια των ανθρώπων καθώς αυτή
αναδύεται από κάθε έναν ξεχωριστά σε αυτόν τον κύκλο, όπου μπορεί να υπάρχουν
30 από εμάς. Και μετά ψέλνουν απευθυνόμενοι ειδικά στους ανθρώπους, με σκοπό να
απελευθερώσουν συγκεκριμένες ενέργειες ή συγκεκριμένα εμπόδια που συγκρατούν
την ενέργεια.
Όπως είναι η πρόσφατη περίπτωση ενός ατόμου με καρκίνο - δύο
μήνες απ’όταν δήλωσε συμμετοχή, διεγνώσθη με καρκίνο του μαστού. Σας έχω πει
την άποψή μου για τον καρκίνο του μαστού, ή γενικά τον καρκίνο: είναι η
καταστολή του θυμού που λειτουργεί καταλυτικά. Ο σαμάνος κάθεται εκεί στο σκοτάδι και νιώθει τον μπλοκαρισμένο θυμό
στο στήθος αυτής της γυναίκας, και δουλεύει με αυτόν για να απελευθερώσει αυτήν
την ενέργεια. Συνεπώς, δεν παίζει ρόλο μόνο η χημική επίδραση του φυτού, και
είμαι σίγουρος ότι κι άλλοι άνθρωποι θα έχουν δώσει έμφαση σε αυτό το σημείο… είναι
το πλαίσιο της τελετής, είναι η ανταπόκριση και η υποστηρικτική αλληλεπίδραση
του περιβάλλοντος.
Θυμόσαστε τι είπα
όταν παρέθεσα τα αποσπάσματα από εκείνο το άρθρο του Χάρβαρντ σχετικά με το πώς
ο εγκέφαλος αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα της αμοιβαίας ανταπόκρισης παιδιού και
ενήλικα; Κατά τον ίδιο τρόπο, το θεραπευτικό όφελος του αγιαχουάσκα ή άλλων
παρόμοιων αφεψημάτων δεν έγκειται μόνο στην χημική επίδραση του φυτού, αν και αυτή
φυσικά είναι αδιαχώριστη από τα άλλα αποτελέσματά του. Το όφελός του έγκειται,
επίσης, στην ανταπόκριση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο οι άνθρωποι βιώνουν
το αγιαχουάσκα. Συνεπώς, η εμπειρία πρέπει να βιώνεται μέσα σε ένα
προστατευμένο περιβάλλον, ένα περιβάλλον στο οποίο θα υπάρχει καθοδήγηση.
Κάποιες φορές οι άνθρωποι έχουν αρνητικές εμπειρίες, ή έστω
έτσι νομίζουν, επειδή είχαν μια εμπειρία που δεν τους άρεσε και, άρα, αντιστέκονται
σε κάποια άλλη. Επίσης, η προσωπικότητα έχει τον δικό της τρόπο να ακυρώνει τον
θεμελιώδη εαυτό μας.
Θα σας παραθέσω ένα σύντομο παράδειγμα αυτού. Υπήρχε μια
γυναίκα σε ένα πρόσφατο αναχωρητήριο η οποία ήθελε να βιώσει αυτό που την
εμπόδιζε από το να αφοσιωθεί στη ζωή και στον εαυτό της με ολοκληρωτικό και
παθιασμένο τρόπο. Παρακάτω μας διηγείται με μεγάλη απογοήτευση και ακόμα και
δυσαρέσκεια, αυτά που βίωσε κατά τη διάρκεια της τελετής με αγιαχουάσκα.
«Αυτό που είδα ήταν απλώς ψυχεδελικά χρώματα, για παράδειγμα
υπήρχε ένας ψυχεδελικός Ινδικός ελέφαντας. Δεν ήρθα μέχρι εδώ για να κάνω ένα
ταξίδι με ελέφαντες.»
Ο Ινδικός ελέφαντας είναι ο Γκανές (Ganesh), η θεϊκή μορφή που απελευθερώνει
από τις δυσκολίες. Αυτό ήταν που βίωσε. Και σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου της
το γνώριζε αυτό. Αλλά, επειδή αντιστέκοταν στην εμπειρία ενώ θα έπρεπε να είναι
ανοιχτή σε αυτή, στην πραγματικότητα έχασε το νόημα. Εντάξει, δεν πειράζει. Αν
το βιώσεις κατ’αυτόν τον τρόπο, και πάλι θα μάθεις όσα χρειάζεται να μάθεις,
οπότε δεν απορρίπτω την εμπειρία της. Στην πραγματικότητα, αποδείχτηκε πολύ
ωραία εμπειρία για αυτή. Οι άνθρωποι,
όμως, χρειάζονται κάποιες φορές την καθοδήγηση για να κατανοήσουν την εμπειρία.
Η εμπειρία από μόνη της δεν είναι αρκετή. Πρέπει να βρούμε το νόημα της
εμπειρίας κι εδώ είναι που μπαίνω εγώ. Σε αυτό το σημείο βοηθάω τους
ανθρώπους. Αλλά αυτό δεν θα ήταν εφικτό χωρίς την καταπληκτική δουλειά των
ανθρώπων - αντρών και γυναικών - που είναι ειδικοί στην παρασκευή του
αφεψήματος του αγιαχουάσκα και με τους οποίους δουλεύω.
Όλα αυτά, λοιπόν, αποτελούν ένα σύνολο· το φυτό, η τελετή,
οι ύμνοι, η δουλειά που γίνεται με την ενέργεια και η ψυχολογική-συναισθηματική
προετοιμασία που γίνεται από πριν, η ενσωμάτωση στη συνέχεια και η από κοινού
εξερεύνηση και αναγνώριση του νοήματος.
[χειροκροτήματα]
Σας ευχαριστώ, επίσης.
πηγή: alternet
Μετάφραση, απόδοση: Δήμητρα Χασκή για το preludiance
Επιμέλεια μετάφρασης: Γρηγόρης Δεούδης
Ετικέτες: ειδήσεις, ενθεογόνα, ψυχοδηλωτικά, ξεκλείδωμα, ασυνείδητο, καρκίνος, εθισμός, εξάρτηση, ναρκωτικά, νους, σώμα, ιατρική, θεραπεία, αγιαχουάσκα, gabor mate, Γκαμπόρ Ματέ,
