Κατηγορία: Ειδήσεις
Ίθαν Νάντελμαν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στους αγώνες για τη νομιμοποίηση της μαριχουάνα στις ΗΠΑ. Από το 1994 με το Ιντιτούτο Lindesmith που αργότερα συγχωνεύθηκε με το Ίδρυμα Πολιτικής για τα Ναρκωτικά (Drug Policy Foundation) κατάφερε στις μέρες μας την αποποινικοποίηση της μαριχουάνα σε δυο πολιτείες (Καλιφόρνια και Κολοράντο) και την αποποινικοποίηση της φαρμακευτικής μαριχουάνα σε 17 πολιτείες στις ΗΠΑ. Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι το φερέφωνο των ΗΠΑ όσον αφορά την πολιτική περί ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών, οπότε δεν μένει παρά να ζητήσουμε να αλλάξουν οι ρυθμίσεις και στην Ελλάδα, πρωτίστως για τη φαρμακευτική κάνναβη.
Για περισσότερα διαβάστε το άρθρο.
Ο πιο ισχυρός άνδρας στην μάχη για τη νομιμοποίηση είναι ένας περίεργος διανοούμενος με καθημερινό ντύσιμο.
Η κινητήρια δύναμη για την νομιμοποίηση της μαριχουάνας στην Αμερική - ένας πολύ επίμονος, εξαιρετικά εύστροφος γιος ενός ραβίνου που ίσα-ίσα μπορεί να ξεχωρίσει την ποικιλία Ίντικα της κάνναβης από την αντίστοιχη Σατίβα - μόλις εισέβαλε σε εχθρικό έδαφος. Ο Ίθαν Νάντελμαν, ο εκτελεστικός διευθυντής της Συμμαχίας της Πολιτικής για τα Ναρκωτικά (Drug Policy Alliance), είναι εδώ στο χωνευτήρι του συντηρητισμού στην Καλιφόρνια, στην πολιτεία των πορτοκαλιών (Orange County), για να μιλήσει για την αποτυχία του Πολέμου απέναντι στα Ναρκωτικά (War on Drugs) και γιατί η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει τους καπνιστές κάνναβης στην ησυχία τους. Καθώς ένας μεγάλος σε ηλικία πρώην πράκτορας της Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) τον αγριοκοιτάζει από το ακροατήριο της αίθουσας διαλέξεων στην πανεπιστημιούπολη του U.C. Irvine, είναι σαφές ότι αυτό το πλήθος δεν συγκεντρώθηκε για να γιορτάσει την καλλιέργεια της κάνναβης. Και έτσι ακριβώς αρέσει στον Νάντελμαν.
Για περισσότερο από δύο δεκαετίες, ο Νάντελμαν δημιούργησε ένα ευρύ κίνημα για μεταρρύθμιση πάνω στη δύναμη μιας στρατηγικής γνώσης που ταυτόχρονα είναι τόσο απλή όσο και σημαντική: Η καταπολέμηση των κατασταλτικών νόμων που σχετίζονται με τις ψυχοτρόπες ουσίες δεν έχει σκοπό να προασπίζει τα δικαιώματα των χρηστών ψυχοτρόπων ουσιών - ακόμα και για ουσίες αρκετά δημοφιλείς όπως η μαριχουάνα. Πρόκειται για καταπολέμηση των ομοσπονδιακών υπερβάσεων και του περιττού κόστους ανθρωπίνων ζωών από την απαγόρευση των ψυχοτρόπων ουσιών. Πριν ο Νάντελμαν ενταχθεί σ' αυτό τον αγώνα, 20 χρόνια πριν, η νομιμοποίηση της μαριχουάνα ήταν μια ορφανή σταυροφορία των χίπηδων που μοίραζαν φυλλάδια στις παραστάσεις με ζόμπι και των παράνομων καλλιεργητών με αυτοκόλλητα στον προφυλακτήρα τους που απαιτούσαν να φύγουν "ΕΞΩ ΟΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ HUMBOLDT"! Σήμερα, χάρη στις μεγάλες προσπάθειες του Νάντελμαν, η κάνναβη είναι τελείως νόμιμη σε δύο κράτη μέλη και διαθέσιμη για ιατρική χρήση σε άλλα 16. «Είναι ο μοναδικός τόσο ισχυρός επιχειρηματίας πολιτικής σε οποιοδήποτε εσωτερικό ζήτημα,» λέει ο John Dilulio, παλαιός υπέρμαχος των ναρκωτικών και ακαδημαϊκός με σκληρή στάση απέναντι στο έγκλημα, ο οποίος τάχθηκε πρόσφατα στο πλευρό του Νάντελμαν για την πολιτική σχετικά με τη μαριχουάνα. «Η επιμονή του έγινε η αιτία να καμφθεί η αντίσταση μου,» λέει ο Dilulio. «Τι να πω;»
Ψηλόλιγνος με εξέχοντα αυτιά κ ένα λεπτό κόκκινο μουστάκι που μετατρέπεται σταδιακά σε λευκό, ο 56χρονος Νάντελμαν μιλά χωρίς σημειώσεις, σε ένα κοινό που είναι κατά τα δύο τρίτα με το μέρος του James Carville και κατά το ένα τρίτο με το μέρος του Γούντι Άλεν. Μολονότι ο ίδιος πορεύεται με την ανδρεία ενός ανθρώπου ο οποίος έχει οριοθετήσει την σωστή πλευρά της ιστορίας, δεν είναι ακόμη τελείως έτοιμος να πανηγυρίσει τη νίκη του. «Μην θεωρήσετε ότι αυτό είναι οριστικό,» προειδοποίησε «Η μαριχουάνα δεν θα νομιμοποιηθεί από μόνη της.»
Μεγαλώνοντας σε μια αυστηρή οικογένεια που τιμούσε την αργία του Σαββάτου (Sabbath) στο Yonkers, ο Νάντελμαν ήταν προσηλωμένος στην οικοδόμηση του κινήματος πολύ πριν ο ίδιος να αγγίξει ένα τσιγαριλίκι. Θαύμαζε την ικανότητα του πατέρα του να ενώνει ένα ποικιλόμορφο εκκλησίασμα που περιελάμβανε συναδέλφους του ραβίνους και μέλη που με το ζόρι είχαν τελειώσει την βασική εκπαίδευση. «Είχε ένα πραγματικό ταλέντο,» αναφέρει ο Νάντελμαν, «στο να προσεγγίζει τους πιο εξεζητημένους πνευματικά, χωρίς να χρησιμοποιεί εξειδικευμένες έννοιες που οι λιγότερο εκλεπτυσμένοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν.»
Η προστατευμένη νεότητα του Νάντελμαν πήρε μια ανεξέλεγκτη τροπή στα 18, όταν έφυγε για το Πανεπιστήμιο McGill στο Μόντρεαλ, όπου ξεκίνησε να καπνίζει χασίς και να προσανατολίζει τη σκέψη του στο φιλελευθερισμό του John Stuart Mill. Οξυδερκής και φιλόδοξος, ο Νάντελμαν σύντομα μεταφέρθηκε στο Χάρβαρντ για ένα μαραθώνιο άλμα στην ακαδημαϊκή κοινότητα που τον θέλει να συγκεντρώνει ένα πτυχίο νομικής (J.D. ) και ένα διδακτορικό στην πολιτική επιστήμη (Ph. D.), καθώς και ένα μάστερ στις διεθνείς σχέσεις που ξεκίνησε παράλληλα με την Οικονομική Σχολή του Λονδίνου.
Ο Νάντελμαν θυμάται τα τέλη της δεκαετίας του '70 στην κολεγιακή του νεότητα ως την άνθηση της μαριχουάνα στην Αμερική. Στα χρόνια του Κάρτερ, το να τερματίσει κανείς τον ομοσπονδιακό πόλεμο ενάντια στο χασίσι έμοιαζε κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι αναμονής: το 53 τοις εκατό των νεοεισαχθέντων στο κολέγιο υποστήριζε την νομιμοποίηση του χόρτου το 1978. Και ο ίδιος ο Κάρτερ ήταν υπέρ της αποποινικοποίησης της ουσίας. Αλλά η σύντομη στιγμή της λογικής αντιμετώπισης ως προς το τσιγαριλίκι σύντομα θα συντρίβονταν με την άνοδο του Ρόναλντ Ρήγκαν και με αυτό που ο Νάντελμαν θυμάται ως «μια περίοδο εθνικής υστερίας» όσον αφορά τις ψυχοτρόπες ουσίες.
Για τον Νάντελμαν, οποιαδήποτε ορθολογική εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων θα υποστήριζε την αντιμετώπιση των ψυχοτρόπων ουσιών ως μια κρίση στη δημόσια υγεία. Αλλά η πολιτική αντίδραση είχε οδηγηθεί εξ ολοκλήρου από την επιβολή του νόμου και τη φυλάκιση. «Κάτι ήταν θεμελιωδώς λάθος,» λέει. Η ηθική δυσφήμηση των χρηστών ψυχοτρόπων ουσιών τον θορύβησε: «Ήταν σαν τον Μακαρθισμό μέσα από τον πόλεμο ενάντια στις ψυχοτρόπες ουσίες.»
Εγκαταλείποντας το στόχο του να αποφοιτήσει από τις σπουδές του για τη Μέση Ανατολή στο Χάρβαρντ, ο Νάντελμαν άρχισε να διερευνά τις αυξημένες προσπάθειες των Η.Π. Α. να αστυνομεύσουν τη διακίνηση ναρκωτικών σε παγκόσμια κλίμακα. Το ζήτημα φάνηκε στον Νάντελμαν ως το εμφανές σημείο τομής των διεθνών σχέσεων και της ποινικής δικαιοσύνης, αλλά, ακαδημαϊκά, ήταν αβέβαιο. «Δεν υπήρχε κανείς εκεί!» λέει.
Διατηρώντας την προσωπική του οργή ενάντια στον «παραλογισμό του πολέμου των ναρκωτικών» για τον εαυτό του, ο Νάντελμαν γρήγορα καθιερώθηκε ως ο κορυφαίος νέος εμπειρογνωμόνων στον τομέα, προτάσσοντας μια καθηγεσία στο Πρίνστον, την ώρα που ο πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών ουσιών είχε φτάσει σε ένα κορυφαίο επίπεδο. Το 1987, έλαβε μια πρόσκληση να μιλήσει σε μια διάσκεψη για την παύση της Αμυντικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, όπου και θα μοιραζόταν την εξέδρα με κορυφαία στελέχη της Δίωξης Ναρκωτικών, του FBI και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Και, σε μια καθοριστική πράξη θράσους, επέλεξε αυτή τη στιγμή για να εξωτερικεύσει τις πραγματικές του πεποιθήσεις.
Με το αίμα να χτυπά στους κροτάφους του, ο 30χρονος Νάντελμαν στεκόταν μπροστά σε μερικούς από τους πιο ισχυρούς πολέμιους των ναρκωτικών ουσιών του έθνους για να τους ενημερώσει ότι ήταν μόνο λόγια: «Εσείς δεν διαφέρετε καθόλου από το Σώμα Ασφαλείας του 1920,» ο Νάντελμαν υπενθυμίζει λέγοντας. «Η πολιτική σας όχι μόνο δεν λειτουργεί καλύτερα, αλλά είναι και πιθανόν να κάνει περισσότερο κακό.»
Σχεδόν όλη τη νύχτα, ο Νάντελμαν ξέσπασε ως ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές του πολέμου εναντίον των ψυχοτρόπων ουσιών. Στο τελευταίο διάστημα των χρόνων του Ρήγκαν, οι απόψεις του με το ζόρι πλέον επικρατούσαν. Μια ιστορία των Τάιμς της Νέας Υόρκης για τις ιδέες του είχε τον τίτλο ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ; Η προκλήσεις του σύντομα τράβηξαν την προσοχή του Τζορτζ Σόρος. Ο γεννημένος στην Ουγγαρία τιτάνας των αμοιβαίων κεφαλαίων είχε βοηθήσει τις κινήσεις των ταμείων της δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη, και ο ίδιος ήταν πλέον πρόθυμος να πιέσει για μια ημερήσια διάταξη μεταρρυθμίσεων στην θετή του πατρίδα, ξεκινώντας με τον αγώνα κατά των ψυχοτρόπων ουσιών. Με την υποστήριξη, του Σόρος, ο Νάντελμαν το 1994 έφυγε από το Πρίνστον για να βρεθεί στο Κέντρο Λίντσμιθ, που πήρε το όνομά του από τον Άλφρεντ Λίντσμιθ, έναν λόγιο που πέρασε δεκαετίες αντιμετωπίζοντας προκλητικά την ποινικοποίηση των ψυχοτρόπων ουσιών. Ο Νάντελμαν ξεκίνησε να διερευνά το μαλακό υπογάστριο της απαγόρευσης των ψυχοτρόπων ουσιών, προσπαθώντας να δει πού θα μπορούσε να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα: «Ξεκινήσαμε να δημοσκοπούμε και βρήκαμε μερικά θέματα, όπου το κοινό δήλωσε ότι ο πόλεμος των ψυχοτρόπων ουσιών παρατράβηξε.» Πρώτο θέμα; Η ποινικοποίηση της ιατρικής μαριχουάνα. Ο Νάντελμαν είχε το θέμα. Η Καλιφόρνια θα προσέφερε τη δοκιμή.
Καθοδηγούμενοι από έναν ομοφυλόφιλο πρώην χίπη και πρωτοπόρο του ασύλου για άτομα που πάσχουν από AIDS που ονομάζονταν Ντένις Περόν, ακτιβιστές στο Σαν Φρανσίσκο είχαν συντάξει μια εκτεταμένη πρωτοβουλία για την ιατρική μαριχουάνα το 1995 που προσπαθούσε να κάνει το φάρμακο διαθέσιμο για τους ασθενείς με παθήσεις τόσο μικρές όπως η ημικρανία. Αλλά η μαστουρωμένη φιλοδοξία του Περόν ξεπερνούσε κατά πολύ τα έσοδα των εράνων του ή την πολιτική του επιρροή, ώστε κάλεσε τον Νάντελμαν για να βοηθήσει να περάσει στην Καλιφόρνια το Άρθρο 215 από την ψηφοφορία.
Ο Νάντελμαν απευθύνθηκε στον Σόρος για χρηματοδότηση, λέγοντάς του, ότι «Υπάρχει μια πιθανότητα να ταρακουνήσουμε τα πράγματα εδώ.» Στην πρώτη του άμεση εξόρμηση στην αμερικανική πολιτική, ο Σόρος πέρασε μπροστά, όπως συνέβη και με άλλους συμπολίτες δισεκατομμυριούχους από την Ατζέντα του Νάντελμαν: Ο Πίτερ Λούις, ο επικεφαλής της Προοδευτικής Ασφαλιστικής, και ο Τζον Σπέρλινγκ, ο ιδρυτής του Πανεπιστημίου του Φοίνιξ, που και οι δύο είχαν χρησιμοποιήσει φαρμακευτική μαριχουάνα.
Η πρωτοβουλία στην Καλιφόρνια , πίστευε ο Νάντελμαν, «θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο χρήστης της μαριχουάνα» από το στερεότυπο του «17χρονου με ράστα που έχει εγκαταλείψει το σχολείο» σ' αυτό του μεσήλικα ασθενούς με καρκίνο που παλεύει γενναία με τις χημειοθεραπείες. Το πρόβλημα ήταν, ότι οι ακτιβιστές που συνεργαζόταν ο Νάντελμαν έπαιζαν ακριβώς μέσα σ' εκείνα τα στερεότυπα. Ενώ ο Νάντελμαν προσπαθούσε να προσδιορίσει την φαρμακευτική κάνναβη ως ένα θέμα κοινής λογικής και συμπαράστασης, ο Περόν επέμενε σθεναρά ότι οποιαδήποτε χρήση της μαριχουάνα ήταν για ιατρικούς λόγους.
Ο Νάντελμαν γρήγορα συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να προφυλάξει το αρθ.215 από τους ίδιους τους ακτιβιστές. «Το επαγγελματοποιήσαμε» θυμάται ο Νάντελμαν. Προσέλαβε ένα κορυφαίο πολιτικό σύμβουλο από την Καλιφόρνια, τον Μπιλ Τσίμερμαν, για να αναλάβει τη συγκέντρωση υπογραφών και την καμπάνια για τα ΜΜΕ. Το καθήκον του Νάντελμαν τότε όπως και τώρα, ήταν να διατηρεί υπό έλεγχο την πολιτισμική σύγκρουση ανάμεσα στους αντιεξουσιαστές ακτιβιστές και στους αποφασίζουμε-και-διατάζουμε πολιτικούς επαγγελματίες. «Παίζαμε τους ρόλους του καλού και του κακού αστυνομικού» θυμάται ο Τσίμερμαν. «εγώ τους έλεγα τι πρέπει να κάνουν και ο Ήθαν ερχόταν για να ξαναφτιάξει τις διαπροσωπικές σχέσεις». Οι ψηφοφόροι υπερψήφισαν το αρθ.215 με ένα ηχηρό 56-προς-44 τοις εκατό. Αποφασισμένος να αυξήσει την επιτυχία στην Καλιφόρνια, ο Νάντελμαν επέστρεψε στους πολυεκατομμυριούχους, ζητώντας τους να χρηματοδοτήσουν ένα διεθνές λανσάρισμα της φαρμακευτική κάνναβης. Μόλις μέσα σε 24 ώρες συγκέντρωσε 8,1 εκατομμύρια δολάρια για προτάσεις ψηφοφορίας που σύντομα θα νομιμοποιούσαν τη φαρμακευτική κάνναβη σε Αλάσκα, Ουάσιγκτον, Όρεγκον, Νεβάδα, Κολοράντο και Μέιν. Αρχικά ο Νάντελμαν αρνούνταν κάθε πρόταση που θα καθιστούσε τη φαρμακευτική κάνναβη ένα πειραματόζωο για πλήρη νομιμοποίηση. Καθώς όμως το κίνημα αποκτούσε δύναμη, μίλησε πιο ανοιχτά για τη μακροχρόνια τακτική του παιχνιδιού του. «Αν θα βοηθήσει ώστε να οδηγηθούμε στη νομιμοποίηση της μαριχουάνας; Αναρωτήθηκε ο Νάντελμαν σε μία συνέντευξη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης το 2000. «Το ελπίζω».
Ο Νάντελμαν αποκόπηκε από την αυτοκρατορία του Σόρος το 2000, διατηρώντας τη δική του οργάνωση, την Συμμαχία πολιτικής για τα ναρκωτικά- την οποία έχει χτίσει από τότε με μια επιχείρηση 10 εκατ. δολαρίων με 60 υπαλλήλους, γραφεία σε πέντε πολιτείες και διεθνή επέκταση. Παρόλο που είναι παθιασμένος με την μεταρρύθμιση για την κάνναβη, ο Νάντελμαν την είχε πάντα τοποθετημένη στα γενικότερα πλαίσια του ευρύτερου προγράμματος του. Ο Νάντελμαν τοποθέτησε την Συμμαχία πολιτικής των Ναρκωτικών (DPA) σαν ένα πλέγμα όπου όλοι οι αναθεωρητές των ψυχοτρόπων ουσιών όλων των παρατάξεων μπορούν να ενσωματωθούν και να ξεκινήσουν να θεωρούνται σύμμαχοι σε ένα κοινό αγώνα.
Μετά τις σκοτεινές μέρες της διακυβέρνησης του Μπους, προέκυψε, ξανά, μία νέα ευκαιρία για να ριχτούν οι φάκελοι στις κάλπες, στην Καλιφόρνια το 2009. Είχε καθιερωθεί μία διαφορετική γενιά ακτιβιστών: Αυτοί δεν ήταν χίπηδες, ήταν σκληροί επιχειρηματίες σαν τον Ρίτσαρντ Λι, ένα ακτιβιστή καθηλωμένο στην αναπηρική καρέκλα, γεννημένο στο Τέξας, ο οποίος είχε τη διοίκηση ενός νόμιμα φορολογούμενου ιατρείου στο Όκλαντ και είχε ιδρύσει την πρώτη σχολή εμπορίου μαριχουάνας του Έθνους, το Πανεπιστήμιο Όκστερναμ.
Ο Λι συγκέντρωσε πάνω από 1 εκατομ.δολάρια για να κατοχυρώσει το δικαίωμα ψηφοφορίας ενός μέτρου για να νομιμοποιεί, να φορολογεί και να ρυθμίζει την χρήση της μαριχουάνας από ενήλικες. Ήταν ανένδοτος στην επιβολή του μέτρου το 2010, παρόλο που τα δημογραφικά νούμερα των εκλογών μιας προεδρικής χρονιάς θα ήταν πιο ευνοϊκά. « Το ιατρικό κομμάτι ήταν τόσο μη-ιατρικό» λέει ο Λι, «που έδινε την εντύπωση ότι χρειαζόταν να είμαστε ειλικρινείς – και να προχωρήσουμε στην πλήρη νομιμοποίηση».
Η τολμηρή πρωτοβουλία του Λι ήρθε σε αντίθεση με τη στρατηγική του Νάντελμαν που ήταν να κάνει μικρά, προσεκτικά βήματα χωρίς να νιώθει τύψεις. «Είχαμε λειτουργήσει πάνω σε ένα μοντέλο που δεν σε προδιέθετε να θέλεις να πάρεις πρωτοβουλία, μέχρι να έχεις τουλάχιστον 55% υπέρ σου» λέει. «Παίρνεις την πρωτοβουλία για ψηφοφορία επειδή το κοινό είναι ήδη με το μέρος σου». Αλλά όταν είδε ότι ο Λι ήταν ασταμάτητος, ο Νάντελμαν άλλαξε τελείως στρατηγική. Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε να βλέπει την πίεση για νομιμοποίηση σαν μία ευκαιρία να «μεταβάλει τις επίσημες συνομιλίες».
Ως ο βασικός συλλέκτης χρημάτων, ο Νάντελμαν καλόπιασε τον Σόρος να κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά, πείθοντας τον να υποστηρίξει την πλήρη νομιμοποίηση της μαριχουάνας για πρώτη φορά και να συνεισφέρει 1 εκατομ. δολάρια για την καμπάνια. Το άρθρο 19 δεν κέρδισε, αλλά τόσο πολύ τρομοκράτησε τους νομοθέτες του κράτους, ώστε αποποινικοποίησαν προληπτικά τη μαριχουάνα. Η Καλιφόρνια τώρα αντιμετωπίζει την κατοχή κάνναβης σαν πολύ μικρή παράβαση, όπως μία κλήση παρκαρίσματος.
Βαδίζοντας προς το Κολοράντο και την Ουάσιγκτον το 2012, ο Νάντελμαν συνειδητοποίησε ότι η συμμαχία πολιτικής των ψυχοτρόπων ουσιών (D PA) θα ήταν πιο αποτελεσματική αν πιεζόταν έμμεσα. «Είμαστε εδώ για να παίξουμε έναν ηγετικό ρόλο, και αυτό σημαίνει να μην θέτεις πάντα τον εαυτό σου μπροστά» λέει. « Μπορείς να κατακτήσεις την κόσμο» αστειεύεται «αν αφήσεις άλλους να διεκδικούν την τιμή γι’αυτό».
Εκείνοι που συνεργάστηκαν για χρόνια με τον Νάντελμαν βλέπουν τις επιτυχίες για τη νομιμοποίηση ως το αποκορύφωμα της σχολαστικής στρατηγικής σχεδόν δύο δεκαετιών. Ο Νιλ Φράνκλιν είναι ένας πρώην υπάλληλος της δίωξης ναρκωτικών που διευθύνει το κίνημα LEAP (Law enforcement Against Prohibition- επιβολή του νόμου ενάντια στην απαγόρευση). «Χωρίς τον Ήθαν» λέει, «δεν θα μιλούσαμε για εφαρμογή της νομιμοποίησης της μαριχουάνας στην πολιτεία της Ουάσιγκτον και στο Κολοράντο.
Το πρωί μετά την διάλεξη του στο πανεπιστήμιο του Ιρβάιν , ο Νάντελμαν με έβαλε γρήγορα με το ζόρι σε μια συνάντηση της Δημοκρατικής συμμαχίας, μια συνομιλία σχετικά με πλούσιες προοδευτικές δωρεές, σε ένα πανάκριβο θέρετρο μπροστά στον ωκεανό στην παραλία Λαγκούνα,, έχοντας παρκαρισμένα μπροστά ένα ζευγάρι διθέσια κάμπριο McLaren με ανθρακί εσωτερικό και μία Ferrari με χρώμα κόκκινο της φωτιάς.
Δεν υπάρχει τίποτα ύπουλο σχετικά με τον Νάντελμαν. Αντί για τα λινά υφάσματα του θερέτρου ή τα κολαριστά επιχειρηματικά καθημερινά ενδύματα των εκατομμυριούχων που περιφέρονται τριγύρω, μοιάζει σαν να έχει βγει να αγοράσει μπέιγκελ στην πάνω δυτική πλευρά του Μανχάταν, όπου μένει, φορώντας ένα κοινό πορτοκαλί πόλο μπλουζάκι και σκισμένο καθημερινό τζιν. Ο Νάντελμαν απαντάει στις ερωτήσεις σχετικά με την δική του προσωπική χρήση ψυχοτρόπων ουσιών με αδιαφορία. Κοκαΐνη; «τη δοκίμασα αρκετές φορές, αλλά πάντα μου φαινόταν σαν να έχω πιεί υπερβολικά πολύ καφέ και να έχω σαν αποτέλεσμα καταρροή». Μαριχουάνα; « Ήμουν περιστασιακός χρήστης μαριχουάνας από τότε που ήμουν 18» λέει, αλλά αντί να ηγηθεί ενός κινήματος ακτιβιστών που θα μπορούσαν να του βρουν τα καλύτερα είδη μαριχουάνας επιμένει ότι δεν είναι ειδήμων. «Γνωρίζω υπερβολικά λίγα», λέει αμήχανα. «Επιτέλους έμαθα τη διαφορά ανάμεσα στην ίντικα και στη σατίβα».
Είναι πιο ενθουσιώδης σχετικά με τα ψυχωδηλωτικά. Ο Νάντελμαν αρέσκεται στη χρήση μανιταριών όσο και στο Yom Kippur (μεγάλη εβραϊκή γιορτή): «Μια φορά το χρόνο είναι καλά.» Και έχει πάρει μέρος σε δύο «οραματικές αναζητήσεις» υπό την επήρρεια ayahuaska, συγγενική με την πεγιότ (peyote) που θεωρείται «η βασίλισσα» των παραισθησιογόνων. « Τα ψυχοδηλωτικά χαραμίζονται στους νέους» λέει.
Παρά την πρόσφατη επιτυχία του κινήματος, το τέλος της απαγόρευσης της μαριχουάνας, λέει ο Νάντελμαν, «πρόκειται να είναι πολύπλοκο, δύσκολο, και πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι.» Τονίζει ότι οι ψηφοφόροι είναι δεκτικοί σε νέες προσεγγίσεις : «Οι άνθρωποι θέλουν την αναθεώρηση των φόρων και θέλουν οι αστυνομικοί να επικεντρώνονται στα πραγματικά εγκλήματα. Αυτά είναι τα δύο επιχειρήματα που θα οδηγήσουν στη νίκη.» Αλλά επίσης ξέρει ότι το να αλλάξει κανείς την κοινή γνώμη δεν είναι καν αρκετό. Η φαρμακευτική μαριχουάνα απολαμβάνει την υποστήριξη του 85% του έθνους παρόλα αυτά δεν έχει ούτε έναν υποστηρικτή στη σύγκλητο.
Καθώς η διοίκηση του Ομπάμα συνεχίζει να ζυγίζει την απάντηση στην Ουάσιγκτον και στο Κολοράντο, ο Νάντελμαν σχεδιάζει τις επόμενες κινήσεις. Η Συμμαχία Πολιτικής των ψυχοτρόπων Ουσιών (DPA)οργανώνει μια πρωτοβουλία στο Όρεγκον που θα μπορούσε να εμφανιστή πριν από τους ψηφοφόρους το συντομότερο σε ένα χρόνο και ο Νάντελμαν πιστεύει ότι η Καλιφόρνια θα ξαναπειραματιστεί με τη νομιμοποίηση το 2016. «Ο μόνος τρόπος για να πάμε μπροστά» λέει «είναι να πάμε πολιτεία πολιτεία μέχρι το Κονγκρέσο και τον Λευκό Οίκο παρακαλώντας.» Ο Νάντελμαν έχει δημιουργήσει διάφορους συμμάχους στην Ουάσιγκτον-συμπεριλαμβανομένης την πρώην εκπροσώπου τύπου Νάνσυ Πελόσι και τον αρχηγό του συντηρητικού συνασπισμού Γκρόβερ Νόρκουιστ – ενώ έχει υπάρξει μέντορας για φιλόδοξους πολιτικούς στις ΗΠΑ. «Δίνει στους ανθρώπους στα εκλεγμένα γραφεία αξιοπρέπεια και ηθικό ανάστημα, και ένας Θεός ξέρει ότι το χρειαζόμαστε» λέει ο Γκάβιν Νιούσομ, ο αναπληρωτής κυβερνήτης της Καλιφόρνια που υποστήριξε δυναμικά τη νομιμοποίηση της μαριχουάνα τις προηγούμενες εβδομάδες. «Συμπεριλαμβάνομαι σ’αυτό. Δεν θα έπρεπε να μου έχει πάρει τόσο πολύ».
Ο Νάντελμαν ανησυχεί ότι η Αμερική δεν θα αντικαταστήσει έτσι απλά τους κινδύνους της μαύρης αγοράς με τις υπερβολές της ελεύθερης αγοράς. Σε μία στιγμή ειλικρίνειας ομολογεί, « ανησυχώ τώρα, γιατί βλέπω στις συναντήσεις μου, ότι όλο και περισσότεροι απ’αυτούς προέρχονται από τη βιομηχανία της μαριχουάνας» λέει. «Κάποιοι ενδιαφέρονται για τις ευρύτερες αξίες. Κάποιοι παίρνουν μέρος σ’αυτό μόνο για τα λεφτά.»
Μιλώντας για την επιχειρηματική πλευρά της μαριχουάνα, ο Νάντελμαν μπορεί να ακούγεται σαν να μην έχει φύγει ποτέ από τον κόσμο του. Η δουλειά του κάνει εφικτή την νόμιμη επέκταση μιας Αμερικανικής Βιομηχανίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Αλλά για τον Νάντελμαν αυτό είναι σχεδόν τελείως άσχετο με τον κυρίως στόχο. Ανησυχεί ότι τα κοινά συμφέροντα των ρυθμιστών του κράτους και αυτοί που θα επωφεληθούν από την κάνναβη θα μπορούσαν να συνωμοτήσουν ώστε να δημιουργήσουν τη Μεγάλη Μαριχουάνα –μια συμπυκνωμένη βιομηχανία με μόνο μερικούς παραγωγούς μεγάλης κλίμακας που είναι ευκολότερο να ελέγχονται και να ρυθμίζονται από τις κρατικές αρχές. Αυτή θα ήταν μία άσχημη έκβαση για την ατζέντα του πιστεύει· οι μαζικές αγοραπωλησίες και η δημόσια υγεία δεν μπλέκονται. Ειρωνικά, λέει ο Νάντελμαν η εμφανής αποφασιστικότητα της διοίκησης του Ομπάμα να πάρει σκληρότερα μέτρα για την μαριχουάνα σε βιομηχανικό επίπεδο θα μπορούσε να είναι μια ανταπόδοση. «Δώστε μου την επιλογή μου- θέλω τη μικροκαλλιέργεια ή το μοντέλο του αμπελώνα» λέει. «Δεν μάχομαι για τη Μαρλμπορο-ποίηση της μαριχουάνα».
Ετικέτες: ειδήσεις, Ίθαν Νάντελμαν, αποποινικοποίηση, μαριχουάνα, ναρκωτικά
Ίθαν Νάντελμαν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στους αγώνες για τη νομιμοποίηση της μαριχουάνα στις ΗΠΑ. Από το 1994 με το Ιντιτούτο Lindesmith που αργότερα συγχωνεύθηκε με το Ίδρυμα Πολιτικής για τα Ναρκωτικά (Drug Policy Foundation) κατάφερε στις μέρες μας την αποποινικοποίηση της μαριχουάνα σε δυο πολιτείες (Καλιφόρνια και Κολοράντο) και την αποποινικοποίηση της φαρμακευτικής μαριχουάνα σε 17 πολιτείες στις ΗΠΑ. Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι το φερέφωνο των ΗΠΑ όσον αφορά την πολιτική περί ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών, οπότε δεν μένει παρά να ζητήσουμε να αλλάξουν οι ρυθμίσεις και στην Ελλάδα, πρωτίστως για τη φαρμακευτική κάνναβη.
Για περισσότερα διαβάστε το άρθρο.
 |
| Ο Ίθαν Νάντελμαν. Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον αγώνα αποποινικοποίησης των ψυχοτρόπων ουσιών |
Η κινητήρια δύναμη για την νομιμοποίηση της μαριχουάνας στην Αμερική - ένας πολύ επίμονος, εξαιρετικά εύστροφος γιος ενός ραβίνου που ίσα-ίσα μπορεί να ξεχωρίσει την ποικιλία Ίντικα της κάνναβης από την αντίστοιχη Σατίβα - μόλις εισέβαλε σε εχθρικό έδαφος. Ο Ίθαν Νάντελμαν, ο εκτελεστικός διευθυντής της Συμμαχίας της Πολιτικής για τα Ναρκωτικά (Drug Policy Alliance), είναι εδώ στο χωνευτήρι του συντηρητισμού στην Καλιφόρνια, στην πολιτεία των πορτοκαλιών (Orange County), για να μιλήσει για την αποτυχία του Πολέμου απέναντι στα Ναρκωτικά (War on Drugs) και γιατί η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει τους καπνιστές κάνναβης στην ησυχία τους. Καθώς ένας μεγάλος σε ηλικία πρώην πράκτορας της Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) τον αγριοκοιτάζει από το ακροατήριο της αίθουσας διαλέξεων στην πανεπιστημιούπολη του U.C. Irvine, είναι σαφές ότι αυτό το πλήθος δεν συγκεντρώθηκε για να γιορτάσει την καλλιέργεια της κάνναβης. Και έτσι ακριβώς αρέσει στον Νάντελμαν.
Για περισσότερο από δύο δεκαετίες, ο Νάντελμαν δημιούργησε ένα ευρύ κίνημα για μεταρρύθμιση πάνω στη δύναμη μιας στρατηγικής γνώσης που ταυτόχρονα είναι τόσο απλή όσο και σημαντική: Η καταπολέμηση των κατασταλτικών νόμων που σχετίζονται με τις ψυχοτρόπες ουσίες δεν έχει σκοπό να προασπίζει τα δικαιώματα των χρηστών ψυχοτρόπων ουσιών - ακόμα και για ουσίες αρκετά δημοφιλείς όπως η μαριχουάνα. Πρόκειται για καταπολέμηση των ομοσπονδιακών υπερβάσεων και του περιττού κόστους ανθρωπίνων ζωών από την απαγόρευση των ψυχοτρόπων ουσιών. Πριν ο Νάντελμαν ενταχθεί σ' αυτό τον αγώνα, 20 χρόνια πριν, η νομιμοποίηση της μαριχουάνα ήταν μια ορφανή σταυροφορία των χίπηδων που μοίραζαν φυλλάδια στις παραστάσεις με ζόμπι και των παράνομων καλλιεργητών με αυτοκόλλητα στον προφυλακτήρα τους που απαιτούσαν να φύγουν "ΕΞΩ ΟΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ HUMBOLDT"! Σήμερα, χάρη στις μεγάλες προσπάθειες του Νάντελμαν, η κάνναβη είναι τελείως νόμιμη σε δύο κράτη μέλη και διαθέσιμη για ιατρική χρήση σε άλλα 16. «Είναι ο μοναδικός τόσο ισχυρός επιχειρηματίας πολιτικής σε οποιοδήποτε εσωτερικό ζήτημα,» λέει ο John Dilulio, παλαιός υπέρμαχος των ναρκωτικών και ακαδημαϊκός με σκληρή στάση απέναντι στο έγκλημα, ο οποίος τάχθηκε πρόσφατα στο πλευρό του Νάντελμαν για την πολιτική σχετικά με τη μαριχουάνα. «Η επιμονή του έγινε η αιτία να καμφθεί η αντίσταση μου,» λέει ο Dilulio. «Τι να πω;»
Ψηλόλιγνος με εξέχοντα αυτιά κ ένα λεπτό κόκκινο μουστάκι που μετατρέπεται σταδιακά σε λευκό, ο 56χρονος Νάντελμαν μιλά χωρίς σημειώσεις, σε ένα κοινό που είναι κατά τα δύο τρίτα με το μέρος του James Carville και κατά το ένα τρίτο με το μέρος του Γούντι Άλεν. Μολονότι ο ίδιος πορεύεται με την ανδρεία ενός ανθρώπου ο οποίος έχει οριοθετήσει την σωστή πλευρά της ιστορίας, δεν είναι ακόμη τελείως έτοιμος να πανηγυρίσει τη νίκη του. «Μην θεωρήσετε ότι αυτό είναι οριστικό,» προειδοποίησε «Η μαριχουάνα δεν θα νομιμοποιηθεί από μόνη της.»
Μεγαλώνοντας σε μια αυστηρή οικογένεια που τιμούσε την αργία του Σαββάτου (Sabbath) στο Yonkers, ο Νάντελμαν ήταν προσηλωμένος στην οικοδόμηση του κινήματος πολύ πριν ο ίδιος να αγγίξει ένα τσιγαριλίκι. Θαύμαζε την ικανότητα του πατέρα του να ενώνει ένα ποικιλόμορφο εκκλησίασμα που περιελάμβανε συναδέλφους του ραβίνους και μέλη που με το ζόρι είχαν τελειώσει την βασική εκπαίδευση. «Είχε ένα πραγματικό ταλέντο,» αναφέρει ο Νάντελμαν, «στο να προσεγγίζει τους πιο εξεζητημένους πνευματικά, χωρίς να χρησιμοποιεί εξειδικευμένες έννοιες που οι λιγότερο εκλεπτυσμένοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν.»
Η προστατευμένη νεότητα του Νάντελμαν πήρε μια ανεξέλεγκτη τροπή στα 18, όταν έφυγε για το Πανεπιστήμιο McGill στο Μόντρεαλ, όπου ξεκίνησε να καπνίζει χασίς και να προσανατολίζει τη σκέψη του στο φιλελευθερισμό του John Stuart Mill. Οξυδερκής και φιλόδοξος, ο Νάντελμαν σύντομα μεταφέρθηκε στο Χάρβαρντ για ένα μαραθώνιο άλμα στην ακαδημαϊκή κοινότητα που τον θέλει να συγκεντρώνει ένα πτυχίο νομικής (J.D. ) και ένα διδακτορικό στην πολιτική επιστήμη (Ph. D.), καθώς και ένα μάστερ στις διεθνείς σχέσεις που ξεκίνησε παράλληλα με την Οικονομική Σχολή του Λονδίνου.
Ο Νάντελμαν θυμάται τα τέλη της δεκαετίας του '70 στην κολεγιακή του νεότητα ως την άνθηση της μαριχουάνα στην Αμερική. Στα χρόνια του Κάρτερ, το να τερματίσει κανείς τον ομοσπονδιακό πόλεμο ενάντια στο χασίσι έμοιαζε κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι αναμονής: το 53 τοις εκατό των νεοεισαχθέντων στο κολέγιο υποστήριζε την νομιμοποίηση του χόρτου το 1978. Και ο ίδιος ο Κάρτερ ήταν υπέρ της αποποινικοποίησης της ουσίας. Αλλά η σύντομη στιγμή της λογικής αντιμετώπισης ως προς το τσιγαριλίκι σύντομα θα συντρίβονταν με την άνοδο του Ρόναλντ Ρήγκαν και με αυτό που ο Νάντελμαν θυμάται ως «μια περίοδο εθνικής υστερίας» όσον αφορά τις ψυχοτρόπες ουσίες.
Για τον Νάντελμαν, οποιαδήποτε ορθολογική εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων θα υποστήριζε την αντιμετώπιση των ψυχοτρόπων ουσιών ως μια κρίση στη δημόσια υγεία. Αλλά η πολιτική αντίδραση είχε οδηγηθεί εξ ολοκλήρου από την επιβολή του νόμου και τη φυλάκιση. «Κάτι ήταν θεμελιωδώς λάθος,» λέει. Η ηθική δυσφήμηση των χρηστών ψυχοτρόπων ουσιών τον θορύβησε: «Ήταν σαν τον Μακαρθισμό μέσα από τον πόλεμο ενάντια στις ψυχοτρόπες ουσίες.»
Εγκαταλείποντας το στόχο του να αποφοιτήσει από τις σπουδές του για τη Μέση Ανατολή στο Χάρβαρντ, ο Νάντελμαν άρχισε να διερευνά τις αυξημένες προσπάθειες των Η.Π. Α. να αστυνομεύσουν τη διακίνηση ναρκωτικών σε παγκόσμια κλίμακα. Το ζήτημα φάνηκε στον Νάντελμαν ως το εμφανές σημείο τομής των διεθνών σχέσεων και της ποινικής δικαιοσύνης, αλλά, ακαδημαϊκά, ήταν αβέβαιο. «Δεν υπήρχε κανείς εκεί!» λέει.
Διατηρώντας την προσωπική του οργή ενάντια στον «παραλογισμό του πολέμου των ναρκωτικών» για τον εαυτό του, ο Νάντελμαν γρήγορα καθιερώθηκε ως ο κορυφαίος νέος εμπειρογνωμόνων στον τομέα, προτάσσοντας μια καθηγεσία στο Πρίνστον, την ώρα που ο πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών ουσιών είχε φτάσει σε ένα κορυφαίο επίπεδο. Το 1987, έλαβε μια πρόσκληση να μιλήσει σε μια διάσκεψη για την παύση της Αμυντικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, όπου και θα μοιραζόταν την εξέδρα με κορυφαία στελέχη της Δίωξης Ναρκωτικών, του FBI και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Και, σε μια καθοριστική πράξη θράσους, επέλεξε αυτή τη στιγμή για να εξωτερικεύσει τις πραγματικές του πεποιθήσεις.
Με το αίμα να χτυπά στους κροτάφους του, ο 30χρονος Νάντελμαν στεκόταν μπροστά σε μερικούς από τους πιο ισχυρούς πολέμιους των ναρκωτικών ουσιών του έθνους για να τους ενημερώσει ότι ήταν μόνο λόγια: «Εσείς δεν διαφέρετε καθόλου από το Σώμα Ασφαλείας του 1920,» ο Νάντελμαν υπενθυμίζει λέγοντας. «Η πολιτική σας όχι μόνο δεν λειτουργεί καλύτερα, αλλά είναι και πιθανόν να κάνει περισσότερο κακό.»
Σχεδόν όλη τη νύχτα, ο Νάντελμαν ξέσπασε ως ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές του πολέμου εναντίον των ψυχοτρόπων ουσιών. Στο τελευταίο διάστημα των χρόνων του Ρήγκαν, οι απόψεις του με το ζόρι πλέον επικρατούσαν. Μια ιστορία των Τάιμς της Νέας Υόρκης για τις ιδέες του είχε τον τίτλο ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ; Η προκλήσεις του σύντομα τράβηξαν την προσοχή του Τζορτζ Σόρος. Ο γεννημένος στην Ουγγαρία τιτάνας των αμοιβαίων κεφαλαίων είχε βοηθήσει τις κινήσεις των ταμείων της δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη, και ο ίδιος ήταν πλέον πρόθυμος να πιέσει για μια ημερήσια διάταξη μεταρρυθμίσεων στην θετή του πατρίδα, ξεκινώντας με τον αγώνα κατά των ψυχοτρόπων ουσιών. Με την υποστήριξη, του Σόρος, ο Νάντελμαν το 1994 έφυγε από το Πρίνστον για να βρεθεί στο Κέντρο Λίντσμιθ, που πήρε το όνομά του από τον Άλφρεντ Λίντσμιθ, έναν λόγιο που πέρασε δεκαετίες αντιμετωπίζοντας προκλητικά την ποινικοποίηση των ψυχοτρόπων ουσιών. Ο Νάντελμαν ξεκίνησε να διερευνά το μαλακό υπογάστριο της απαγόρευσης των ψυχοτρόπων ουσιών, προσπαθώντας να δει πού θα μπορούσε να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα: «Ξεκινήσαμε να δημοσκοπούμε και βρήκαμε μερικά θέματα, όπου το κοινό δήλωσε ότι ο πόλεμος των ψυχοτρόπων ουσιών παρατράβηξε.» Πρώτο θέμα; Η ποινικοποίηση της ιατρικής μαριχουάνα. Ο Νάντελμαν είχε το θέμα. Η Καλιφόρνια θα προσέφερε τη δοκιμή.
Καθοδηγούμενοι από έναν ομοφυλόφιλο πρώην χίπη και πρωτοπόρο του ασύλου για άτομα που πάσχουν από AIDS που ονομάζονταν Ντένις Περόν, ακτιβιστές στο Σαν Φρανσίσκο είχαν συντάξει μια εκτεταμένη πρωτοβουλία για την ιατρική μαριχουάνα το 1995 που προσπαθούσε να κάνει το φάρμακο διαθέσιμο για τους ασθενείς με παθήσεις τόσο μικρές όπως η ημικρανία. Αλλά η μαστουρωμένη φιλοδοξία του Περόν ξεπερνούσε κατά πολύ τα έσοδα των εράνων του ή την πολιτική του επιρροή, ώστε κάλεσε τον Νάντελμαν για να βοηθήσει να περάσει στην Καλιφόρνια το Άρθρο 215 από την ψηφοφορία.
Ο Νάντελμαν απευθύνθηκε στον Σόρος για χρηματοδότηση, λέγοντάς του, ότι «Υπάρχει μια πιθανότητα να ταρακουνήσουμε τα πράγματα εδώ.» Στην πρώτη του άμεση εξόρμηση στην αμερικανική πολιτική, ο Σόρος πέρασε μπροστά, όπως συνέβη και με άλλους συμπολίτες δισεκατομμυριούχους από την Ατζέντα του Νάντελμαν: Ο Πίτερ Λούις, ο επικεφαλής της Προοδευτικής Ασφαλιστικής, και ο Τζον Σπέρλινγκ, ο ιδρυτής του Πανεπιστημίου του Φοίνιξ, που και οι δύο είχαν χρησιμοποιήσει φαρμακευτική μαριχουάνα.
Η πρωτοβουλία στην Καλιφόρνια , πίστευε ο Νάντελμαν, «θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο χρήστης της μαριχουάνα» από το στερεότυπο του «17χρονου με ράστα που έχει εγκαταλείψει το σχολείο» σ' αυτό του μεσήλικα ασθενούς με καρκίνο που παλεύει γενναία με τις χημειοθεραπείες. Το πρόβλημα ήταν, ότι οι ακτιβιστές που συνεργαζόταν ο Νάντελμαν έπαιζαν ακριβώς μέσα σ' εκείνα τα στερεότυπα. Ενώ ο Νάντελμαν προσπαθούσε να προσδιορίσει την φαρμακευτική κάνναβη ως ένα θέμα κοινής λογικής και συμπαράστασης, ο Περόν επέμενε σθεναρά ότι οποιαδήποτε χρήση της μαριχουάνα ήταν για ιατρικούς λόγους.
Ο Νάντελμαν γρήγορα συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να προφυλάξει το αρθ.215 από τους ίδιους τους ακτιβιστές. «Το επαγγελματοποιήσαμε» θυμάται ο Νάντελμαν. Προσέλαβε ένα κορυφαίο πολιτικό σύμβουλο από την Καλιφόρνια, τον Μπιλ Τσίμερμαν, για να αναλάβει τη συγκέντρωση υπογραφών και την καμπάνια για τα ΜΜΕ. Το καθήκον του Νάντελμαν τότε όπως και τώρα, ήταν να διατηρεί υπό έλεγχο την πολιτισμική σύγκρουση ανάμεσα στους αντιεξουσιαστές ακτιβιστές και στους αποφασίζουμε-και-διατάζουμε πολιτικούς επαγγελματίες. «Παίζαμε τους ρόλους του καλού και του κακού αστυνομικού» θυμάται ο Τσίμερμαν. «εγώ τους έλεγα τι πρέπει να κάνουν και ο Ήθαν ερχόταν για να ξαναφτιάξει τις διαπροσωπικές σχέσεις». Οι ψηφοφόροι υπερψήφισαν το αρθ.215 με ένα ηχηρό 56-προς-44 τοις εκατό. Αποφασισμένος να αυξήσει την επιτυχία στην Καλιφόρνια, ο Νάντελμαν επέστρεψε στους πολυεκατομμυριούχους, ζητώντας τους να χρηματοδοτήσουν ένα διεθνές λανσάρισμα της φαρμακευτική κάνναβης. Μόλις μέσα σε 24 ώρες συγκέντρωσε 8,1 εκατομμύρια δολάρια για προτάσεις ψηφοφορίας που σύντομα θα νομιμοποιούσαν τη φαρμακευτική κάνναβη σε Αλάσκα, Ουάσιγκτον, Όρεγκον, Νεβάδα, Κολοράντο και Μέιν. Αρχικά ο Νάντελμαν αρνούνταν κάθε πρόταση που θα καθιστούσε τη φαρμακευτική κάνναβη ένα πειραματόζωο για πλήρη νομιμοποίηση. Καθώς όμως το κίνημα αποκτούσε δύναμη, μίλησε πιο ανοιχτά για τη μακροχρόνια τακτική του παιχνιδιού του. «Αν θα βοηθήσει ώστε να οδηγηθούμε στη νομιμοποίηση της μαριχουάνας; Αναρωτήθηκε ο Νάντελμαν σε μία συνέντευξη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης το 2000. «Το ελπίζω».
Ο Νάντελμαν αποκόπηκε από την αυτοκρατορία του Σόρος το 2000, διατηρώντας τη δική του οργάνωση, την Συμμαχία πολιτικής για τα ναρκωτικά- την οποία έχει χτίσει από τότε με μια επιχείρηση 10 εκατ. δολαρίων με 60 υπαλλήλους, γραφεία σε πέντε πολιτείες και διεθνή επέκταση. Παρόλο που είναι παθιασμένος με την μεταρρύθμιση για την κάνναβη, ο Νάντελμαν την είχε πάντα τοποθετημένη στα γενικότερα πλαίσια του ευρύτερου προγράμματος του. Ο Νάντελμαν τοποθέτησε την Συμμαχία πολιτικής των Ναρκωτικών (DPA) σαν ένα πλέγμα όπου όλοι οι αναθεωρητές των ψυχοτρόπων ουσιών όλων των παρατάξεων μπορούν να ενσωματωθούν και να ξεκινήσουν να θεωρούνται σύμμαχοι σε ένα κοινό αγώνα.
Μετά τις σκοτεινές μέρες της διακυβέρνησης του Μπους, προέκυψε, ξανά, μία νέα ευκαιρία για να ριχτούν οι φάκελοι στις κάλπες, στην Καλιφόρνια το 2009. Είχε καθιερωθεί μία διαφορετική γενιά ακτιβιστών: Αυτοί δεν ήταν χίπηδες, ήταν σκληροί επιχειρηματίες σαν τον Ρίτσαρντ Λι, ένα ακτιβιστή καθηλωμένο στην αναπηρική καρέκλα, γεννημένο στο Τέξας, ο οποίος είχε τη διοίκηση ενός νόμιμα φορολογούμενου ιατρείου στο Όκλαντ και είχε ιδρύσει την πρώτη σχολή εμπορίου μαριχουάνας του Έθνους, το Πανεπιστήμιο Όκστερναμ.
Ο Λι συγκέντρωσε πάνω από 1 εκατομ.δολάρια για να κατοχυρώσει το δικαίωμα ψηφοφορίας ενός μέτρου για να νομιμοποιεί, να φορολογεί και να ρυθμίζει την χρήση της μαριχουάνας από ενήλικες. Ήταν ανένδοτος στην επιβολή του μέτρου το 2010, παρόλο που τα δημογραφικά νούμερα των εκλογών μιας προεδρικής χρονιάς θα ήταν πιο ευνοϊκά. « Το ιατρικό κομμάτι ήταν τόσο μη-ιατρικό» λέει ο Λι, «που έδινε την εντύπωση ότι χρειαζόταν να είμαστε ειλικρινείς – και να προχωρήσουμε στην πλήρη νομιμοποίηση».
Η τολμηρή πρωτοβουλία του Λι ήρθε σε αντίθεση με τη στρατηγική του Νάντελμαν που ήταν να κάνει μικρά, προσεκτικά βήματα χωρίς να νιώθει τύψεις. «Είχαμε λειτουργήσει πάνω σε ένα μοντέλο που δεν σε προδιέθετε να θέλεις να πάρεις πρωτοβουλία, μέχρι να έχεις τουλάχιστον 55% υπέρ σου» λέει. «Παίρνεις την πρωτοβουλία για ψηφοφορία επειδή το κοινό είναι ήδη με το μέρος σου». Αλλά όταν είδε ότι ο Λι ήταν ασταμάτητος, ο Νάντελμαν άλλαξε τελείως στρατηγική. Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε να βλέπει την πίεση για νομιμοποίηση σαν μία ευκαιρία να «μεταβάλει τις επίσημες συνομιλίες».
Ως ο βασικός συλλέκτης χρημάτων, ο Νάντελμαν καλόπιασε τον Σόρος να κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά, πείθοντας τον να υποστηρίξει την πλήρη νομιμοποίηση της μαριχουάνας για πρώτη φορά και να συνεισφέρει 1 εκατομ. δολάρια για την καμπάνια. Το άρθρο 19 δεν κέρδισε, αλλά τόσο πολύ τρομοκράτησε τους νομοθέτες του κράτους, ώστε αποποινικοποίησαν προληπτικά τη μαριχουάνα. Η Καλιφόρνια τώρα αντιμετωπίζει την κατοχή κάνναβης σαν πολύ μικρή παράβαση, όπως μία κλήση παρκαρίσματος.
Βαδίζοντας προς το Κολοράντο και την Ουάσιγκτον το 2012, ο Νάντελμαν συνειδητοποίησε ότι η συμμαχία πολιτικής των ψυχοτρόπων ουσιών (D PA) θα ήταν πιο αποτελεσματική αν πιεζόταν έμμεσα. «Είμαστε εδώ για να παίξουμε έναν ηγετικό ρόλο, και αυτό σημαίνει να μην θέτεις πάντα τον εαυτό σου μπροστά» λέει. « Μπορείς να κατακτήσεις την κόσμο» αστειεύεται «αν αφήσεις άλλους να διεκδικούν την τιμή γι’αυτό».
Εκείνοι που συνεργάστηκαν για χρόνια με τον Νάντελμαν βλέπουν τις επιτυχίες για τη νομιμοποίηση ως το αποκορύφωμα της σχολαστικής στρατηγικής σχεδόν δύο δεκαετιών. Ο Νιλ Φράνκλιν είναι ένας πρώην υπάλληλος της δίωξης ναρκωτικών που διευθύνει το κίνημα LEAP (Law enforcement Against Prohibition- επιβολή του νόμου ενάντια στην απαγόρευση). «Χωρίς τον Ήθαν» λέει, «δεν θα μιλούσαμε για εφαρμογή της νομιμοποίησης της μαριχουάνας στην πολιτεία της Ουάσιγκτον και στο Κολοράντο.
Το πρωί μετά την διάλεξη του στο πανεπιστήμιο του Ιρβάιν , ο Νάντελμαν με έβαλε γρήγορα με το ζόρι σε μια συνάντηση της Δημοκρατικής συμμαχίας, μια συνομιλία σχετικά με πλούσιες προοδευτικές δωρεές, σε ένα πανάκριβο θέρετρο μπροστά στον ωκεανό στην παραλία Λαγκούνα,, έχοντας παρκαρισμένα μπροστά ένα ζευγάρι διθέσια κάμπριο McLaren με ανθρακί εσωτερικό και μία Ferrari με χρώμα κόκκινο της φωτιάς.
Δεν υπάρχει τίποτα ύπουλο σχετικά με τον Νάντελμαν. Αντί για τα λινά υφάσματα του θερέτρου ή τα κολαριστά επιχειρηματικά καθημερινά ενδύματα των εκατομμυριούχων που περιφέρονται τριγύρω, μοιάζει σαν να έχει βγει να αγοράσει μπέιγκελ στην πάνω δυτική πλευρά του Μανχάταν, όπου μένει, φορώντας ένα κοινό πορτοκαλί πόλο μπλουζάκι και σκισμένο καθημερινό τζιν. Ο Νάντελμαν απαντάει στις ερωτήσεις σχετικά με την δική του προσωπική χρήση ψυχοτρόπων ουσιών με αδιαφορία. Κοκαΐνη; «τη δοκίμασα αρκετές φορές, αλλά πάντα μου φαινόταν σαν να έχω πιεί υπερβολικά πολύ καφέ και να έχω σαν αποτέλεσμα καταρροή». Μαριχουάνα; « Ήμουν περιστασιακός χρήστης μαριχουάνας από τότε που ήμουν 18» λέει, αλλά αντί να ηγηθεί ενός κινήματος ακτιβιστών που θα μπορούσαν να του βρουν τα καλύτερα είδη μαριχουάνας επιμένει ότι δεν είναι ειδήμων. «Γνωρίζω υπερβολικά λίγα», λέει αμήχανα. «Επιτέλους έμαθα τη διαφορά ανάμεσα στην ίντικα και στη σατίβα».
Είναι πιο ενθουσιώδης σχετικά με τα ψυχωδηλωτικά. Ο Νάντελμαν αρέσκεται στη χρήση μανιταριών όσο και στο Yom Kippur (μεγάλη εβραϊκή γιορτή): «Μια φορά το χρόνο είναι καλά.» Και έχει πάρει μέρος σε δύο «οραματικές αναζητήσεις» υπό την επήρρεια ayahuaska, συγγενική με την πεγιότ (peyote) που θεωρείται «η βασίλισσα» των παραισθησιογόνων. « Τα ψυχοδηλωτικά χαραμίζονται στους νέους» λέει.
Παρά την πρόσφατη επιτυχία του κινήματος, το τέλος της απαγόρευσης της μαριχουάνας, λέει ο Νάντελμαν, «πρόκειται να είναι πολύπλοκο, δύσκολο, και πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι.» Τονίζει ότι οι ψηφοφόροι είναι δεκτικοί σε νέες προσεγγίσεις : «Οι άνθρωποι θέλουν την αναθεώρηση των φόρων και θέλουν οι αστυνομικοί να επικεντρώνονται στα πραγματικά εγκλήματα. Αυτά είναι τα δύο επιχειρήματα που θα οδηγήσουν στη νίκη.» Αλλά επίσης ξέρει ότι το να αλλάξει κανείς την κοινή γνώμη δεν είναι καν αρκετό. Η φαρμακευτική μαριχουάνα απολαμβάνει την υποστήριξη του 85% του έθνους παρόλα αυτά δεν έχει ούτε έναν υποστηρικτή στη σύγκλητο.
Καθώς η διοίκηση του Ομπάμα συνεχίζει να ζυγίζει την απάντηση στην Ουάσιγκτον και στο Κολοράντο, ο Νάντελμαν σχεδιάζει τις επόμενες κινήσεις. Η Συμμαχία Πολιτικής των ψυχοτρόπων Ουσιών (DPA)οργανώνει μια πρωτοβουλία στο Όρεγκον που θα μπορούσε να εμφανιστή πριν από τους ψηφοφόρους το συντομότερο σε ένα χρόνο και ο Νάντελμαν πιστεύει ότι η Καλιφόρνια θα ξαναπειραματιστεί με τη νομιμοποίηση το 2016. «Ο μόνος τρόπος για να πάμε μπροστά» λέει «είναι να πάμε πολιτεία πολιτεία μέχρι το Κονγκρέσο και τον Λευκό Οίκο παρακαλώντας.» Ο Νάντελμαν έχει δημιουργήσει διάφορους συμμάχους στην Ουάσιγκτον-συμπεριλαμβανομένης την πρώην εκπροσώπου τύπου Νάνσυ Πελόσι και τον αρχηγό του συντηρητικού συνασπισμού Γκρόβερ Νόρκουιστ – ενώ έχει υπάρξει μέντορας για φιλόδοξους πολιτικούς στις ΗΠΑ. «Δίνει στους ανθρώπους στα εκλεγμένα γραφεία αξιοπρέπεια και ηθικό ανάστημα, και ένας Θεός ξέρει ότι το χρειαζόμαστε» λέει ο Γκάβιν Νιούσομ, ο αναπληρωτής κυβερνήτης της Καλιφόρνια που υποστήριξε δυναμικά τη νομιμοποίηση της μαριχουάνα τις προηγούμενες εβδομάδες. «Συμπεριλαμβάνομαι σ’αυτό. Δεν θα έπρεπε να μου έχει πάρει τόσο πολύ».
Ο Νάντελμαν ανησυχεί ότι η Αμερική δεν θα αντικαταστήσει έτσι απλά τους κινδύνους της μαύρης αγοράς με τις υπερβολές της ελεύθερης αγοράς. Σε μία στιγμή ειλικρίνειας ομολογεί, « ανησυχώ τώρα, γιατί βλέπω στις συναντήσεις μου, ότι όλο και περισσότεροι απ’αυτούς προέρχονται από τη βιομηχανία της μαριχουάνας» λέει. «Κάποιοι ενδιαφέρονται για τις ευρύτερες αξίες. Κάποιοι παίρνουν μέρος σ’αυτό μόνο για τα λεφτά.»
Μιλώντας για την επιχειρηματική πλευρά της μαριχουάνα, ο Νάντελμαν μπορεί να ακούγεται σαν να μην έχει φύγει ποτέ από τον κόσμο του. Η δουλειά του κάνει εφικτή την νόμιμη επέκταση μιας Αμερικανικής Βιομηχανίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Αλλά για τον Νάντελμαν αυτό είναι σχεδόν τελείως άσχετο με τον κυρίως στόχο. Ανησυχεί ότι τα κοινά συμφέροντα των ρυθμιστών του κράτους και αυτοί που θα επωφεληθούν από την κάνναβη θα μπορούσαν να συνωμοτήσουν ώστε να δημιουργήσουν τη Μεγάλη Μαριχουάνα –μια συμπυκνωμένη βιομηχανία με μόνο μερικούς παραγωγούς μεγάλης κλίμακας που είναι ευκολότερο να ελέγχονται και να ρυθμίζονται από τις κρατικές αρχές. Αυτή θα ήταν μία άσχημη έκβαση για την ατζέντα του πιστεύει· οι μαζικές αγοραπωλησίες και η δημόσια υγεία δεν μπλέκονται. Ειρωνικά, λέει ο Νάντελμαν η εμφανής αποφασιστικότητα της διοίκησης του Ομπάμα να πάρει σκληρότερα μέτρα για την μαριχουάνα σε βιομηχανικό επίπεδο θα μπορούσε να είναι μια ανταπόδοση. «Δώστε μου την επιλογή μου- θέλω τη μικροκαλλιέργεια ή το μοντέλο του αμπελώνα» λέει. «Δεν μάχομαι για τη Μαρλμπορο-ποίηση της μαριχουάνα».
πηγή: rollingstone
Μετάφραση, απόδοση: Χρύσα Καρανταΐδου για το preludianceΕτικέτες: ειδήσεις, Ίθαν Νάντελμαν, αποποινικοποίηση, μαριχουάνα, ναρκωτικά
